با یاد آن بزرگ

‏‏با یاد آن بزرگ‏

‏‏ ‏

‏‏راه گم بود، اگر نام و نشان تو نبود‏

‏‏اگر آن دیدۀ بر ما نگران تو نبود‏

‏‏

کوه بیداد ز بنیاد نمی شدویران‏

‏‏اگر از خشم، نهیب تو، تکان تو نبود‏

‏‏ریشۀ آنچه نباید، که ز جا برمی کند؟‏

‏‏اگر امید به بازوی توان تو نبود؟‏

‏‏چه کسی راه به دنیای کرامت می جست‏

‏‏اگر انوار دل فیض رسان تو نبود‏

‏‏جامۀ نو که بر این ملک کهن می پوشید؟‏

‏‏آه... ای پیر، اگر بخت جوان تو نبود‏

‏‏پای تردید به دلهای کسان وا می شد‏

‏‏نام محبوب اگر ورد زبان تو نبود‏

‏‏مأمنی یافت سخن های خوش اهل طریق‏

‏‏که در اظهار، بجز طرز بیان تو نبود‏

‏‏گر نبودی تو بدینگونه، مسلمانی را‏

‏‏خبری از سخن صدق به جان تو نبود‏

‏‏آنچه گفتی و بر آن زد دل ما مهر قبول‏

‏‏حرف حق بود، فقط حرف دهان تو نبود‏

‏‏هستی ات بود برازندۀ سیر ملکوت‏

‏‏این جهان گرچه جهان بود، جهان تو نبود...‏

‏‏ محمدجواد محبّت‏

‏‎ ‎