هفت پشت عطش

‏‏هفت پشت عطش‏

‏‏ ‏

‏ محمد علی بهمنی‏

‏‏زنده تر از تو کسی نیست؛ چرا گریه کنیم؟ ‏

‏‏مرگمان باد و مباد آنکه تو را گریه کنیم‏

‏‏هفت پشت عطش از نام زلالت لرزید‏

‏‏ما که باشیم که در سوگ شما گریه کنیم؟‏

‏‏رفتنت آیینۀ آمدنت بود، ببخش‏

‏‏شب میلاد تو تلخ است که ما گریه کنیم‏

‏‏ما به جسم شهدا گریه نکردیم، مگر‏

‏‏می توانیم به جان شهدا گریه کنیم؟‏

‏
‏‎

‏‏با چنین حال بمیریم، و یا گریه کنیم‏

‏‏ای تو با لهجۀ خورشید سرایندۀ ما‏

‏‏ما تو را با چه زبانی به خدا گریه کنیم؟‏

‏‏آسمانا! همه ابریم گره خورده به هم‏

‏‏سر به دامان کدام عقده گشا گریه کنیم؟‏

‏‏باغبانا! ز تو و چشم تو آموخته ایم‏

‏‏که به جان تشنگی باغچه ها گریه کنیم‏