سخنرانی
زمان: 7 اردیبهشت 1358 / 29 جمادی الاول 1399
مکان: قم
موضوع: نارساییها و نابسامانی کشور و چگونگی آبادی خرابیها ـ شوراهای منطقه ای
حضار: دانشجویان و دانش آموزان سنندج
بسم الله الرحمن الرحیم
محرومیتهای ایران در عصر پهلوی
از آثار این نهضت و برکاتش این است که ما با گروههای مختلفی از مسلمانان ایران مواجه می شویم و با هم درد دل می کنیم. ما مع الأسف با هر گروهی که مواجه می شویم ـ با کردستانیها، با بلوچها، با بختیاریها، با قشقاییها و سایر عشایری که در اطراف ایران هستند و گروههایی از آنها گاهی پیش ما می آیند ـ با هر گروهی که مواجه می شویم می بینیم که همین درد دلهایی که شما دارید آنها یا بیشتر دارند یا همین طور هست. بختیاریها می آیند می گویند که هیچ جا بدتر از بختیاری نیست، ما از همۀ مواهب تمدن محروم هستیم. بلوچها می آیند همین مطلب را می گویند که ما محرومیم و هیچ یک از اقشار ملت مثل ما محروم نیست. شما آقایان هم همین مطلب را می گویید. من باید بگویم که مطلب همین طور است که گفته می شود؛ همۀ ملت محرومند از همۀ مواهب. شما الآن تهران، که مرکز است و همۀ همتهای دولتهای سابق هم نسبت به مرکز بوده است ـ و مع الأسف توجه به جاهای دیگر کم بوده است و یا نبوده است ـ همین تهران را شما تشریف ببرید، قریب سی محله یا بیشتر [را ببینید] که اینها یا چادرنشین هستند یا زاغه نشین هستند و یا حصیرنشین هستند؛ محلۀ حصیرنشینها، زاغه نشینها! از همۀ مواهب تمدن محرومند؛ آب ندارند، باید بیایند از پله های زیادی بالا، از آن گودالهایی که منزل دارند، خودشان و بچه هایشان باید بیایند بالا، یک کوزه آب از سر خیابان که شیر آب هست ببرند. از اسفالت هیچ خبری نیست، از مریضخانه هیچ خبری نیست، از مدرسه
صحیفه امامجلد 7صفحه 146
هیچ خبری نیست، برق ندارند، هیچ ندارند. این تهران، که مرکز است و باید از همه جا به قول آنها آبادتر باشد!
رژیم پهلوی عامل فقر ملت
وقتی که ملاحظه می کنید در اطراف خوزستان، در اطراف فارس، جاهایی را به ما بعضیها گفته اند که اینها اصلاً آب ندارند و هیچ ندارند، آب هم حتی ندارند! و در زمستانها و بهار، وقتی که باران می آید، یک گودالهایی هست آنجا که آبها آنجا جمع می شود و زنها از یک فرسخ باید بروند و آب از آنجا بیاورند برای بچه هایشان. من وقتی که نجف بودم بعضی از اهل خیر کویت، که با من آشنا بودند، به من توسل کردند که شما یک کمکی بکنید، و ما هم کمک می کنیم یک آب انبار درست بشود که این آب باران را این آب انبار حفظ بکند، و این بیچاره ها وقتی می خواهند آب ببرند آب داشته باشند. شما خیال نکنید که همان شماها محروم بودید؛ این خانه خرابها همۀ ایران را خراب کردند. همه محروم بودیم. حتی قشرهایی که شما در صورت می بینید که اینها مثلاً مرفهند، در [آن] زمان اینها زحمتهایی داشتند که بیشتر از زحمت بی آبی بود. این حبسهای طولانی و این زجرهای فوق العاده، این شکنجه های طاقتفرسا برای یک دسته از روشنفکران، یک دسته از علما، یک دسته از فرهنگیها، از وکلای دادگستری، از قضات دادگستری، امثال اینها؛ در تحت این شکنجه ها بودند. و بحمدالله بعد از اینکه خدا خواست و خداوند تأیید کرد، ملت ما بیدار شدند و با هم اجتماع کردند و در تحت لوای اسلام این سد را شکستند؛ این سدی که مانع بود از اینکه فرهنگ ما، اقتصاد ما، ارتش ما، همه چیز ما، ترقی و رشد بکند؛ و مانع بودند، این مانع برداشته شد؛ اما پشت این سد، چه برای ما ماند؟ پشت این سد یک بدبختیهایی مانده است. صندوق دولت خالی است؛ از تمام بانکها ـ آنطوری که دولت به ما اطلاع می دهد و آنطور هست ـ اینها هر چه توانستند قرض کردند. صدها میلیون دلار از بانکهای مختلف ایران، اینها قرض کردند و فرار کردند. همچو نیست که خیال کنید که اینها هم ساده رفتند؛ جواهرات ایران را یک
صحیفه امامجلد 7صفحه 147
مقداری اش را آن پدر برد، یک مقداری اش را این پسر! بانکهای ما را خالی کردند و رفتند، ملت را فقیر گذاشتند و رفتند، نفت ما را سالهای طولانی دادند به امریکا و پول نگرفتند؛ یعنی برای امریکا پایگاه درست کردند. اینها عوض پول نفت ـ که باید پول به ما بدهند ـ اسلحه دادند! اسلحه هایی که به درد خود امریکا می خورد، و نه به درد ما. این یک توطئه ای بود بین این مرد، این مرد خبیث، این مرد خائن، به امریکا که نفت می داد ـ آن هم آنطور زیاد ـ و در ازای آن باید پول بدهد یا اسلحه ای که به درد ما بخورد بدهد، در قبال آن یک اسلحه هایی اینها فرستادند، برای خودشان پایگاه درست کردند مقابل شوروی؛ به اسم اینکه ما داریم پول نفت را می دهیم برای اینکه صدای شوروی درنیاید، اینها اسلحه دادند؛ اسلحه هایی که به درد خودشان می خورد! یعنی ایرانی ها نمی توانستند استعمال کنند این اسلحه ها را؛ تخصص نداشتند. برای خودشان پایگاه درست کردند. پایگاههایشان الآن هم هست در ایران.
آبادی خرابیها با همت ملت
الآن که شما این سد را به همت خودتان و به برکت اسلام شکستید، پشت این سد یک خرابه است. نه کردستان خراب است؛ لرستان هم خراب است، خوزستان هم خراب است، بلوچستان هم خراب است، خراسان هم خراب است؛ همه خراب است. این خرابه را کی باید آباد بکند؟ این خرابه را دولت می تواند تنها؟ نه، دولت همچو بودجه ای ندارد؛ نمی تواند. ملت هر قشرش می تواند؟ نه. اما همت ملت، همه با هم، اجتماع با هم و همه اتکا به خدا، اتکا به قرآن کریم. همه با هم باید قیام بکنیم. همه با هم تشریک مساعی بکنیم، تا این خرابه را آبادش کنیم. شما خیال نکنید که دولت توجه ندارد به کردستان؛ دولت نمی تواند. الآن گرفتاریهایی برای دولت گذاشته اند که هر جای مملکت را که ملاحظه می کنید، همین گرفتاریهایی را که شما دارید آنها هم دارند. دولت نه اینکه نخواهد توجه بکند؛ دولت می خواهد. شب و روز اینها در کار هستند؛ من اطلاع دارم شب و روز اینها در زحمت هستند و می خواهند این خرابه را آبادش کنند؛ لکن خرابی
صحیفه امامجلد 7صفحه 148
اینقدر است که بدون اینکه یک مدتی بگذرد، مهلتی باشد، نمی شود.
رشد گروهکها در سایۀ ناآرامیها
مع الأسف این مهلت را این خائنها نمی دهند، نمی گذارند. کارخانه ها باید راه بیفتند تا اینکه چرخ این مملکت به جریان بیفتد، به گردش بیفتد؛ می روند کارخانه ها را نمی گذارند کار بکنند. کشاورزی باید راه بیفتد تا اینکه این مملکت آباد بشود، کشاورزی را ـ همین خائنهایی که تتمۀ آن رژیم فاسد هستند، نوکرهای امریکا و غیرامریکا هستند ـ نمی گذارند؛ کشاورزی را هم مانع می شوند. مدارس باید کار خودشان را ادامه بدهند، فرهنگ را اداره کنند؛ می روند فرهنگیها را هم نمی گذارند، مدارس را هم تعطیل می کنند. هر چه بخواهید شما، هر چیزی را که ببینند برای این مملکت فایده دارد و برای اقشار این مملکت فایده دارد، این عمال امریکایی ها ـ که تتمه شان مانده اند حالا در اینجا ـ اینها مانع می شوند. هر روز با یک صورتی مردم را بسیج می کنند و توی خیابانها می کِشند و داد و فریاد و «زنده باد» و «مرده باد». برای اینکه اینها نمی خواهند آرام بشود این مملکت. اگر آرام بشود این مملکت، کارهایش را اداره می کنند؛ اگر کارهایش را اداره بکند و آرامش حاصل بشود، دست آنها دیگر کوتاه می شود. وقتی یک مملکتی آشفتگی نداشت، دست آنها کوتاه می شود. لکن مملکت اگر آشفته بود ـ و اینها هم دارند آشفته اش می کنند ـ اگر آشفته بود، آنها باز طمعشان هست که با یک صورت دیگری، با یک فرم دیگری، به این مملکت سلطه پیدا کنند و همان مسائل سابق و بدبختیهای سابق را عود بدهند.
طرحهای سازندگی
شما برادرهای ما، گمان نکنید که به حال شما رسیدگی نمی شود، نمی خواهند رسیدگی کنند؛ نمی توانند به این زودی درست بکنند. مشغولند؛ مشغول برنامه ریزی هستند؛ مشغول مطالعه هستند. مسائل باید بتدریج حل بشود. الآن ـ دیروز که روز پنجشنبه آقای بازرگان آمدند اینجا ـ آن نقشه هایی که راجع به راهسازی داشتند،
صحیفه امامجلد 7صفحه 149
نقشه های زیادی درآوردند نشان دادند، که ما در همۀ اقشار مملکت می خواهیم راهسازی بکنیم، و شروع می کنیم. من سفارش کردم که روستاها و جاهای دوردست زودتر باید شروع بشود و قبل از جاهای دیگر. آنها هم همین مطلب را قبول کردند. راجع به کارگر، اینها مشغولند برای اینکه کار درست کنند، و کارگر را به کار وادارند و ـ عرض می کنم که ـ این قشر را هم به کار وادارند. وقتی که به کار وادار شدند، هم برای خودشان خوب است، هم مملکت راه می افتد؛ لکن یک صبر انقلابی شما لازم دارید و ما. ما همه بدبختی داریم؛ لکن باید یک قدری صبر بکنیم، یک قدری تحمل بکنیم. این را حمل نکنید به اینکه یک قشری را بر قشر دیگر مقدم می داریم. و خدا می داند که اسلام و آنی که ما می خواهیم ـ و همه مان تابع اسلامیم ـ بین هیچ یک فرقی نمی گذارند؛ همۀ حقوق را ملاحظه می کنند. مسلمین همه ید واحده هستند. مسلمین همه برادر هستند. اینکه مسلمین یک طایفه شان به طایفۀ دیگر مقدّم باشد، اینها نیست در کار. حقوق همه، همۀ مسلمین، بلکه هر کس که در مملکت اسلامی زندگی می کند، یک حقوقی دارد؛ اسلام به آن حقوق می رسد. این اقلیتهای مذهبی، از قبیل زرتشتی، از قبیل یهودی، از قبیل نصارا، که در ایران گروههای فراوانی هستند، اینها را هم اسلام برایشان احترام قائل است؛ می خواهد که اینها هم به حقوق خودشان برسند. اما توهّم این معنا نشود؛ و من احتمال می دهم که خدای نخواسته باز یک دستهایی در کار باشد که پیش برادرهای کُرد ما بروند بگویند که ببینید دولت اسلامی شد و کاری نشد؛ پیش برادرهای بلوچ ما بروند همین حرف را بزنند، پیش برادرهای بختیاری ما بروند همین حرف را بزنند، پیش قشقاییها بروند همین حرف را بزنند؛ برای اینکه یک آشوبی باشد؛ آرامش نباشد که ما مملکتمان را به طور عاقلانه و به طور عدالت اداره کنیم. اینهایی که می آیند و این حرف را می زنند، اینها قصد این ندارند که اصلاح بشود؛ اینها قصد افساد دارند. خود شما هم می دانید که اینها می خواهند فساد بکنند. الآن هم تذکر دادید که مفسدین هستند که این کار را می کنند. باید یک قدری صبر کرد، ملاحظه کرد.
ببینید که دولت برای یک جایی کاری کرده که برای شما نکرده؟ یک جایی را آباد
صحیفه امامجلد 7صفحه 150
کرده و جای شما خراب است؟ الآن مسئلۀ خانه سازی [...] همۀ اقشار ملت ـ علی السوا کسانی که مستمندند و خانه دار نیستند ـ برایشان خانه سازی می شود. آن وقت که راهسازی بشود، برای همۀ کشور می شود؛ آن وقتی که اینها بتوانند دارو برسانند، طبیب برسانند ـ عرض بکنم ـ دانشگاه درست کنند. اینها محتاج به یک مهلتی است. بله، اگر این خانه خرابها رفته بودند و خزینۀ مملکت سر جایش بود، آن وقت می گفتیم به دولت، که خوب، شما که پول دارید و خزینه دارید، یاالله ، چرا نمی کنید؟ اما تهی کردند خزینه را، بردند همه را؛ دزدیدند، غارت کردند؛ خودشان و آن بستگانشان بانکها را خالی کردند، همه چیز ما را بردند و ما را به این حال فلاکت نشاندند. لکن من امیدوارم که به خواست خدا و به عنایتی که خدا به این مملکت دارد، به این مملکت اسلامی دارد، با خواست خدا، با همت همۀ برادرها، همۀ اقشار، این اشکالات رفع بشود، با یک مهلتی. باید ما همه صبر کنیم و مهلت به ما داده بشود.
مسئلۀ شوراها
اما قضیۀ اینکه کارهای هر کسی به خودش باید [...] هر جایی به خودش، این جزء برنامه های اسلام است، و بنای ما هم بر همین هست. نه تنها شما، هر جا، در هر استانی، در هر جایی که هست، همان طوری که از اول قانون هم همین معنا بوده است، باید شوراهای ولایتی باشد. اینها باید بشود، و می شود و درصدد هستند. الآن مشغول طرح ریزی آن هستند که شما برای خودتان، مسائل خودتان باشد. انتخابات مال خودتان باشد؛ خودتان انجام بدهید. کارهایتان محول به خودتان باشد. نه تنها شما؛ خراسان هم همین طور، اصفهان هم همین طور، همه جا همین طور. این شوراها باید همه جا باشد و هر جایی خودش اداره کند خودش را. این، هم برای ملت خوب است، هم برای دولت خوب است. دولت نمی تواند همه جا را خودش تحت نظر بگیرد؛ وقتی محول کرد کار را به خود مردم، مردم در منطقه ای که هستند برای خودشان دلسوزتر هستند، بهتر اطلاع دارند به احتیاجات خودشان. اینها یک برنامه هایی است که در دست اجراست. گمان نکنید که
صحیفه امامجلد 7صفحه 151
حالا این برنامه ها در جای دیگر پیاده شده و شما محروم مانده اید؛ چنین گمانی نکنید.
اجرای احکام اسلام
من از شماها تمنا دارم که سوء ظن به برادرهایتان نبرید. چنانچه ما سوء ظن نسبت به شما نداریم، شما هم نسبت به دولتتان، نسبت به ما، سوء ظن نداشته باشید، که ما می خواهیم خیر، یک قشری را بالا ببریم! این مال طاغوت بود؛ اینکه یک دسته ای نوکر برای خودشان می خواستند درست کنند، و برای خودشان دارودسته درست کنند و ... .
همۀ ملت از خودمان است، و ما خودمان هم از همۀ ملت هستیم. و ما همه خدمتگزار شما و ملت هستیم. من اطمینان می دهم به شما، که همۀ این مسائلی را که شما دارید حل بشود. قضیۀ اینکه آنجا امن و امان باشد و قضیه امنیتش باشد، البته ما تماس می گیریم با ستاد ارتش، با ژاندارمری، و سفارش می کنیم راجع به این. ان شاءالله همه موفق و مؤید باشید.
ان شاءالله خداوند همۀ شما را تأیید کند، و همۀ ما با شما در تحت لوای اسلام و برای خدا و برای قرآن همه با هم این نهضت را حفظ بکنیم؛ و برسانیم به آنجایی که احکام اسلام را در خارج عیناً ببینیم، آن احکامی که همۀ قشرها را ـ علی السوا ـ هیچ کس را بر هیچ کس ترجیح نداد؛ الاّ به تقوا، الاّ به خداشناسی.
صحیفه امامجلد 7صفحه 152