نگاهی به عزاداریهای حسینی

‏‏نگاهی به عزاداریهای حسینی‏

‏‏ ‏

‏‏حجة الاسلام والمسلمین سید محمد علی ایازی‏

‏‏ ‏

‏‏مجالس سوگواری، عزاداری و مرثیه سرایی یکی ازمظاهر بزرگ وسمبلهای حیات مذهبی و معنوی علاقه مندان به اهل بیت (ع) بوده است. برپایی درست این مجالس، اشاعه روح و فلسفه قیام حسین است.‏

‏‏هر روزه و هرساله امکاناتی عظیم ووصف ناشدنی صرف اینگونه مجالس می شود.، که اگر این امکانات درجهت مطلوب به کارگرفته نشود، عملاً موجب خدشه دار شدن اصل حماسه می شود.، لذا باید به بررسی و تحلیل این گونه مجالس پرداخت و راه کارمناسبی در جهت اصلاح و بهبود، و یا به تعبیری، بازسازی و ارزیابی جدید عزاداری امام حسین (ع)، پیشنهاد نمود. درحقیقت این عمل درجهت یافتن راه حلی برای معقول و منطقی کردن این حرکت و اصلاح آن است. ‏

‏‏بدون شک، فلسفه عزاداری حسین ازفلسفه قیام حسین جدا نیست، چنانکه شناخت سیر تطور و تحول عزاداری و ریشه ها و علل عزاداری دردوران ائمه به ما چنین چیزی می آموزد. بصیرت، شجاعت و حماسه، آگاهی به وضع موجود، نجات ازضلالت و برخواستن برای رفع ظلم از جمله آموزشهای این مراسم هاست و اصلاح این مراسم یعنی بازگشت به همین اصول عالی و مقدس برای همین است که عزاداری حسین (ع) هم براستوانه بعد عاطفی و هم براستوانه بعدجهت گیری عقلانی استوار است. چرا که ارتباط عاطفی و روحی با عاشورا گریستن برآن، انعکاس عاطفه انسان و بیانگر علاقه و تماس روحی فرد با این حادثه غم انگیز است و از طرفی درجهت گیری عقلانی نسبت به آن، فلسفه قیام، اهداف آن، روشها وسیاست های روحی –حماسی واصلاحگرانه آن را زنده نگاه می دارد. ‏

‏‏برای آنکه فلسفه این قیام خونین زنده بماند باید از تحریف درشکل گیری بیان حادثه و‏

‏‏‎