خداحافظ آقای خاص

‏‏خداحافظ‏‎ ‎‏آقای خاص‏

‏

‏‏حجازی رفت و‏‎ ‎‏آسمانی شد. رفت و حالا عکسش شده قاب روی دیوار. قاب ‏‏عکسی برای تداعی «دستان» و «زبانی» که یک عمر درد تحمل کردند اما برای تعظیم، به کار نیفتادند. او رفت. ماند‏‎ ‎‏خاطره سری که خم نشد تا بر دستان اعلیحضرت بوسه زند. ماند خاطره سیلی از سر خشمش‏‎ ‎‏بر صورت ژنرال شاهنشاهی که سرنوشت قبل از انقلابش را برای خود و همسرش، تلخ رقم زد.‏‎ ‎‏ او رفت و ماند خاطره مردی که پس از انقلاب تکفیرش می کردند چون مدام صورتش را‏‎ ‎‏اصلاح می کرد و کراواتش را همیشه بر گردن می بست. او که عادت نداشت از عقاید مذهبی‏‎ ‎‏دستاویزی بسازد برای رسیدن به پله های بالاتر‏‎... ‎‏" خوب یا بد، من عادت دارم حرفم‏‎ ‎‏را رک بزنم. عادت ندارم مجیزگو باشم".‏

‏‎ ‎

‏‎