آداب نماز میّت
آداب نماز میّت چند چیز است: از آن جمله این که: قبل از نماز سه مرتبه «الصلاة» گفته شود که به منزلۀ اقامۀ نماز است و احتیاط آن است که به قصد رجاء گفته شود.
و از آن جمله این که: نمازگزار با وضو یا غسل یا تیمّم از حدث پاک باشد و در اینجا تیمّم بدل از غسل یا وضو، گرچه آب هم داشته باشد جایز است، اگر خوف آن باشد که در اثر وضو گرفتن، یا غسل کردن به نماز میّت نرسد، بلکه در هر حال (حتی اگر خوف فوت نماز هم نباشد) تیمّم بدل از غسل یا وضو جایز است.
و از آن جمله این که: امام جماعت یا نمازگزار منفرد در مقابل وسط مرد ـ بلکه هر مذکری ـ و در مقابل سینۀ زن ـ بلکه هر مؤنثی ـ بایستد.
و از آن جمله این که: بیرون آوردن نعال مستحب است، بلکه با حذاء نماز خواندن مکروه است و حذاء همان نعال است، و نماز با خف و جوراب مکروه نیست، اگرچه پابرهنه بودن خالی از رجحان نیست، خصوصاً برای امام جماعت.
و از آن جمله است: بلند کردن دست ها هنگام گفتن تکبیرها خصوصاً در تکبیر اول.
و از آن جمله است: خواندن نماز در جاهایی که برای نماز میّت آماده شده است، البته این کار عقلاً خوب است ولی رجحان آن شرعاً ثابت نشده است.
و از آن جمله این که: نماز میّت در مساجد خوانده نشود مگر در مسجد الحرام.
و از آن جمله این که: با جماعت خوانده شود.
ترجمه تحریر الوسیله امام خمینی(س)ج. 1صفحه 98