احکام وضوی جبیره

‏‏احکام وضوی جبیره‏

‏‏مسأله 1 ـ ‏‏کسی که روی بعضی از مواضع وضویش جبیره باشد، در صورت امکان‏‎ ‎‏باید آن را برداشته و زیر آن را شسته یا مسح نماید، البته اگر جبیره در روی عضوی باشد که‏‎ ‎‏باید شسته شود، واجب نیست حتماً برداشته شود، بلکه واجب رساندن آب به زیر آن‏‎ ‎
‏‎

‏‏مسأله 2 ـ ‏‏باید روی تمام جبیره ای که در مواضع شستن است، دست بکشد، البته‏‎ ‎‏دست کشیدن روی آن قسمتی که دست کشیدن روی آن ممکن نیست و یا مشکل است‏‎ ‎‏مانند میان نخ ها، لازم نیست و اما در مواضع مسح، مسح روی جبیره مانند مسح خود سر و‏‎ ‎‏پاها است ـ هم از نظر مقدار و هم از نظر کیفیت ـ پس باید به وسیلۀ دست و با رطوبت‏‎ ‎‏دست، مسح نماید، بر خلاف جبیره ای که در موضع شستن بود.‏

‏‏مسأله 3 ـ ‏‏ظاهر این است که اگر جبیره تمام عضوی را هم ـ خصوصاً محل مسح ـ فرا‏‎ ‎‏گیرد احکام جبیره در آن جریان دارد. و اگر جبیره بیشتر اعضای وضو را فراگرفته باشد،‏‎ ‎‏احتیاط (مستحب) به جمع بین وضوی جبیره و تیمّم، اگر تیمّم بدون حائل ممکن است،‏‎ ‎‏ترک نشود، اگرچه کفایت تیمّم تنها بعید نیست. البته اگر حائل تمام مواضع تیمّم را هم‏‎ ‎‏گرفته باشد و تیمّم بر بشره ممکن نباشد، باید فقط وضوی جبیره ای بگیرد.‏

‏‏مسأله 4 ـ ‏‏اگر جبیره بعضی از قسمت های سالم عضو را گرفته باشد، آن مقداری که‏‎ ‎‏معمولاً برای بستن بیشتر جبیره ها لازم است، حکم جبیره را دارد، پس باید روی آن دست‏‎ ‎‏کشید و اگر بیشتر از مقدار معمول باشد، در صورت امکان، آن را کنار زده وقسمت سالم‏‎ ‎‏عضو را می شوید سپس آن را سر جایش می گذارد و روی آن دست می کشد. و اگر کنار‏‎ ‎‏زدن آن ممکن نباشد روی آن دست می کشد، و احتیاط با ضمیمه کردن تیمّم به وضوی‏‎ ‎‏جبیره ترک نشود.‏

‏‏مسأله 5 ـ ‏‏اگر به علت نجس بودن جبیره نتواند روی آن دست بکشد پارچه ای را‏‎ ‎‏به طوری که جزء جبیره محسوب شود روی آن قرار داده و بر آن دست می کشد.‏

‏‏مسأله 6 ـ ‏‏جراحتی که روی آن باز است و شستن آن ممکن نیست، بنابر اقوی شستن‏‎ ‎
‏‎

‏‏مسأله 7 ـ ‏‏اگر آب برای عضوی بدون این که جراحت یا دمل یا شکستگی داشته باشد،‏‎ ‎‏ضرر دارد، باید تیمّم کند. البته اگر آب برای قسمتی از عضو ضرر داشته باشد و شستن‏‎ ‎‏اطراف آن قسمت ممکن باشد، ترک تیمّم و جواز اکتفا به شستن اطراف آن بعید نیست،‏‎ ‎‏اگرچه احتیاط آن است که تیمّم هم بکند و این احتیاط ترک نشود و احتیاط بیشتر آن است‏‎ ‎‏که پارچه ای روی آن قرار داده و دست بکشد و سپس تیمّم هم بنماید. و همچنین اگر زخم‏‎ ‎‏یا شکستگی در غیر اعضای وضو باشد ولیکن استعمال آب در مواضع وضو، به آن زخم‏‎ ‎‏یا شکستگی ضرر می رساند، باید فقط تیمّم نماید.‏

‏‏مسأله 8 ـ ‏‏در «چشم دردی» که وضو برای آن ضرر دارد باید تیمّم کند، و در صورت‏‎ ‎‏امکان شستن اطراف چشم، بدون آن که ضرر برساند، بعید نیست اکتفای به شستن، جایز‏‎ ‎‏باشد؛ اگرچه خالی از اشکال نیست، پس احتیاط با ضمیمه کردن تیمّم به آن ترک نشود و‏‎ ‎‏اگر با این حال با گذاشتن پارچه روی چشم و دست کشیدن روی آن سپس تیمّم کردن،‏‎ ‎‏احتیاط کند خوب است.‏

‏‏مسأله 9 ـ ‏‏اگر روی پوست بدن مانعی مثل قیر و مانند آن باشد و از بین بردن آن ممکن‏‎ ‎‏نباشد دست کشیدن روی آن کفایت می کند و احتیاط (مستحب) آن است که این دست‏‎ ‎‏کشیدن طوری باشد که حداقل مصداق شستن حاصل شود و احتیاط بیشتر ضمیمه کردن‏‎ ‎‏تیمّم به آن است.‏

‏‏مسأله 10 ـ ‏‏کسی که روی بعض اعضای بدنش جبیره باشد و چیزی که موجب غسل‏‎ ‎‏است برایش حاصل شود باید با رعایت شرایطی که در وضوی جبیره گفته شد روی جبیره‏‎ ‎‏را دست کشیده و قسمت هایی را که جبیره ندارد بشوید. و احتیاط (واجب) این است که‏‎ ‎‏غسل ترتیبی انجام دهد، نه ارتماسی.‏

‏‏مسأله 11 ـ ‏‏وضو و غسل کسی که جبیره دارد، علاوه بر این که می توان با آن نماز خواند‏‎ ‎‏حدث را هم رفع می کند و همین طور است تیمّم جبیره ای اگر وظیفه اش تیمّم باشد.‏

‏
‏‎

‏‏مسأله 13 ـ ‏‏وقتی عذر صاحب جبیره برطرف شود، اعادۀ نمازهایی که خوانده است‏‎ ‎‏واجب نیست، بلکه ظاهر این است که می تواند با همان وضو و مانند آن (غسل و تیمّم‏‎ ‎‏جبیره ای) نمازهای بعدی را هم بخواند.‏

‏‏مسأله 14 ـ‏‏ صاحب جبیره ای که از برطرف شدن عذرش تا آخر وقت مأیوس است‏‎ ‎‏می تواند اول وقت نماز بخواند و اگر مأیوس نباشد احتیاط (واجب) این است که نماز را‏‎ ‎‏تأخیر بیندازد.‏

‏‎ ‎

‏‎