پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران:
انتصاب
یادگار گرامی امام، طی حکمی حجت الاسلام و المسلمین جوادی راد را به عنوان رئیس دفتر تولیت حرم مطهر امام خمینی و مؤسسه تنظیم و نشر آثار امام منصوب کرد. متن این حکم بدین شرح است:
بسمه تعالی
جناب حجت الاسلام و المسلمین آقای حاج شیخ علی جوادی راد (دامت تأییداته)
با توجه به تجارب ارزنده جنابعالی و سابقه روشن تان در صحنه های مختلف انقلاب شکوهمند اسلامی، شما را به ریاست دفتر تولیت حرم مطهر حضرت امام خمینی(س) و مؤسسه تنظیم و نشر آثار آن حضرت منصوب می نمایم.
ایجاد هماهنگی بیشتر در مجموعه این دو نهاد ارزشمند و تنظیم بهتر روابط با دیگر نهادها در کنار توجه هر چه بیشتر و بهتر به امور فرهنگی و مشـــکلات زائرین و مراجعــــه کننــدگان، إن شاء الله سرلوحه فعالیت های جنابعالی است.
توفیقات جنابعالی را از خدای سبحان مسألت دارم.
سید حسن خمینی
27 / 6 / 1395
هزینه‌های لجبازی
روزنامه «اعتماد» در شماره امروز[6 / 7 / 95] آورده است: سخنان دیروز مقام معظم رهبری درباره توصیه به عدم شرکت احمدی‌نژاد در انتخابات را چگونه می توان تحلیل و درک کرد؟ همانطور که در یادداشت روز شنبه با عنوان «علت تکرار یک اتفاق نادر» اشاره شد، به طور معمول رسم نبوده که این توصیه ها علنی شود. بنابراین باید دید که چه رفتاری صورت گرفته که علنی شده است.
حضورج.98صفحه 232
جالب اینکه حتی آن حد از علنی شدن نیمه رسمی نیز کفایت نکرده و در نهایت رهبری نظام بیان کردند که: «با ملاحظه حال مخاطب به آقایی توصیه می کنیم یک دو قطبی در کشور ایجاد می شود. دو قطبی مضر است به حال کشور. من صلاح نمی دانم. این چیز مهمی که نیست. خیلی طبیعی و ساده است. بله ما این توصیه را به یکی از آقایان کردیم. حالا مایه اختلاف بشود بین برادران مؤمن؟ یکی بگوید گفته، یکی بگوید نگفته. چرا پشت بلندگو نگفته؟ این هم پشت بلندگو. (لبخند آقا و خنده حضار)».
وقتی که این واقعه را می بینیم، به یاد اختلاف در قوم بنی‌اسرائیل در قضیه یک قتل می افتیم که گاوی را باید به دستور خداوند ذبح می کردند و قطعه ای از بدنش را به مقتول می زدند تا زنده شود و رفع اختلاف کند. آنقدر درباره مشخصات گاو سؤال کردند که در نهایت برای خریدش مجبور شدند پول گزافی بپردازند و اگر از ابتدا یک گاو را کشته بودند دچار این هزینه نمی شدند.
اگر کسی یا یک گروه خود را مقید به رهبری نظام می داند، می تواند به سهولت متوجه شود که ایشان حضور انتخاباتی احمدی‌نژاد را به صلاح شخص خودش و کشور نمی داند. حتی اگر متوجه این امر روشن نمی شد، پس معلوم است که فاقد حداقلی از بینش سیاسی است. ولی باز هم می توانست خیلی خصوصی استمزاج کند و پیش از اینکه اقدامی به عمل آورد، اعلام کند که قصد شرکت در انتخابات را ندارد؛ و دست به اقداماتی برای زمینه چینی و در فشار یا محذور قرار دادن دیگران نمی زد. حتی اگر هم در نهایت به صورت خصوصی خودش قصد استمزاج داشت باید آنقدر درک می داشت که از ادبیات رهبری متوجه شود که با حضورش موافق نیستند و درایت سیاسی اقتضا می کرد که جواب منفی مستقیمی از رهبری نظام نگیرد و اگر باز هم تا این حد بی سیاست و بی درایت بود، آنجا که جواب منفی می گرفت باید آن را تمام شده تلقی می کرد و ضرورت انتشارش را منتفی می کرد.
از این بدتر اینکه پس از اخذ پاسخ منفی در عمل نباید کاری می کرد که خبر را افشا کنند. همه اینها یک طرف حالا که افشا شده نباید مثل بنی اسرائیل سن و رنگ و جنسیت گوساله را
حضورج.98صفحه 233
بپرسند و در ماجرا تشکیک کنند، چرا که این کار به غایت نابخردانه است، زیرا آن اراده‌ای که به انتشار این خبر تعلق گرفت، امکان بیان علنی آن را نیز دارد، و خوشبختانه چنین شد. ولی مشکل اصلی مردم با او همچنان پابرجاست. از این واقعه چند نتیجه مهم می توان گرفت. اول اینکه سیاست محل لجبازی نیست و مرغ سیاست یک پا ندارد.
سیاستمدار باید انعطاف داشته باشد. وقتی فردی که هیچ چیزی نداشته و هر چه دارد از نظام و رهبری دارد تا این حد در برابر یک توصیه مشفقانه لجبازی می کند، باید دید که در دوره ریاست جمهوری اش در برابر سایر سیاست مداران داخلی و حتی خارجی چه لجبازی هایی انجام داده و چه هزینه هایی را بر کشور تحمیل کرده است؟ متأسفانه عموم نیروهای اصولگرا با این ویژگی وی آشنایی داشتند ولی از بغض اصلاح طلبان منافع مردم را نادیده گرفته و از حضور انتخاباتی او استقبال کردند. مسأله اگر در حد یک رفتار شخصی بود، به خودشان مربوط بود و ربطی به ما نداشت، ولی مشکل اینجاست که این لجبازی ها هزینه های مادی و معنوی فراوانی را بر کشور و مردم تحمیل کرده است.
وقتی که کسی در این سطح از سیاست لجبازی می کند، به طریق اولی در سطوح پایین تر هیچگونه سعه صدر و تفاهمی را بر نمی تابد. همواره در برابر مجلس، در برابر قوه قضائیه، در برابر نیروهای سیاسی دیگر لجبازی کرد. اگر لجبازی نبود، نباید سعید مرتضوی را پس از برکناری از صندلی قضاوت به مقامات مهم دولتی می گمارد. اگر لجبازی نبود نباید درباره رحیم مشایی و نیز معاون اول دیگرش رحیمی آنطور برخورد می‌کرد. این لجبازی ها در سیاست های اقتصادی نیز خود را نشان داد. در جریان مونوریل تهران هزینه سنگینی را روی بودجه شهرداری تحمیل کرد ولی خوشبختانه پیش از آنکه کار خیلی جلو برود برچیده شد. ولی پس از ریاست جمهوری این کار را در شهر قم و کرمانشاه با هزینه های بسیار سنگین‌تر انجام داد و امروز آن دو طرح به نماد ورشکستی سیاست توسعه شهری و اتلاف منابع ملی تبدیل شده است.
اگر این لجبازی نبود، طرح پرداخت یارانه ها مطابق قانون انجام می‌شد و کشور را درگیر
حضورج.98صفحه 234
بدترین تورم دو دهه اخیر خود نمی کرد و سیاست ارزی کشور را در سال ١٣٩١ به نابودی نمی کشاند. لجبازی نه فقط برای پیشرفت پایدار شخصی ضرر دارد، بلکه مهمتر از آن در توسعه اجتماعی و کل جامعه نیز زیان آور است. ولی نکته دوم که می توان از این واقعه نتیجه گرفت نیز مهم است؛ ناآگاهی مفرط. اینکه یک نفر تا این حد از مسائل بی‌اطلاع و ناآگاه است که بدیهیات موردنظر نظام را متوجه نمی شود، چگونه می توانسته است مسائل پیچیده سیاست بین‌الملل و داخلی و اقتصادی را متوجه شود؟!
به طور قطع میزان آگاهیهای وی از سایر امور نیز همین اندازه یا کمتر بوده است. او کسی است که با چنین بینشی، هشت سال بر صندلی قدرت ایران نشست و به طور کامل در همه زمینه ها بینش و رفتار او در همین اندازه حتی کمتر بود و ساختار مدیریتی او نیز همینطور لجبازانه بود. خسارتی که این دو ویژگی مخرب به هر مدیریتی می زند، غیر قابل تصور است. یکی از این ویژگیها برای ویران کردن جامعه کفایت می کند، چه رسد به اینکه هر دو ویژگی با هم جمع شوند.
امیدواریم که طرفداران او از گذشته و نیز این واقعه درس عبرت بگیرند و بیش از این برای کشور و مردم هزینه تراشی نکنند.
حضورج.98صفحه 235