امام خمینی و مسئلۀ قدرت

‏‏امام خمینی و مسئلۀ قدرت‏

‏‏علی فلاح زاده‏

‏‏ ‏

‏‏نویسنده در ابتدا با بررسی مفهوم قدرت در اندیشه سیاسی ماکس وبر، تالکوت‏‎ ‎‏پارسونز، هانا آرنت، به تعریف فلسفی قدرت ‏‏(ان شاء فعل وَ اِنْ لَم یشٰأ تَرَکْ)‏‏ از دیدگاه‏‎ ‎

‏
‏‎

امام خمینی، می پردازد. با این همه، در اندیشه امام، قدرت در مفهوم سیاسی اش (اعمال‏‎ ‎‏حاکمیت) جنبه ابزاری دارد و وسیله خدمت به خلق است. به عقیده نویسنده، امام‏‎ ‎‏همانند متفکران سیاسی نامبرده، نظریه پرداز باب قدرت محسوب نمی شود و می توان‏‎ ‎‏ایشان را تأمل کننده در باب قدرت دانست. امام خمینی، که در روایت مِثل فوکو موجب‏‎ ‎‏پیدایش چهره چهارم قدرت گردید، به ایدئولوژی و دین به عنوان یکی از منابع قدرت،‏‎ ‎‏اهمیت ویژه ای می بخشد و تاثیرات آن را بر همگان عیان می سازد. در واقع تاکید امام بر‏‎ ‎‏دین و شرع، ایشان را از سایر متفکران علم سیاست جدا می سازد و چهره مقدسی که بر‏‎ ‎‏قدرت می افکند ایشان را از دیگران متمایز می کند. علاوه بر این، دیدگاه امام خمینی در‏‎ ‎‏باب قدرت، بر نوعی انسان شناسی استوار است که ماهیتاً با انسان شناسی هابز و‏‎ ‎‏ماکیاول تفاوت دارد.‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏‏‎