سخنرانی
زمان: 17 فروردین 1358 / 8 جمادی الاول 1399
مکان: قم
موضوع: کارشکنی مدعیان هوادار خلق
حضار: پرسنل صنایع نظامی تهران ـ هزاران تن از اهالی قم
بسم الله الرحمن الرحیم
دست غیبی در انقلاب اسلامی
من در اواخرِ اوقاتی که در پاریس بودم توجه به یک مطلبی پیدا کردم که راجع به پیشرفت این نهضت خیلی دلخوش شدم، و این مطلب را در پاریس هم به اشخاص و اجتماعاتی که می شد تذکر دادم؛ و آن این بود که در انقلاباتی که در دنیا واقع می شود کم اتفاق می افتد ـ یا اتفاق شاید نیفتاده باشد ـ که اینطور باشد که یک مطلبی را که در مرکز مملکت می گویند، همین مطلب در کوره ده های دور افتاده هم باشد؛ و آن مطلبی را که روشنفکران می گویند، همان را مردم بازار و کوچه و دهقان و کشاورز هم همان را خواستار باشد. من در آن وقت اطلاع پیدا کردم و بعضی را هم که از ایران می آمدند پیش من، به من اطلاع می دادند که قضیۀ خواست ملت ایران یک خواستی است که گسترش پیدا کرده حتی در آن قرا و قصبات دورافتاده ای که از همۀ جهات دورند. یک نفر که همین اواخر آمد پیش من گفت که من از دهات کمره و دهات چاپلق و لرستان، آنجاها رفتم و دیدم، و از آنجاها گردش کردم و دیدم و می آیم اینجا. و او گفت که تمام دهاتی را که من دیدم، دیدم که صبح که می شود، آن آخوند ده جلو می افتد و مردم ده دنبال او راه می افتند و راهپیمایی می کنند! و اسم از یک جایی برد که من آنجا رفتم، «قریۀ حسن فلک» این در اطراف کمره هست و قلعه ای است که شاید مثلاً آن وقتی که من
صحیفه امامجلد 6صفحه 489
دیدم ده ـ پانزده خانوار در آن زندگی می کردند؛ کوچک بود و در کنار یک کوهی واقع شده بود و از آبادیها دور بود. این شخص گفت من آنجا هم رفتم، آنجا همان حرفها را می زدند که در تهران می زدند! این از گسترشی که در همه جای ایران به وجود آورد. و یک گسترش دیگری که راجع به گروهها و جماعات بود؛ بچه های دبستان ـ یا کوچکتر از آنها ـ همین وِرْدی را که همۀ مردم می گفتند، اینها هم می گفتند؛ کارگرها، کارفرماها، معلمین، اجزای دادگستری، ملاّها، طلبه ها، روشنفکران ـ همه ـ یک مطلب می گفتند و با هم بودند. من این را اینطور فهمیدم که یک دست غیبی در کار است. انسان هر چه هم بخواهد مثلاً روشنگری داشته باشد و هر چه هم بخواهد یک همچو امری واقع بشود به این گسترش نمی تواند واقع بشود. من اینطور فهمیدم که خدای تبارک و تعالی در این مسئله نظر دارد و از آنجا اطمینان برایم پیدا شد که پیروزی هست. البته به این زودی و به این سهلی را نمی توانستم حدس بزنم. وقتی هم که شاه سابق از ایران رفت و دنبالش آن دولت بختیار آمد ـ که خیلی هم بی عقلی کرد، من هم نصیحتش کردم گوش نداد ـ من عازم آمدن شدم به این نکته که دیدم از طرف امریکایی ها دارد فعالیت می شود.
تحول روحی ملت ایران
در همان جا که ما بودیم می آمدند که شما حالا نروید، زود است! از طرف دولت ایران هم فعالیت می کردند که حالا نیایید شما! حتی به وسیلۀ رئیس جمهور فرانسه یک پیامی برای من ـ دولت ایران ـ فرستاد که حالا زود است؛ حالا زودرس است این آمدن، یک قدری صبر کنید! من اینطور حدس زدم که اینها می خواهند تجهیز کنند. اینها می خواهند ما را آنجا نگه دارند و خودشان کارهایشان را انجام بدهند. جوری بشود که دیگر کار از دست ما بیرون برود. من جدیت کردم که من باید بروم، دیدید که فرودگاه را بستند. من گفتم هر وقت که باز شود من باید بروم؛ ثانیاً بستند! من گفتم که هر وقت باز شد می رویم. بالاخره ما آمدیم. من در تمام این مدت ـ از این اواخر که دیگر اینطور به ذهنم
صحیفه امامجلد 6صفحه 490
آمده بود ـ این معنا را یک مطلب الهی تلقی می کردم. و حالا هم همین معناست که یک ملت رنجدیده که هیچ نداشت در دستش، یک ملتی که وضعش اینطور بود که برای خودش حق اعتراض قائل نبود ـ شما ملاحظه می کردید که اگر یک پاسبان می آمد در بازار تهران می گفت که «چهارم آبان» است باید بیرق بزنید احدی به خودش اجازۀ اینکه بگوید «نه» نمی داد؛ در مقابل پاسبان نمی شد بگوید «نه»! اجازه به خودشان نمی دادند که بگویند «نه»، این تحول روحی در بین ملت پیدا شد که در ظرف یک سال و یک قدری بالاتر، آن ملت آنطور متحول شد به یک ملتی که در خیابانها ریخت و گفت که «مرگ بر شاه»! آنکه مقابل پاسبان برای خودش این حق را قائل نبود، همه با هم شروع کردند به فریاد «مرگ بر شاه». حتی یکی از دوستان من می گفت که در شیراز من توی خیابان بودم که دیدم یک صاحب منصبی در آنجا بود که بچه ها جمع شده بودند دورش و به او می گفتند: «مرگ بر کی، زنده باد کی»! این همین طور مانده بود در آنجا؛ وقتی که مرا دید گفت که بیا و مرا از دست این بچه ها نجات بده! بعد ایستاد رو به قبله و دستش را اینطور کرد ـ نزدیک گوش آورد ـ و بلند آنچه را که بچه ها می خواستند گفت و خودش را نجات داد! این یک مطلبی نیست که یک شخص، یک جمعیت... بتواند بکند؛ این را خدا کرده است.
تحول روحی و شهادت طلبی منشأ پیروزی
این کار کارِ الهی بود. و این هم برای این بود که اجتماع ما، این جمعیت ما جوری شده بود و متحول شده بودند ـ این تحول باز تحول اسلامی بود ـ جوری شده بودند که شهادت را برای خودشان یک فوز عظیم دانستند. یک جوان ـ من در نجف بودم، یک جوان خیلی زیبا و در سن بین بیست تا سی ـ آمد پیش من و مرا قسم داد که شما دعا کنید که من شهید بشوم. این روحیۀ مادرهایی که دو ـ سه تا از بچه هایشان را داده بودند، وقتی که به ما می رسیدند می گفتند که این فدای اسلام، و من باز یکی دارم که آن هم باز
صحیفه امامجلد 6صفحه 491
می خواهم شهید بشود. یک همچو روحیۀ فداکاری، یعنی همان روحیه ای که در زمان رسول الله برای مردم پیدا شده بود و در ظرف نیم قرن مسلمین را بر تقریباً دنیای آن روز غلبه داد، این روحیه در ملت ما پیدا شده بود که خودشان را با شوق و اشتیاق می خواستند فدا بکنند. آنچه ما را غلبه داد این روحیه بود؛ فلسفه نبود، جهان بینی نبود، اسلام شناسی نبود؛ هیچ این حرفها نبود. این روحیه که در ملت پیدا شد و این تحرکی که پیدا شد یک مطلب غیبی بود که در ظرف مدت کوتاهی یک همچو تحول روحی در جمعیت پیدا شد؛ و ما تا اینجا که آمدیم با این تحول روحی همراه هستیم. و این رفراندم را که شما دیدید و جلویش شکست آن ابرقدرتها را که دیدید، اینها همه را ما باید خارق عادت بدانیم. یک ملتی که هیچ ابزار نداشت و هیچ اسلحه نداشت ـ حالا یک چند تا تفنگ دست مردم می بینید ـ این ملت بی اسلحه، بی ابزار بر یک قدرتی که تا دندان مسلح بود و دنبالش هم امریکا بود که می گفت ما پشتیبانی می کنیم، انگلستان هم که تصریح می کرد، شوروی هم بود منتها عاقلتر بود، این قدرتی که پشتوانه اش هم این قدرتهای ابرقدرت بودند، به دست همین جمعیتی که توی خیابان و بازار فریاد می کردند، به دست اینها از بین رفت. البته ارتش هم کمک کرد اما بعد از اینکه اینها فریادهایشان را کردند آنها را هم متحول کردند، ارتش را از این فداکاری که به خیال خودشان برای آن مردک داشتند منحرف کرد به این طرف. یک عده ای که البته از آن بزرگها بودند که فرار هم کردند مع الأسف بسیارشان؛ و بعضی شان گرفتار هم شده اند. دیگران هم متحول شدند؛ آنها برگشتند به این طرف. نیروی هوایی، همین طور نیروهای دیگر، همین طور هوانیروز، همین طور همافران؛ اینها متحول شدند. این تحولات هم که در آنها پیدا شد باز یک امر عادی نبود که اینطور متحول کرد یک ارتشی را؛ متحول کرد که بتوانند برخلاف شاه ـ که مثلاً [بزرگ] ارتشتاران است! ـ برخلاف او قیام بکنند. اینها همه برخلاف یک امر
صحیفه امامجلد 6صفحه 492
عادی واقع شد، غیرعادی بود.
حفظ روحیۀ اسلامی
ملت ما تا این وحدت کلمه را دارند و تا این اخلاص را به اسلام دارند، این اخلاص به اسلام که خودشان را فدایی برای اسلام می کنند و اسلام را همه چیز خودشان می دانند، تا این معنا محفوظ است، ما باید مطمئن باشیم که پیروزیم، و ما همه باید این معنا را حفظ بکنیم. شماها در بین کارگرها، در بین قشرهایی که محروم بودند ـ و ان شاءالله امیدواریم که نباشند دیگر ـ این روحیه را تقویت کنید. این روحیۀ اسلامی را تقویت کنید؛ به آنها بفهمانید که قدرتها را خدا شکست، و این اخلاص شما بود که خون خودتان را فدا کردید؛ این را حفظش کنید.
اگر خدای نخواسته این روحیه را از دست بدهیم، خودمان را حالا پیروز بدانیم و هر کدام برویم سراغ کار خودمان ـ انسان تا توی راه دارد می رود قدرت دارد؛ این کاروانها تا توی راه دارند می روند قدرت دارند و وقتی به منزل رسیدند قدرتشان تمام می شود؛ روحیۀ انسان هم اینطوری است: شما سوار اتومبیل شدید و از شهری به شهری رفتید، اگر انسان مقصدش ده فرسخ است، در سرِ نُه فرسخی رو به خستگی می رود؛ وقتی می رسد آنجا، دیگر افتاده است ـ ما اگر اعتقادمان این باشد که پیروز شدیم دیگر رو به سستی می رویم و ما [هنوز] پیروز نشدیم. ما مانعها را حالا یک مقداری رفع کردیم، ریشه هاشان هم هنوز باقی است.
در کمین بودن قدرتها
شما الآن می بینید که تمام این قوایی که بیرون رفتند و شکست خورده اند، الآن در فعالیتند. امریکا به این زودی دست از ما برنمی دارد؛ انگلیس هم دست از ما برنمی دارد، شوروی هم دست برنمی دارد. اینها همه درصدد هستند که نقاط ضعف در ما پیدا بشود، از آن نقاط ضعف ما را بکوبند آنهایی که عاملین آنها هستند و پیوسته هایِ به آنها هستند؛ من اعتقادم این است که اکثراً امریکایی هستند و اسمشان هم «فدایی خلق» است، در میان
صحیفه امامجلد 6صفحه 493
اینها از آن طرفی کم هست؛ اینها را امریکایی ها درست کردند برای اینکه توی جمعیتها بروند و توی کارگرها بروند و تبلیغات بکنند که چه... اگر ما ان شاءالله برسیم به اسلام، برسیم به احکام اسلام، بتوانیم قدرت داشته باشیم اسلام را آنطوری که هست در خارج پیاده بکنیم، خواهید دید که هیچ یک از ملل دنیا آنطوری که اسلام آزادی طلب است، نیست. آنقدری که اسلام درصدد این است که طبقۀ ضعیف را ملاحظه بکند و یک طبقۀ توحیدی درست بکند دیگران نیستند.
دیکتاتوری زیر پوشش دمکراسی
آن دمکراسی که در اسلام است در سایر جاها نیست، اسم در سایر جاها هست یعنی هیاهو و سر و صدا هست و تبلیغات هست. همین معنی «دمکراسی» را که اسم می برند، از این طرف و آن طرف صدا می کنند، در امریکا هم همین صداهاست و در انگلستان هم همین صداهاست، در شوروی هم همین صداها هست لکن وقتی که ما ملاحظه می کنیم می بینیم که همان مسائل دیکتاتوری در همه شان هست! دیکتاتوری در شوروی کمتر از دیکتاتوری در امریکا نیست و کمتر از دیکتاتوری شاه ما نیست. همه دیکتاتورند منتها می خواهند توده ها را بازی بدهند، این الفاظ را رویش می گذارند؛ این الفاظ فریبنده رویش می گذارند برای اینکه مردم را بازی بدهند.
مخالفت مدعیان «فدایی خلق» با ملت
شما ملاحظه بکنید چه می خواهند الآن این عمال اینها. الآن اینها که دارند شلوغ می کنند و می گویند ما برای خلق می خواهیم خودمان را فدایی خلق بکنیم، چه می خواهند اینها؟ اگر اینها فدایی ملتند، ملت که همه شان آمده اند و می گویند «جمهوری اسلامی». اگر اینها [ادعای] فدایی خلق و طرفداری خلق را دارند، خوب اینها هم بیایند، اگر برای این است که زندگی اینها اداره بشود. خوب الآن همۀ قوا درصدد هستند ـ اگر این شلوغیها را کنار بگذارند ـ اینجا زندگی اینها را مرفه کنند. و این خلق است و این مردم
صحیفه امامجلد 6صفحه 494
که همه می گویند «جمهوری اسلامی». در این رفراندم که شما دیدید که: در دنیا همچو رفراندمی سراغ دارید که از 35 میلیون، بیست میلیون بیشتر پای صندوق بروند رأی بدهند، و از بیست میلیون و چند صد هزار، صد و چهل هزار مخالف داشته باشند؟! اصلاً در دنیا یک همچو چیزی سابقه دارد؟ بعدها هم غیر آن اشتیاق اسلامی اگر در مردم باشد یک همچو چیزی سابقه دارد؟ آن وقت ببینید اشتیاقی که مردم داشتند برای رأی دادن، آن علاقه و اشتیاقی که مردم داشتند که پای صندوقها بروند؛ این را شما همه مشاهده کردید که با چه اشتیاقی با چه علاقه مندی رفتند رأی دادند که این هم بی سابقه بوده.
اینها دیگر از ما چه می خواهند؟ اگر اینها منافع خلق را می خواهند، خوب اینها مهلت بدهند تا ما درست کنیم. اینها نمی گذارند. الآن همینهایی که به اسم «فدایی خلق» و ... توی مردم افتاده اند، همینها مانع می شوند از اینکه برای این خلق یک زندگی درست بشود! برای اینکه اینها شلوغ می خواهند بکنند و دستور دارند از بالاترها ـ که من بیشترش اعتقادم هست که از امریکاست ـ اینها دستور دارند که با این صورت بین مردم تفرقه بیندازند، نگذارند آن معنایی که در اسلام است ـ آن محتوای اسلام ـ را نگذارند بین مردم پیاده شود. آنها از آن معنا می ترسند که اگر اسلام در این ممالک اسلامی، به آن معنایی که هست، پیاده بشود اینها دیگر نقش ندارند در ملتهای اسلام. اینها از این می ترسند و می خواهند نگذارند این معنا بشود. و الاّ اگر این افرادی که الآن در ایران هستند و شلوغ می کنند و نمی گذارند آرامش پیدا بشود، اگر برای خلق و برای مردم فداکاری می خواهند بکنند، بیایند کمک کنند. اگر اینها آزادی می خواهند که ما آزادی داریم می دهیم؛ دیگر الآن اختناقی در کار نیست، همه دارند حرفهایشان را می زنند. اگر اینها رفاه خلق را می خواهند باید مهلت بدهند و بیایند کمک کنیم و با هم ـ همه با هم ـ کمک کنیم و رفاه خلق را درست کنیم. اگر اینها شلوغی می خواهند ـ چنانچه می خواهند ـ برای این نیست که برای ملت باشد؛ برای ملت که شلوغی حالا فایده ندارد، جز خونریزی که فایده ندارد. برای ملت آن فایده دارد که حالا همه با هم باشند؛ جمعیتها همه با هم باشند و همه، این مملکتی که خرابه شده و دست ما دادند، بسازند. اگر اینها
صحیفه امامجلد 6صفحه 495
می خواهند شلوغ بکنند که امریکایی ها دوباره برگردند به اینجا، خوب تکلیف ما این است که با اینها معارضه بکنیم؛ تکلیف همۀ ایرانی ها این است.
نمونه ای از رفتار حاکم اسلامی
ما آنها را نصیحت می کنیم. ما علاقه داریم که همۀ افراد ملت ما در رفاه باشند. نصیحت به آنها می کنیم که بیایید. شما چه می خواهید؟ بیایید همانی را که شما می خواهید، در اسلام بیشترش هست. همان معانی که شما ادعا می کنید، اسلام نقشه اش را دارد؛ اسلام پیاده کرده یکوقتی این را. اسلام یکوقتی حکومتی داشته است که حاکمش را قاضی اش می خواهد که «بیا یهودی علیه تو ادعا کرده، بیا»! می رود آنجا با کمال ادب کنار یهودی می نشیند. وقتی هم که قاضی می گوید «یا اَبَاالْحسن»، می گویند: «نه، به من نگو اَبَاالحسن؛ برای اینکه باید با من مساوی صحبت کنی». شما همچو دمکراسی در دنیا اطلاع دارید که رئیس دولت را قاضیِ منصوب از قِبَل خودش، احضار کند و او حاضر شود و بعد قاضی بر ضدّ او حکم کند و او هم قبول کند و تسلیم بشود؟ چه می خواهید بگویید؟ این رؤسای «کرملین» اینطور هستند؟ این رؤسای امریکا اینطور هستند؟ این رؤسای انگلستان اینطور هستند؟ یا ادعا هست؟ می شود یکوقتی مثلاً یکی از رؤسای اینها را کسی بخواهد در محکمه که بیایید یک کسی به شما ادعا دارد؟ یا گفتن همان و اعدام آن آدم همان!؟
تبلیغات پوچ آریامهری
اینها چه می خواهند؟ اینها شلوغی می خواهند. اینها نیتشان حسن نیست، نیت فاسد دارند؛ اینها می خواهند این مملکت را دوباره برگردانند به همان حال اول که اربابها بیایند و همه چیز ما را ببرند و برای ما هیچ نگذارند. شما حالا ملاحظه می کنید که این قدرتی که این مردک داشت و این تبلیغاتی که اینها داشتند، این سرپوشی بود؛ این سرپوش
صحیفه امامجلد 6صفحه 496
برداشته شد، می بینید که ایران هیچ محتوا نداشت. الآن هر جا دست بگذارید خالی است! زراعت ما را که از بین بردند؛ که هیچ ما دیگر نداریم مگر حالا همت کنند و به واسطۀ همت، حالا یک کاری بشود. و امسال، از شاید پانزده سال پیش از این می گویند تا حال، مثل امسال نبوده است برای اینکه یک قدری به مردم مهلت داده شده است. همه چیز ما الآن از دست رفته است. اینها با هُو و جنجال و تبلیغات، هر وقت که فرض کنید شما رادیو را باز می کردید تبلیغاتی بود که برای «آریامهر» بود، همه اش راجع به تبلیغات بود ـ تبلیغات پوچ: «مأموریت برای وطنم»! این را درست می گفت اما مأمور بود که وطن را به این حالی که الآن هست برساند و همه را انجام هم داد!
خطرناک بودن گرایش به سستی
ما اگر این وحدت کلمه و این خاصیت که عبارت از اسلامیت است که در آن همه چیز هست، اگر این را ما حفظش بکنیم، تا آخر با پیروزی هستیم و اگر ـ خدای نخواسته ـ یا اینها اخلال بکنند و ما شل بیاییم و جلویشان را نگیریم و ملت جلویشان را نگیرد، و یا خودمان خیال کنیم که پیروز هستیم و به سستی گرایش پیدا بکنیم من خوف این را دارم که ـ خدای نخواسته ـ با فرم دیگر همان مسائل را پیش بیاورند. البته با فرم شاهنشاهی دیگر نمی گویند برای اینکه این شکست خورده است؛ این را می دانند که قابل عمل نیست، یک فرم دیگری رویش می گذارند. بلدند آنها، مطالعات دارند. اگر ما ایستادگی کنیم و قدرتی که الآن در دستمان است ـ که قدرت ملت است ـ حفظ کنیم، وحدت کلمه را حفظ کنیم، همه پیروز خواهیم شد و اگر ـ خدای نخواسته ـ این حفظ نشود خوف این مطلب هست که دوباره ما را برگردانند به آن حال و اگر ـ خدای نخواسته ـ ما را شکست بدهند ـ این دفعه اینها لمس کرده اند وحدت ایران را و قدرت اسلام را لمس کرده اند؛ پیشتر می گفتند احتمال را می دهیم، علم بود پیشتر؛ حالا لمس است، لمس کرده اند که ایران با قدرت اسلام و وحدت کلمه پیش برد ـ قطع می کنند همه چیز ما را. این دفعه دیگر قطع می کنند همۀ قدرتها را! نه روشنفکر می گذارند در عالم بماند و در ایران بماند و نه
صحیفه امامجلد 6صفحه 497
کسی دیگر را می گذارند؛ تمام را خواهند سرکوب کرد. ما بیدار باشیم! نگذاریم این پیش بیاید؛ و نگذاشتن به این است که همه با هم ـ همه با هم ـ کمک بکنیم: کارگر با کارفرما کمک بکند، و همه با هم با انصاف رفتار کنند، با انسانیت رفتار بکنند، با رحم و مروت رفتار بکنند و نگذارند این نهضت خاموش بشود تا ان شاءالله آن معنایی که مقصد اصلی ماهاست برسیم. خداوند ان شاءالله همۀ شما را موفق کند و به سعادت برسید.
صحیفه امامجلد 6صفحه 498