سبب جنابت

‏‏سبب جنابت‏

‏‏مسأله 1 ـ ‏‏سبب جنابت دو چیز است:‏

‏‏اول:‏‏ خارج شدن منی و آنچه در حکم آن است، که عبارت است از رطوبت مشتبهی که‏‎ ‎‏قبل از استبراء به بول خارج می شود و تفصیل آن ان شاء الله خواهد آمد. و شرط است که‏‎ ‎‏منی بیرون بیاید پس اگر منی از جای خودش حرکت کرده ولیکن بیرون نیامده باشد،‏‎ ‎‏موجب جنابت نمی شود. چنان که شرط است که منی از خود شخص باشد بنا بر این اگر‏‎ ‎‏منی مرد از زن خارج شود موجب جنابت زن نمی شود، مگر آن که بداند منی خودش با‏‎ ‎‏منی مرد مختلط شده است. و در صورت علم به منی بودن (آنچه بیرون آمده) اشکالی در‏‎ ‎
‏‎

‏‏دوم: ‏‏جماع، اگرچه منی خارج نشود. و جماع به پنهان شدن حشفه در قبل یا دبر محقق‏‎ ‎‏می شود. و تحقق جماع در کسی که حشفه اش قطع شده به اندازه ای که صدق دخول کند،‏‎ ‎‏خالی از قوت نیست. پس با تحقق جماع هر دو جنب می شوند، و فرقی بین بچه (نا بالغ) و‏‎ ‎‏دیوانه و دیگران نیست، بنا بر این بر بچه و دیوانه بعد از آن که شرایط تکلیف حاصل شد،‏‎ ‎‏غسل واجب است، و غسل بچۀ ممیّز صحیح است و با غسل، حدث جنابت از او‏‎ ‎‏برطرف می شود.‏

‏‏مسأله 2 ـ ‏‏اگر در لباسش منی ببیند و بداند که از خودش می باشد و بعد از آن غسل‏‎ ‎‏نکرده نمازهایی را که بعد از آن خوانده باید قضا نماید، و اما قضای نمازهایی که احتمال‏‎ ‎‏می دهد قبل از خروج منی خوانده است واجب نیست. و اگر بداند منی از خود او است و‏‎ ‎‏نداند از جنابتی است که بعد از آن غسل کرده و یا از جنابت دیگری است که بعد از آن‏‎ ‎‏غسل نکرده، ظاهر این است که غسل بر او واجب نیست اگرچه احتیاط (مستحب) آن‏‎ ‎‏است که غسل کند.‏

‏‏مسأله 3 ـ ‏‏اگر منی در بیداری یا در خواب ـ با احتلام ـ از جای خود حرکت کند تا‏‎ ‎‏زمانی که بیرون نیامده غسل واجب نیست، پس اگر این حالت بعد از دخول وقت نماز‏‎ ‎‏باشد و آب برای غسل نداشته باشد بعید نیست که جلوگیری از خروج آن واجب نباشد‏‎ ‎‏اگرچه در صورتی که جلوگیری موجب ضرر نباشد، واجب نبودن آن مورد تأمل است،‏‎ ‎‏پس اگر منی خارج شد باید برای نماز تیمّم کند. البته اگر با طهارت باشد و چیزی که با آن‏‎ ‎‏تیمّم نماید هم ندارد، بعید نیست که جلوگیری از بیرون آمدن آن واجب باشد، مگر آن که‏‎ ‎
‏‎

‏‎ ‎

‏‎