نورین نیّرین
(مدیحه نورین نیّرین فاطمه زهرا و فاطمه معصومه (سلام الله علیهما)
□ قصیده ای از امام خمینی
ای ازلیّت به تربت تو مخمّر
وی ابدیت به طلعت تو مقرّر
آیت رحمت ز جلوۀ تو هویدا
رایَت قدرت در آستین تو مضمَر
جودت هم بِسترا به فیض مقدس
لطفت هم بالشا به صدر مصدّر
عصمت تو تا کشیده پرده به اجسام
عالَم اجسام گردد عالَم دیگر
جلوۀ تو نور ایزدی را مجلی
عصمت تو سرّ مختفی را مظهر
گویم واجب تو را نه آنَت رُتبت
خوانم ممکن تو را ز ممکن برتر
ممکن اندر لباس واجب پیدا
واجبی اندر اندر ردای امکان مظهَر
ممکن امّا چه ممکن، علتِ امکان
واجب امّا شعاعِ خالقِ اکبر
حضورج.98صفحه 197
ممکن امّا یگانه واسطه فیض
فیض به مهتر رسد وزان پس کهتر
ممکن امّا نمود هستی از وی
ممکن امّا ز ممکنات فزونتر
وین نه عجب زانکه نور اوست ز زهرا
نور وی از حیدر است و او ز پیمبر
نور خدا در رسول اکرم پیدا
کرد تجلّی ز وی به حیدر صفدر
و ز وی تابان شده به حضرت زهرا
اینک ظاهر ز دخت موسی جعفر
این است آن نور کز مشیّت «کن» کرد
عالم، آنکو به عالم است منّور
این است آن نور کز تجلی قدرت
داد به دوشیزگان هستی زیور
شیطان عالِم شدی اگر که بدین نور
ناگفتی آدم است خاک و من آذر
آبروی ممکنات جمله از این نور
گر نبدی، باطل آمدند سراسر
حضورج.98صفحه 198
جلوۀ این خود عَرَض نمود عَرَض را
ظِلّش بخشود جوهریّتِ جوهر
عیسی مریم به پیشگاهش دربان
موسی عمران به بارگاهش چاکر
آن یک چون دیده بان فراشده بر دار
وین یک چو قاپقان معطیّ بر در
یا که دو طفل‌اند در حریم جلالش
از پی تکمیل نفس آمده مضطر
آن یک، انجیل را نماید از حفظ
وین یک تورات را بخواند از بر
گر که نگفتی امام هستم بر خلق
موسی جعفر ولیّ حضرت داور
فاش بگفتم که این رسول خدایست
معجزه اش می‌بود همانا دختر
دختر جز فاطمه نیاید چون این
صلب پدر را و هم مشیمه مادر
دختر چون این دو از مشیمۀ قدرت
نامد و ناید دگر هماره مقدّر
حضورج.98صفحه 199
آن یک امواج علم را شده مبدأ
وین یک افواج حلم را شده مصدر
آن یک موجود از خطابش مَجلی
وین یک معدوم از عقابش مُستر
آن یک بر فرق انبیا شده تارک
وین یک اندر سر اولیا را مِغفر
آن یک در عالم جلالت «کعبه»
وین یک در مُلک کبریایی مَشعر
لَم یَلدم بسته لب وگرنه بگفتم
دختِ خدایند این دو نور مطهّر
آن یک کون و مکانش بسته به مقنع
وین یک مُلک جهانش بسته به مِعجَر
چادر آن یک حجاب عصمت ایزد
مِعجَر این یک نقاب عفّت داور
آن یک بر مُلک لایزالی تارُک
وین یک بر عرش کبریایی افسر
تابشی از لطف آن بهشت مخلّد
سایه ای از قهر این جحیم مُقَعّر
حضورج.98صفحه 200
قطره از جودِ آن بِحار سماوی
رشحه ای از فیض این، ذخایر اغیر
آن یک، خاک مدینه کرده مزّین
صفحۀ قم را نموده این یک انور
خاک قم این کرده از شرافت جنّت
آب مدینه نموده آن یک کوثر
عرصه قم غیرت بهشت برین است
بلکه بهشتش یَساولی است برابر
زیبد اگر خاک قم به «عرش» کند فخر
شاید گر «لوح» را بیابد همسر
خاکی عجب خاک! آبروی خلایق
ملجأ بر مسلم و پناه به کافر
گرکه شنیدندی این قصیدۀ «هندی»
شاعر شیراز و آن ادیب سخنور
آن یک طوطی صفت همی نسرودی
« ای به جلالت ز آفرینش برتر»
وین یک قمری نمط هماره نگفتی
« ای که جهان از رخ تو گشته منوّر»
حضورج.98صفحه 201