حنوط میّت
بنابر قول اصح، حنوط کردن میّت واجب است، کوچک باشد یا بزرگ، مرد باشد یا زن، وحنوط کردن کسی که در حال احرام بمیرد، چنانکه گذشت، جایز نیست. و باید بعد از غسل یا تیمّم دادن میّت، او را حنوط کرد، و اقوی آن است که حنوط قبل و بعد و در اثنای کفن کردن، جایز است؛ اگرچه بهتر است قبل از کفن کردن باشد. وکیفیت حنوط آن است که بر مواضع هفتگانۀ سجود (پیشانی، کف دو دست، دو زانو، دو سر دو انگشت بزرگ پاها) کافور مالیده شود. و مستحب بلکه احوط آن است که سر بینی هم کافور مالیده شود و بعید نیست که مالیدن کافور زیر دو بغل و گودی زیر گلو و مفصل ها مستحب باشد و بهتر آن است که به قصد رجاء انجام یابد. و عطر دیگری حتی در وقت ضرورت جای کافور را نمی گیرد.
مسأله 1 ـ در حنوط، مقدار مشخصی از کافور واجب نیست، بلکه واجب آن است که به اندازه ای باشد که مالیدن کافور صدق کند و بهتر و کامل تر آن است که به مقدار هفت مثقال صیرفی باشد. و پس از آن، حنوط با مقدار چهار مثقال شرعی و سپس مقدار چهار درهم و بعد از آن مقدار یک مثقال شرعی و پس از آن مقدار یک درهم کافور، به ترتیب از فضیلت کمتری برخوردارند. و هر گاه حتی به اندازه ای که مالیدن کافور صدق کند هم، کافور یافت نشد میّت بدون حنوط دفن می شود.
مسأله 2 ـ مستحب است مقداری تربت حضرت سید الشهداء علیه السلام را با کافور حنوط مخلوط کنند، ولی به جاهایی که بی احترامی به آن محسوب می شود مانند سر دو انگشت بزرگ پاها (از کافور مخلوط با تربت) نمالند.
ترجمه تحریر الوسیله امام خمینی(س)ج. 1صفحه 88