اعلامیه مشترک آیات عظام به مناسبت سالگرد قیام 15 خرداد

‏‏اعلامیۀ مشترک‏

‏‏زمان: 15 خرداد 1343 / 24 محرّم 1384‏

‏‏مکان: قم‏

‏‏موضوع: ‏‏اعلامیۀ مشترک آیات عظام به مناسبت سالگرد قیام 15 خرداد‏

‏‏مخاطب: ‏‏علما و روحانیون و دیگر قشرهای ملت مسلمان ایران‏

‏‏بسم الله الرحمن الرحیم‏

‏‏انَّا لله ِِ و انَّا الَیهِ رَاجِعُونَ‏

‏‏و سَیَعلَمُ الَّذِینَ ظَلَمُوا أَیَّ مُنقَلَبٍ یَنقَلِبُونَ‏‎[1]‎

‏‏    ‏‏یک سال از فاجعۀ خونین 12 محرّم 83 (15 خرداد 1342) گذشت. یک سال از مرگ‏‎ ‎‏فجیع عزیزان ملت سپری شد. یک سال از بی خانمان شدن و بی سرپرست شدن یتیمان‏‎ ‎‏بی پدر و زنهای بی شوهر و مادران داغدیده گذشت. واقعۀ 15 خرداد ننگ بزرگی برای‏‎ ‎‏هیأت حاکمه به بار آورد. این واقعه فراموش شدنی نیست. تاریخ آن را ضبط کرد. آیا‏‎ ‎‏ملت مسلمان چه جرمی مرتکب شده بود؟ زنها و اطفال صغیر چه گناهی کرده بودند؟‏‎ ‎‏چرا آنها را به مسلسل بستند؟ علمای اسلام و خطبای مذهبی چه جرمی داشتند؟ گناه آنها‏‎ ‎‏دفاع از حق بود؛ دفاع از قرآن کریم بود. به جرم نصایح مشفقانه و صلاح اندیشی اهانت‏‎ ‎‏شدند، به حبس کشیده شدند، محصور گردیدند، مبتلا به مصایب شدند.‏

‏‏     علمای اسلام وظیفه دارند از احکام مسلّمۀ اسلام دفاع کنند، از استقلال ممالک‏‎ ‎‏اسلامی پشتیبانی نمایند، از ستمکاریها و ظلمها اظهار تنفر کنند، از پیمان با دشمنان اسلام‏‎ ‎‏و استقلال و ممالک اسلام اظهار انزجار کنند، از اسرائیل و عمال اسرائیل ـ دشمنان قرآن‏‎ ‎‏مجید و اسلام و کشور ـ برائت جویند، از اعدامهای بی جهت و تبعیدهای دسته جمعی و‏‎ ‎‏محاکمات غیرقانونی و محکومیتهای بدون مجوز بیزاری جویند؛ و صلاح حال ملت و‏
‏‎

‎‏مملکت را در هر حال بیان کنند. اینها جرم است؟ اینها ارتجاع سیاه است؟ در این‏‎ ‎‏مملکت تمام فرق ضاله آشکارا تبلیغ ضد اسلامی می کنند، محافل آزاد دارند، مجالس‏‎ ‎‏علنی دارند. مسیحیین، فرستنده در کلیسای انجیلی در تهران دارند، مؤسسه در کرمانشاه‏‎ ‎‏دارند؛ مدارس رسمی دارند، برخوردار از پشتیبانی دولتها هستند، نشر کتب ضد دینی‏‎ ‎‏آزاد است؛ فقط مسلمانها و مبلغین مذهبی و علمای اسلام آزاد نیستند. تبلیغات دینی و‏‎ ‎‏بیان قانون شکنیها «ارتجاع سیاه» شناخته شده و ممنوع گردیده. محافل دینی و مجامع‏‎ ‎‏مذهبی محتاج به اجازۀ شهربانیها و سازمانهاست. دستجات عزاداری بر حضرت‏‎ ‎‏سیدالشهداءـ علیه الصلوة والسلام ـ باید محدود و ممنوع باشد.‏

‏‏     ما نمی دانیم اینها چه بستگی با اسرائیل و عمال اسرائیل دارند! آیا برای مملکت‏‎ ‎‏کهنسالی مثل ایران ننگ نیست که دولت اسرائیل بگوید ما حمایت از ایران می کنیم!‏‎ ‎‏ایران بزرگ تحت الحمایۀ اسرائیل است؟ آیا خلاف مصالح کشور نیست که مطالب‏‎ ‎‏خودساختۀ بی سروپایی را در افواه‏‎[2]‎‏ ملت بیندازند، و روزنامه ها در اطرافش بحث کنند‏‎ ‎‏و ضعف دولت را بر ملا نمایند؟ این سیاست غلط نیست؟ این فضیحت نیست؟ اینها ملت‏‎ ‎‏را خواب فرض کردند.‏

‏‏     ما برای دفاع از اسلام و ممالک اسلامی و استقلال ممالک اسلامی در هر حال مهیا‏‎ ‎‏هستیم. برنامۀ ما برنامۀ اسلام است، وحدت کلمۀ مسلمین است، اتحاد ممالک اسلامی‏‎ ‎‏است، برادری با جمیع فرق مسلمین است در تمام نقاط عالم، هم پیمانی با تمام دوَل‏‎ ‎‏اسلامی است در سراسر جهان؛ مقابل صهیونیست، مقابل اسرائیل، مقابل دوَل‏‎ ‎‏استعمارطلب، مقابل کسانی که ذخایر این ملت فقیر را به رایگان می برند و ملت بدبخت‏‎ ‎‏در آتش فقر و بیکاری و بینوایی می سوزد. در حضور چهره های رنگ پریده از گرسنگی‏‎ ‎‏و بینوایی دائماً دولتها دم از ترقی و پیشرفتهای اقتصادی می زنند.‏

‏‏     این حقایق تلخ ما را به تنگ آورده، علمای اسلام را رنج می دهد. اگر اینها «ارتجاع‏
‏‎

‎‏سیاه» است بگذار ما مرتجع باشیم! ما از واقعۀ 12 محرّم (15 خرداد) خجلت می کشیم.‏‎ ‎‏واقعۀ شوم 15 خرداد و مدارس علمی، فیضیه و غیر آن، پشت ما و هر مسْلم غیرتمند را‏‎ ‎‏می شکند؛ تا هیأت حاکمه چه عقیده داشته باشد! ملت اسلام این مصیبت را فراموش‏‎ ‎‏نمی کند. ما روز 12 محرّم را عزای ملی اعلام می کنیم. بگذار ما را مرتجع بخوانند،‏‎ ‎‏کهنه پرست بدانند. ‏

‏‏     ما از عواقب این اعمال جائرانه خائف هستیم و نصیحت هیأت حاکمه را لازم‏‎ ‎‏می دانیم؛ و کراراً نصیحت کردیم و خیر و صلاح را گوشزد کردیم، و رعایت نشده است.‏‎ ‎‏ما مصلحت می دانیم که دولت، رویّه را تغییر دهد. سازمانها و شهربانیها را اینقدر بر ملت‏‎ ‎‏ستمدیده و بر علمای اسلام و خطبای محترم چیره نکند. از این اعمال خلاف قوانین اگر‏‎ ‎‏می توانند جلوگیری کنند. علاقۀ علمای اسلام به ممالک و قوانین اسلامی علاقۀ الهی‏‎ ‎‏ناگسستنی است.‏

‏‏     ما از جانب خدای تعالی مأمور حفظ ممالک اسلامی و استقلال آنها هستیم و ترک‏‎ ‎‏نصیحت و سکوت ‏‏[‏‏را‏‏]‏‏ در مقابل خطرهایی که پیش بینی می شود برای اسلام و استقلال‏‎ ‎‏مملکت جرم می دانیم؛ گناه بزرگ می دانیم؛ استقبال از مرگ سیاه می دانیم. پیشوای‏‎ ‎‏بزرگ ما، حضرت امیرالمؤمنین ـ علیه السلام ـ سکوت را در مقابل ستمکاری جایز‏‎ ‎‏نمی دانست؛ و ما نیز جایز نمی دانیم. وظیفۀ ما ارشاد ملت است، ارشاد دولتهاست، ارشاد‏‎ ‎‏جمیع دستگاههاست. ما از این وظیفه به خواست خدای تعالی خودداری نمی کنیم. ‏

‏‏     در این زمان، سکوت در مقابل ستمکاری، اعانت به ستمکاران است. وظایف‏‎ ‎‏اسلامی وظیفۀ ما تنها نیست وظیفۀ تمام طبقات است، وظیفۀ مراجع اسلام است، وظیفۀ‏‎ ‎‏علمای اسلام است؛ وظیفۀ خطبای اسلام است؛ وظیفۀ تمام ملت است؛ وظیفۀ تمام‏‎ ‎‏ممالک اسلامی و ملل اسلام است. ما امید واثق داریم که ملل اسلامی در آتیۀ نزدیکی بر‏‎ ‎‏استعمار چیره شوند. و ما در موقع خود، به خواست خدای تعالی، از هیچ گونه فداکاری‏‎ ‎‏دریغ نمی کنیم.‏

‏
‏‎

‎‏     از خداوند تعالی صلاح حال ممالک اسلامی و ملل اسلام و دولتهای اسلامی را‏‎ ‎‏خواستاریم. «أَللهمَّ اجْعَلْ أَفئِدَةً مِنَ النَّاسِ تَهوی إِلَینَا»‏‎[3]‎‏. والسلام علی من اتبع الهدی.‏

‏‏    ‏‏روح الله الموسوی الخمینی، محمد هادی الحسینی المیلانی، شهاب الدین‏‎ ‎‏النجفی المرعشی، حسن الطباطبایی القمی.‏

‏‎

‎

• ـ سورۀ شعراء، آیۀ 228.
• ـ دهانها.
• ـ خداوندا! دلهای مردم را به سوی ما قرارده.