معیار کرامت انسانی در روایات
حجت الاسلام و المسلمین احمد صادقیان زاده
کرامت، به معنای شرافت داشتن و شریف بودن انسان است که همراه با خلقت انسان به او عطا می شود و منشأ آن خلقت مخصوص و ارتباط مخصوص خداوند با انسان است که از )نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی( به دست می آید.
کرامت دارای مراتب و درجات متعدد است. برخی افراد بر طبق فطرت و کرامت خدادادی حرکت می کنند و به بالاترین مراتب کرامت می رسند و بعضی دیگر با پیمودن مسیر خلاف فطرت، کرامت خدادادی را تضعیف می نمایند.
هدف از بعثت انبیا و انزال کتب آسمانی، به فعلیت رسانیدن کرامت های انسانی است. پیامبر اسلام(ص) هدف از بعثت خود را تتمیم کرامت های اخلاقی می داند. به همین دلیل، برای پیمودن مسیر کرامت باید از معیارها و ملاک هایی که آن بزرگواران معین نموده اند، تبعیت کرد و راههای وصول به کرامت را از سخنان آن بزرگواران استفاده نمود.
نویسنده در این مقاله به دنبال تبیین کرامت انسان از دیدگاه روایات است و به همین منظور، به اختصار معنا و منشأ کرامت انسان را از آیات قرآن استفاده نموده و سپس از تعالیم و سخنان پیامبر(ص) و ائمه معصومین(ع) که به عنوان مفسر قرآن به تبیین کرامت انسان پرداخته اند، استفاده کرده است و بعضی از معیارهای کرامت، آثار کرامت و راههای وصول به کرامت را بیان نموده و در توضیح بعضی از روایات از دیدگاه های حضرت امام خمینی(ره) بهره برده است.
کتابمجموعه آثار همایش امام خمینی و قلمرو دین«کرامت انسان»: مجموعه مقالات، تهران: خرداد 1386صفحه 187