مصاحبه با صغری خانم خادمۀ منزل شهید آیت الله مصطفی خمینی(ره)

‏‎ ‎

‏‏مصاحبه با صغری خانم‏‎ ‎‏خادمۀ منزل شهید آیت الله مصطفی خمینی(ره)‏

‏‏آقا خیلی مهربان و بسیار بامحبت بودند، من نمک‏‎ ‎‏پرورده ایشانم. آقا هر وقت که به گردش می رفت، می گفت صغرا را هم باید ببریم. هر موقع که وارد خانه می شد‏‎ ‎‏می گفت؛ صغرا سلام، و هر وقت که می رفت، در اتاق را باز می کرد و می گفت: صغرا خداحافظ، و من می گفتم «خدا به همراهت ننه» و بعد فکر می کردم، شاید از این جمله من خوشش می آید که همیشه از من خداحافظی می کند. ‏

‏‏هر چه ایشان می خورد، من هم باید می خوردم و افطارها اگر من نمی نشستم، افطار نمی کرد. ‏

‏
‏‎

‏‏شب آخر قرار بود برای آقا مهمان بیاید. چون دیر وقت بود، ایشان آمدند‏‎ ‎‏و به من گفتند صغرا برو بخواب، من خودم در را باز می کنم. من هم اول به حرم رفتم، نماز خواندم، زیارت کردم، بعد به خانه آمدم و خوابیدم. ‏

‏‏صبح که طبق معمول صبحانه آقا را بالا بردم، دیدم آقا روی کتاب دعایشان خم شده اند، فکر کردم که خوابشان برده است، صدایشان کردم و گفتم، آقا... آقا خوابتان برده... که دیدم جواب نمی دهند و زیر چشمشان هم به رنگ خرما شده است. ‏

‏‏پایین رفتم و خانم ایشان را که مریض بود، صدا کردم و خودم هم به کوچه رفتم و فریاد زدم که آقا مصطفی(ره) مریض شده است که در این هنگام آقای دعایی مرا دید و با یکی دو نفر دیگر به بالا آمد و آقا را به بیمارستان بردند و دیگر من نمی دانم چه شد. من هم به حرم رفتم و وقتی از حرم برگشتم، شنیدم که آقا را شهید کرده اند. ‏

‏‏آقا خیلی خوب و مهربان بود... یک روز به ایشان گفتم: آقا خانه‏‎ ‎‏ات اجاره ای است، چرا خانه نمی‏‎ ‎‏خری؟ ‏

‏‏گفت: «ننه، دنیا خانه اجاره ای است، آن وقت تو می خواهی که من توی این دنیا ‏

‏
‏‎

‏‏ ‏

‏‏نشریه: جمهوری اسلامی – تاریخ: 1 / 8 / 1362‏

‏‏ ‏

‏‏*  *  *‏

‏
‏‎

‏‎ ‎

‏‎