سیاست خمینی، سیاست حسینی
حجة الاسلام والمسلمین مهدی هادوی
نهضت اباعبدالله (ع) با دیگر قیامها، از جمله قیام عبدالله بن زبیر تفاوتهایی در سه محور اصلی، ابزار و روشها، آرمانها و اهداف و نهایتاً آثار و نتایج، داشت.
امام حسین (ع) روشهایی را برمی گزیند که انسانهای عادی گاه از درک درستی آن، عاجزند و آن را موافق سیاست و سازگار با کیاست نمی دانند. رفتار ایشان در اولین برخورد با حاکم مدینه، در خروج از مدینه و در مکه نشان دهنده این تفاوت است. سیدالشهدا (ع) در برخورد با دشمنان، همواره آنها را به حق می خواند و سعی در زنده کردن وجدانهای مردۀ آنها دارد و هنگامی که از ایمان آنها ناامید می گردد، تلاش می نماید شرف انسانی و وجدان بشری را در آنها بشوراند و حتی عِرق عربی را در مسیر حق و حقیقت تهییج کند.
امام حسین (ع) در یک نیم روز به شهادت رسید ؛ ولی عاشورای 61 هـ. همیشگی شد و بیابان کربلا همه جایی گشت. «کلّ یومٍ عاشوراء و کلّ أرضٍ کربلاء». امام حسین (ع) الهام بخش همۀ قیامهای حق طلبانه ای شد که بعد از او در تاریخ اسلام رخ داد و خون تپندۀ خدا در کالبد امت اسلامی گردید.
امام خمینی (س) در تمامی مراحل نهضتشان، از قضیۀ انجمنهای ایالتی و ولایتی و انقلاب سفید گرفته تا واقعۀ پانزده خرداد و انقلاب سال 1357، شاگرد راستین مکتب سیدالشهدا (ع) بود. نهضت او مالامال از سیاست حسینی. سیاست عزت و خلوص.
سیاست حسینی نقاط برجسته ای دارد که آن را از دیگر سیاستها متمایز می کند، تلاش در راه خدا، توکل به خدا، انجام وظیفه، اجتناب از کژی، هدایت گمراهان، صراحت لهجه و آمادگی برای مرگ از جمله ویژگیهای آن است ؛ که امام خمینی نیز سیاستهای خویش را در همین راستا شکل بخشید.
کتابچکیده مقالات کنگره بین المللی امام خمینی(س) و فرهنگ عاشورا 11 تا 12 خرداد 1374، تهرانصفحه 249