سیاست و مدیریت
آن هم حکومت حضرت امیر است که همه تان می دانید، و آن وضع حکومتش و آن وضع سیاستش و آن وضع جنگهایش. نگفت که ما بنشینیم توی خانه مان دعا بخوانیم زیارت بکنیم، و چکار داریم به این حرفها؛ به ما چه.(660)
29 / 11 / 56
* * *
حضرت امیر یک مملکت را اداره می کرد، سیاستمدار یک مملکت بود.(661)
16 / 12 / 57
* * *
خاصیتی که در علی بن ابی طالب بود که یک رجل سیاسی بود. از خطبش معلوم است که مرد سیاست بوده؛ و از کاغذی که به مالک اشتر نوشته و دستورهایی که داده،
کتابسیمای معصومین (ع) در اندیشه امام خمینی (س)صفحه 255
همه اش دستورهای سیاسی است.(662)
27 / 3 / 58
* * *
پیغمبر اسلام در سیاست دخالت نمی کرد؟ می توانید بگویید پیغمبر هم یک عامل سیاسی بوده، پس کنار؟ در امور سیاست وارد نمی شد؟ تمام عمرش در امور سیاسی بود؛ تمام عمرش را صرف کرد در سیاست اسلامی و حکومت اسلامی تشکیل داد. حضرت امیر حکومت اسلامی داشت و حکومتهای اسلامی می فرستاد آن طرف. اینها سیاست نبودند؟ (663)
10 / 4 / 60
* * *
ما ندیدیم در تاریخ کسی گفته باشد رسول اکرم و امیرمؤمنان در جایی از صحنه کناره گیری کنند و در مسجد بنشینند و ذکر بگویند، بلکه بعکس در همه جا حضور داشتند و در صحنه بودند.(664)
3 / 9 / 61
* * *
مرتبۀ اعلای عرفان را امام علی ـ سلام الله علیه ـ داشته است و هیچ این چیزها نبوده در کار. خیال می کردند که کسی که عارف است باید دیگر بکلی کناره گیرد از همه چیز و برود کنار بنشیند و یک قدری ذکر بگوید و یک قدری تغنی بشود و یک قدری چه بکند و دکانداری. امیرالمؤمنین در عین حالی که اعرف خلق الله بعد از رسول الله در این امت، اعرف خلق الله به حق تعالی بود مع ذلک، نرفت کنار بنشیند و هیچ کاری به هیچی نداشته باشد، هیچ وقت هم حلقۀ ذکر نداشت، مشغول بود به کارهایش، ولی آن هم بود.(665)
2 / 6 / 65
* * *
کتابسیمای معصومین (ع) در اندیشه امام خمینی (س)صفحه 256