برادری در اندیشۀ سیاسی امام خمینی

‏‏3) اختلاف مجاز و ممنوع؛ ‏

‏‏4) ریشه های اختلاف؛ ‏

‏‏5) انتقاد سازنده؛ ‏

‏‏6) تألیف قلوب.‏

‏‏در بخش نخست، به سخنان امام دربارۀ اختلاف فقیهان در گذشته و حال، در مسائل‏‎ ‎‏گوناگون – اعم از اجماعی و غیر اجماعی  - اشاره می شود و نمونه های بسیاری در این‏‎ ‎‏زمینه ارائه می گردد.‏

‏‏در بخش دوم به ضرورت گشوده بودن باب اجتهاد و ادله فقهی آن پرداخته می شود و‏‎ ‎‏این که کسی نمی تواند رأی و اجتهاد خود را بر دیگران تحمیل کند؛ چنان که نمی توان‏‎ ‎‏جلوی اجتهاد دیگران را گرفت. در همین جا از اجتهاد مصطلح و مطلوب، که اصطلاحی‏‎ ‎‏نو از سوی امام است، سخن به میان می آید.‏

‏‏در بخش سوم، نخست به ممنوعیت اختلاف در اصول و ادله آن پرداخته می شود و‏‎ ‎‏آن گاه اختلاف های مجاز در دایرۀ اصول و شواهد مطرح می گردد، و ده اصل عقیدتی و‏‎ ‎‏سیاسی استخراج شده.‏

‏‏از نوشته های امام به عنوان معیار این دو گونه اختلاف مطرح می شود.‏

‏‏«ریشه های اختلاف» عنوان بخش چهارم است که امام از اندیشه و تفکر به عنوان‏‎ ‎‏یکی از ریشه های اختلاف نظر سخن می راند و معتقد است نمی توان آن را از میان برد.‏‎ ‎‏امّا به سبب دیگری به نام حبِّ نفس اشاره می کند که انسان های حق جو و حقیقت خواه‏‎ ‎‏باید تلاش کننده آن را از میان بردارند.‏

‏‏در بخش پنجم نخست به تبیین این سخن امام که هیچ کس حق ندارد خود را مطلق‏‎ ‎‏بداند، پرداخته می شود و آن گاه مرزهای میان انتقاد و مخالفت و انتقاد و تخریب به بحث‏‎ ‎

‏‎