الحدیث السادس
بالسّند المتّصل إلی محمّد بن یعقوب، عن محمّد بن یحیی، عن أحمد بن محمّد، عن ابن محبوب، عن عبد الله بن سنان و عبد العزیز العبدی، عن عبد الله بن أبی یعفور، عن أبی عبد الله، علیه السلام، قال: من أصبح و أمسی و الدّنیا أکبر همّه، جعل الله الفقر بین عینیه و شتّت أمره، و لم ینل من الدّنیا إلّا ما قسم له. و من أصبح و أمسی و الآخرة أکبر همّه، جعل الله الغنی فی قلبه و جمع له أمره. ترجمه «ابن ابی یعفور گوید که حضرت صادق، علیه السّلام، گفت: «کسی که صبح کند و شام کند و حال اینکه دنیا بزرگترین همّ او باشد، قرار دهد خدا فقر را بین دو چشمش، و درهم کند کار او را، برخوردار نگردد از دنیا مگر آنچه قسمت شده است برای او. و کسی که صبح و شام کند در صورتی که آخرت بزرگترین همّ او باشد، قرار دهد خدا بی نیازی را در دل او، و گرد آورد برای او کار او را.» شرح بدان که از برای «دنیا» و «آخرت» اطلاقاتی است به حسب انظار ارباب علوم.
و میزان معارف و علوم آنها، که بحث از حقیقت آن به حسب اصطلاح علمی مهم به امر ما نیست، و صرف همت در فهم اصطلاحات و رد و قبول و جرح و تعدیل باز دارد پیاده را ز سبیل. آنچه در این باب مهم است فهم دنیای مذمومه است که انسان طالب آخرت اگر بخواهد از آن احتراز کند، با خبرت احتراز نماید. و آنچه اعانت کند انسان را در این سلوک راه نجات، و ما آن را ان شاء الله در ضمن چند فصل بیان می کنیم. و از خدای تعالی توفیق می طلبیم در سلوک این طریق.
کتابشرح چهل حدیث (اربعین حدیث)صفحه 119