قندیل دعا

‏‏قندیل دعا‏

‏‏ ‏

‏ عبدالجبار کاکایی‏

‏‏این دل امشب آتشی انگیخته ست‏ 

‏‏شوق را با سرکشی آمیخته ست‏

‏‏چشم بیدار من امشب تا سحر‏

‏‏سوگوار اشکهای ریخته ست‏

‏‏آسمان بوی اجابت می دهد‏

‏‏بس که قندیل دعا آویخته ست‏

‏‏«باز هم دست نوازش دیر کرد‏

‏‏گریه ما را سخت غافلگیر کرد»‏

‏‏ای به خواب نرم ساحل ساخته‏

‏‏بادبان بازگشت افراخته‏

‏‏در شتاب آهنگ موج و باد و بحر‏

‏‏لنگر تردید را انداخته‏

‏‏در حصار رشتۀ شمشیرها‏

‏‏زَهرۀ مردانگی را باخته‏

‏‏«سربرآور زخم تیغ ما ببین‏

‏‏رشتۀ آه و دریغ ما ببین»‏

‏
‏‎

‏‏خاک گمنام قلندر خانه هاست‏

‏‏پارۀ پیراهن خونین او‏

‏‏بیرق آباد تمام شانه هاست‏

‏‏بهترین آبادی ویرانه هاست‏

‏‏«حیف! دستان شما آسوده شد‏

‏‏با غلاف تیغها آلوده شد»‏

‏‏*‏

‏‏زنده می داریم آن آشوب را ‏

‏‏موجهای سخت ساحل کوب را‏

‏‏بیرق اندیشۀ خود می کنیم‏

‏‏ما وصیتنامۀ آن خوب را‏

‏‏تارها سازیم از چنگال کفر‏

‏‏آرزو آباد آن محبوب را‏

‏‏«کربلا بغض گلوی ما شده‏

‏‏خون ما آب وضوی ما شده»‏