نامه به آقای محمد حسین بهجتی (چند تذکر اخلاقی)

‏‏نامه‏

‏‏زمان: 13 مهر 1345 / 20 جمادی الثانی 1386‏

‏‏مکان: نجف‏

‏‏موضوع: تشکر و چند تذکر اخلاقی‏

‏‏مخاطب: بهجتی، محمدحسین‏

‏‏بسمه تعالی‏

‏‏20 جمادی الثانی 86‏

‏‏     به عرض می رساند، مرقوم شریف شیرین شما که حاکی از محبت و علاقه نسبت به‏‎ ‎‏اینجانب بود موجب تشکر گردید. سلامت و توفیق جنابعالی را از خداوند تعالی خواستار‏‎ ‎‏است. زبان من عاجز است از شکر در درگاه خالق متعال و مقلب القلوب که با رحمت‏‎ ‎‏واسعۀ خود این قلوب پاک بی آلایش را به این حقیر بی بضاعت متوجه فرموده.‏‎ ‎‏امیدواری من در این آخر عمر به این محبتها و الطاف خاصه موالیان است. امیدوارم‏‎ ‎‏خداوند تعالی با من به حُسن ظنّ شماها رفتار کند. ما در درگاه خدای متعال چیزی نیستیم‏‎ ‎‏و چیزی نداریم که تقدیم کنیم به مقام دوست؛ هر چه هست از اوست. نِعَمُهُ ابتِداءٌ‏‎ ‎‏والحمد منه و الیه.‏

‏‏     عزیزان من کوشش و مجاهده کنید در راه نیل به حق و وصول به مقام عظمت و جلال‏‎ ‎‏او. این چند روز عمر بسیار زودگذر است، چه بهتر که صرف خدمت شود و فدای او‏‎ ‎‏گردد. از خداوند تعالی توفیق و تأیید همه را خواستارم و از خداوند تعالی مسئلت‏‎ ‎‏می نمایم که دنیا را در نظر همۀ ما حقیر فرماید و شوق لقای خود را در ما روزافزون نماید.‏‎ ‎‏والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته.‏

‏‏روح الله الموسوی الخمینی‏