مقدمۀ دوم: قبله

‏‏مقدمۀ دوم در قبله است‏

‏‏مسأله 1 ـ ‏‏رو به قبله بودن در نمازهای واجب ـ چه یومیه و چه غیر یومیه حتی نماز‏‎ ‎‏میّت ـ  در صورت امکان واجب است و همچنین است در نماز مستحبی که روی زمین با‏‎ ‎‏حالت آرامش و سکون خوانده می شود، اما در نماز مستحبی که در حال راه رفتن و سوار‏‎ ‎‏بودن و در کشتی خوانده می شود، رو به قبله بودن معتبر نیست.‏

‏‏مسأله 2 ـ ‏‏در حال نماز، باید علم داشته باشد که رو به قبله است و بنابر اقوی بیّنه ای‏‎ ‎‏(شهادت دو عادل) که بر اساس مبادی حسی باشد جای علم را می گیرد. و اگر علم و بیّنه‏‎ ‎‏ممکن نباشد، باید تمام کوشش خود را مبذول دارد و طبق گمانش عمل نماید. و اگر‏‎ ‎‏تحصیل گمان (نیز) امکان پیدا نکرد و چهار طرف در نظر او مساوی بود، در صورت‏‎ ‎‏وسعت وقت باید به چهار طرف نماز بخواند وگرنه به هر چند طرفی که وقت دارد. و اگر‏‎ ‎‏با علم و مانند آن ثابت شود که در بعضی از اطراف چهارگانه قبله نیست باید رو به‏‎ ‎‏طرف هایی که مورد احتمال می باشند، نماز بخواند. و به قبلۀ شهر مسلمین ـ در نماز و‏‎ ‎‏قبرها و محراب های ایشان ـ در صورتی که معلوم نباشد که اشتباه است، اعتماد می شود.‏

‏‏مسأله 3 ـ ‏‏شخص متحیری که واجب است نمازش را به بیش از یک طرف بخواند‏‎ ‎‏چنانچه دو نماز بر او واجب باشد بنابر احتیاط (واجب) باید نماز دوم را به همان طرفی که‏‎ ‎‏نماز اول را خوانده بخواند، چنان که احتیاط (مستحب) آن است که نماز اول را به آن چند‏‎ ‎‏طرف بخواند سپس نماز دوم را شروع نماید؛ اگرچه بنابر اقوی، خواندن نماز دوم بعد از‏‎ ‎‏خواندن نماز اول در هر طرفی، جایز است.‏

‏‏مسأله 4 ـ ‏‏اگر طبق دلیل معتبری به یک طرف (به عنوان قبله) نماز بخواند سپس‏‎ ‎‏روشن شود که آن طرف قبله نبوده است، چنانچه انحراف از قبله مابین طرف راست و‏‎ ‎‏چپ نمازگزار باشد نمازش صحیح است و اگر در اثنای نماز متوجه اشتباه و انحراف از‏‎ ‎
‏‎

‏‎ ‎

‏‎