تأملی در گسترش احزاب سیاسی

‏‏به اعتقاد نویسنده، با توجه به شواهد موجود تاریخی، امام همواره روحانیت را از‏‎ ‎‏فعالیت های حزبی برحذر داشته اند و شأن آن ها را در جامعه بالاتر از فعالیت حزبی‏‎ ‎‏دانسته اند.‏

‏‏تجربه فعالیت احزاب در جوامع اسلامی: ظهور احزاب در جوامع اسلامی از نظر امام‏‎ ‎‏غالباً پدیده ای استعماری بوده است تا مردم این کشورها را از تجمع و وحدت نظر‏‎ ‎‏بازدارند. از این رو احزاب در این جوامع همواره سرسپرده اجانب، خائن به ملت، فاقد‏‎ ‎‏شم سیاسی و پیرو هوای نفس بوده اند و عملکرد منفی و غیرقابل دفاع داشته اند.‏

‏‏انقلاب اسلامی و آزادی احزاب: امام با وجود سابقه منفی عملکرد احزاب در تاریخ‏‎ ‎‏معاصر ایران، پس از پیروزی انقلاب اسلامی هیچ گونه محدودیتی برای فعالیت احزاب‏‎ ‎‏قائل نشدند، اما عملکرد زشت آن ها تا جایی پیش رفت که در مرکز کشور و در دانشگاه‏‎ ‎‏تهران اتاق جنگ برای تجزیه بعضی از استان های کشور تشکیل دادند و به هدایت تجزیه‏‎ ‎‏طلبان و جاسوسی، ترور، دزدی، نقض قوانین، توطئه، کودتا پرداختند.‏

‏‏نتیجه این که: ‏

‏‏فعالیت سالم حزبی از دیدگاه حضرت امام بلامانع، اما مشروط به رعایت مصالح‏‎ ‎‏ملی و مذهبی است؛ ‏

‏‏ایشان به دلیل تجربه ناموفق احزاب سیاسی در ایران به فعالیت های حزبی خوش‏‎ ‎‏بین نبودند؛ ‏

‏‏اختلاف و دشمنی بین احزاب و جریانات سیاسی نگران بودند؛ ‏

‏‏جایگاه روحانیت را بالاتر از حزب گرایی می دانستند.‏