سخنرانی
زمان: 14 خرداد 1359 / 20 رجب 1400
مکان: تهران، حسینیۀ جماران
موضوع: تحول درونی ملت منشأ پیروزی ـ اتحاد حوزه و دانشگاه ـ اهمیت نمازهای جمعه و جماعت
حضار: استادان و دانشجویان دانشکدۀ الهیات و معارف اسلامی دانشگاه تهران
بسم الله الرحمن الرحیم
جمهوری اسلامی، امانتی الهی
اول من دعا می کنم که خدای تبارک و تعالی به شما جوانهای محترم، بانوان و جوانان عزیز، سلامت وسعادت و دید اسلامی عنایت کند. هر قدر که این انقلاب اسلامی جلو می رود، هر قدمی که بر می دارد به جلو، دشمنها که در هر قدمی یک شکست می خورند، بیشتر مجهز می شوند. در قدمهای اول، شاید امید داشتند به اینکه این نهضت، این انقلاب به طور نارس در همان اول از بین برود. با این امید، مخالفان ما و انگلهای جامعۀ ما بودند تا اینکه شما قدم اول را برداشتید و رأی خودتان را به صندوق انداختید وجمهوری اسلامی را به آن رأی دادید، با همۀ مخالفتهایی که از این گروههایی که وابسته به رژیم سابق یا به چپ یا به راست [می شد.] حالا که همۀ قدمها برداشته شده، دیگر از حیث اساس حکومت جمهوری و جمهوری اسلامی ما دیگر کسری نداریم؛ اساس درست شده است. یأس آنها بیشتر شده است و ممکن است فعالیتشان هم؛ برای اینکه [با] یک کارهایی که حالا دیگر در جمهوری اسلامی، که تمام اساسش ریخته شده است، نگذارند در مقام اجرا، پیشروی کند. حالا شما و ما و همۀ ملت ایران بیشتر تکلیف داریم. حالا این جمهوری اسلامی با همه محتوایی که اساسش دارد و تحقق پیدا کرده است، یک امانتی است الهی به دست ملت ایران و همۀ ماها، همۀ شماها بی استثنا، ملت ایران نگهبان آن باید باشید.
صحیفه امامجلد 12صفحه 383
شما دانشجوهای محترم و سایر دانشجوها، که برای اسلام دلتان می تپد و می خواهید فرهنگتان فرهنگ اسلامی باشد تا افرادی که از او بیرون می آیند امثال آن افرادی که در رژیم سابق بودند نباشند، حالا بیشتر دنبال این هستند که نگذارند اینطور امور واقع بشود، نگذارند دانشکده ها، دانشگاهها، حتی دبستانها و دبیرستانها، [سالم بماند] که اینها که یک همچو خیالی دارند و تصمیم بر این گرفتند که اساس فرهنگ را اسلامی کنند، تا نتیجۀ اسلامی از آن بگیرند، اساس فرهنگ را طوری کنند که وقتی که افراد از آن بیرون می آیند افرادی باشند که به درد جامعه بخورند و به درد اسلام و کشور اسلامی. اینها تمامِ کوشش شان این است که جلوگیری کنند از یک همچو مقصدی که ملت ما و شما دانشجوهای محترم دارید. الآن بسیار لازم است که با هوشیاری تمام، توجه به دسیسه های آنها بکنید. چه بسا که بیایند و عمّال خارجیها و ساواکیها ـ که آنها هم همان عمّال خارجی هستند ـ و گروههای منحرف، که همه در یک صف هستند، بیایند در بین شما دانشجوها در دانشگاهها، در دانشکده ها و آن وسوسه های شیطانی را بکنند که شما را از این مقصدی که دارید، دلسرد کنند.
ترس قدرتهای بزرگ از اسلام
این را کراراً من عرض کردم که آن چیزی را که دستگاههای جبّار، قدرتهای بزرگ از آن می ترسند آن عبارت از اسلام است. از اسلام اینها می ترسند، خصوصاً حالا که آسیب دیده اند از اسلام. پیشتر تصورات بود و اعتقاداتی که داشتند که اگر اسلام در این مملکت و در ممالک اسلامی تحقق پیدا بکند، آنطوری که باید باشد، ممکن است که به آنها صدمه بزند و آن غارتگریهایی که می خواستند بکنند، نتوانند بکنند. اما حالا آسیب را به عیان دیده اند. اینها دیدند که یک قدرت بزرگ شیطانی، یک قدرتی که همۀ قدرتها هم همراه او بودند، نتوانستند اینها را نگه دارند؛ این قدرت داخلی را نتوانستند با همۀ قدرتهای خارجی که پشت سرش بود، نگه دارند. ملت ما این سد بزرگ را شکست. خوب، آنها توجه به این دارند. از ما بهتر هم توجه دارند که ملت ما یک ملتی بود که
صحیفه امامجلد 12صفحه 384
دستش از اسلحه های مدرن و این [چیز]ها خالی بود. حالا چند تا تفنگی که به دست پاسدارهای ما هست اینها غنایم حربی است که به دست اینها افتاده است. کی همچو چیزهایی بود؟ پیشتر سنگ بود و آجر و بیل و کلنگ مثلاً، بعد هم یک چیزهای مختصری. هی کم کم پیش رفتند و یک چیزهایی درست کردند. این در مقابل آن چیزهایی که دست دشمن ما بود، چیزی نبود.
تحوّل ملت با عنایت خدا
آنها می توانستند با یک یورش بیایند و تهران را بمباران کنند و این نهضت را جلویش را ـ مثلاً ـ بگیرند. آنکه نگذاشت این امور بشود، آنکه منصرف کرد همه را، همۀ قدرتمندان را از اینکه دخالت حاد بکنند، آن کی بود؟ آن کی بود که مشت را بر مسلسل و تانک پیروز کرد؟ غیر از خدا همچو قدرتی بود؟ من و شما همچو قدرتی داشتیم؟ آن کی بود که [توانست] از مرکز تا سرحدّات، همۀ اطراف، تمام افراد یک کشور سی و چند میلیونی را به یک طرف بکشد و همه را یکصدا بکند؟ از بچه های کوچک هفت ساله و شش ساله ای که تازه یک صحبتی می توانند بکنند تا آن پیرمردهای هشتاد ساله ای که افتاده اند و دیگر نمی توانند کاری انجام بدهند، همۀ اینها را یک صدا کرد. آنکه این قلوب را با هم نزدیک کرد و این مشتها را به یک طرف بسیج کرد، آن کی بود؟ کدام قدرت می توانست یک همچو معجزه ای را بکند؟
در آن دهات دورافتاده، از قراری که برای من، در پاریس که بودم، نقل کردند؛ کسی آمده بود و گفت: من دهات دورافتاده ای ـ مثل چاپلق و بوربور که طرفهای ماست اینها و کمره و اینها ـ رفتم. صبح که می شود مردم دنبال آخوندشان می افتند و راهپیمایی می کنند.
آن کی بود که یک همچو قدرتی داشت که سرتا ته کشور را افراد با همۀ گرفتاریهایی که داشتند، از گرفتاریهای خودشان منصرف کند و بیاورد در میدان مقابل توپ و تانک به مبارزه؟ آن کی بود که جوانهای ما که در مراکز فحشا در عصر تاریک پهلوی کشیده شده
صحیفه امامجلد 12صفحه 385
بودند، در این شمیران و تمام بقعه هایی که در اینجاهاست، مرکز اینطور گرفتاریها برای جوانهای ما بود، آن کی بود که این جوانها را از مراکز فساد به میدان مبارزه کشاند؟ آن کی بود که این تحول را در کشور ما و در افراد کشور ما ایجاد کرد که اشخاصی که از یک پاسبان [می ترسیدند به میدان آمدند.] یک بازار از یک پاسبان می ترسید، یک بازار! شماها دیده بودید اگر یک پاسبان می آمد در بازار تهران؛ بزرگترین بازار ایران و می گفت که باید بیرق بزنید، کسی به خودش اصلاً همچه اجازه ای نمی داد که [بگوید:] نخیر، نباید؛ ابداً همچه چیزی در کار نبود. آن کی بود که این جمعیتی که اینطور بودند، متحول کرد به یک جمعیتی که آمدند در میدانها و فریاد زدند مرگ بر رژیم پهلوی؟ آنهایی که نمی توانستند یک کلمه ای راجع به این رژیم صحبت بکنند، نه راجع به رژیم، راجع به یک نخست وزیری، راجع به یک پاسبانی، آن کی بود که این تحول را یکدفعه ایجاد کرد؟ مدارسی ما داشتیم که در مدارس بیایند تزریقاتی بکنند و از آن حال به حال دیگر [بگردانند؟!] با مدارس، در یک قرن هم نمی شود این کار را کرد. تبلیغات اینطور بود؟ تبلیغات، یک قرن تبلیغات هم این کار از آن نمی آید که به این معجزه آسایی، با وقت کم، یک همچو کار بزرگی بکند! این، آن بود که «مقلّب القلوب» است. این دعایی که در تحویل وارد شده است، تحقق پیدا کرد در ملت ما: یا مُقَلِّبَ الْقُلُوبِ وَ الاَبْصارِ، یا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهار، یا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الاَحْوالِ، حَوِّلْ حالَنا اِلی اَحسَنِ الْحالِ.
این تحقق پیدا کرد؛ یعنی، متحول شد حال ما از آن خوف به یک قدرت، از آن ضعف به یک قدرت بزرگ، از آن خوفها به یک شجاعت. تمام گرفتاریها را همه از یادشان رفت. تمام خودبینیها، همه از بین رفت. یکدفعه یک ملت سی و چند میلیونی از یک حالی که در طول مدت شاهنشاهی اینها داشتند و در این آخر تقویت شده بود، روح یأس و روح بدبینی و روح ترس و اینها که جرأت نمی کرد یک آدم در داخل منزل خودش راجع به ساواک ـ فرضاً ـ راجع به اعلیحضرت همایونی! باشد، تو داخل منزلش، پیش اولادش جرأت نمی کرد یک کلمه بگوید؛ پسر از پدر می ترسید؛ پدر از پسر، برادر از برادر. این چی بود؟ این کی بود که ما را اینطور شجاع کرد؟ ما بعد از آن همه ترس و
صحیفه امامجلد 12صفحه 386
خوفی که همه مان داشتیم، چه شد که یکدفعه متحول شدیم به یک روحهای شجاع؟ آن کی بود که بازار و بازاری [را]، که دنبال کسب است و دنبال منافع خودش است، همچو کرد که ایثار کرد و یک ماه بازار را ـ گاهی در بعضی شهرستانها ـ می بستند و هیچ فکر این نبودند که به ما ضرر خورده است؟ آن کی بود که این معجزه ها را کرد؟ غیر از خدا کس دیگری قدرت دارد؟ آن کیست که ما را ـ تا انقلابها گاهی وقتها انقلاب به یک مقدار از پیروزی رسید، دیگر رها می کنند ـ آن کیست که ما را باز نگه داشته است به یک حالی که باز همه فریاد می زنند و جمهوری اسلامی را می خواهند؟
بیداری و توجه به خدا مایۀ نجات و فلاح
از خدا غافل نباشید.از یک قدرت مافوق الطبیعه، قدرت بزرگ، غافل نباشید. اتّکا کنید به آن قدرت. پشتوانۀ شما یک همچو قدرتی است. پشتوانۀ شما یک همچو قدرتی است که الآن با تمام قدرتی که امریکا دارد و با تمام تجهیزاتی که امریکا دارد و شاید هیچ قدرت دیگری مقابل او نباشد، حتی قدرت شوروی، با تمام قدرت حالا دارد مخالفت با شما می کند؛ با شمایی که اینجا نشستید و هیچ هم ندارید، وقتی هم دست به تفنگ بشوید، یک تفنگ ـ مثلاً ـ معمولی سابقی را دارید، با تمام قدرتش دارد همه را تجهیز می کند بر ضد شماها و باز زورش نمی رسد. این چیست؟ ما همچو قدرت بزرگی داریم که امریکا، که دنیا را می تواند بخورد، از ما وحشت بکند؟ ماییم که این کار را کردیم؟
همین آقای کارتر، که همیشه از اول نهضت تا حالا هی فریاد می زند و هی مخالفت می کند، هی ارعاب می کند و هی ماها را می ترساند، در امریکا اعلام کرد که کسی نباید از امریکا بیرون برود به ایران. و در این هیأتی که آمدند، هیأتهایی که آمدند دخالت کنند، از خود امریکا، وزیر دادگستری سابقشان و اشخاص سرشناسشان، اعتنا نکردند به اینکه ده سال حبس و پنجاه هزار دلار هم جریمه [می شوند]، لکن اعتنا به آن نکردند، پا شدند آمدند و حالا هم در اینجا می گویند که این بیخود دارد می گوید، یاوه می گوید.
صحیفه امامجلد 12صفحه 387
اینها حالا فهمیدند که یاوه می گوید. ما از اول می دانستیم که ایشان یاوه گوست. ما در پاریس که بودیم، در یکی از نطقهایی که ایشان فرمودند! این بود که شاه به ایرانی ها زیاد آزادی داده! در وقتی بود که البته آن اختناق را مردم شکسته بودند. این خیال می کرد که اعلیحضرت اعطا کرده آزادی را به مردم، نمی داند که مردم گرفتند از او، به غنیمت از او گرفتند، نه اینکه او به ما چیزی اعطا کرد. او با همۀ تشبّثات، هر جور تشبّثی که می توانست بکند کرد. قتل عامها را کرد، دید فایده نکرده. بعد، تغییر وزیری به وزیر دیگر که او بیاید یک قدری یاوه بگوید و مردم را خیال کند غفلت[زده] می تواند بکند، اغفال بکند، این کار را هم کرد، دید نه، مردم باز همانند. آمد توبه هم کرد همان آدمی که در یک سال، دو ـ سه سال قبل، چند سال قبل، در یکی از نطقهایش گفت: این روحانیون مثل حیوان نجس می مانند و با آنها نباید [معاشرت ]کرد؛ و آمد در محضر همه و گفت: ای علمای اسلام، ای مراجع عظام، من چطور و تأسف [... .]
این هم یک حقّه ای بود که زد و نشد؛ برای اینکه ملت پنجاه سال یاوه سرایی از اینها دیده است، پنجاه سال فشار دیده، پنجاه سال حبس و تبعید و قتل و غارت دیده. بعد از پنجاه سال، که همه چیز را این مردم دیدند، از بچه ای که چشمهایش را باز کرده، فحّاشی اینها را و یاوه گویی اینها را دیده، دیگر اینها باور نمی شود بکنند. ملت ما متحول شد به یک ملتی بیدار، آشنای به همۀ امور. و شما مطمئن باشید که این بیداری ان شاءالله ، با شرط اینکه توجهتان را به خدا مستحکم کنید، این بیداری هست و شما را نجات می دهد.
هراس دشمن از اتحاد حوزه و دانشگاه
پیشترها مجلس شورای ملیِ آقایان اگر یک کلمه ای از طرف دولت انگلستان می شد که باید فلان کار را انجام بدهید، احتمال اینکه بتوانند مخالفت کنند، نداشتند. همچو عُرضه ای نداشتند. بله، گاهی در بین آنها، یک اشخاصی پیدا می شد که [عُرضه] داشت؛ مثل مرحوم مدرّس. مرحوم مدرّس یک کسی بود که در مقابل همه می ایستاد و مع الأسف اینها می گویند: روحانیین نقشی نداشتند. یک روحانی تو یک مجلس، رضاخان
صحیفه امامجلد 12صفحه 388
می خواست که جمهوری درست کند و مدرّس مخالفت می کرد، می دانست که این می خواهد حقّه بزند و مردم را بچاپد. فقط مدرّس ایستاد و جلوی او را گرفت. مع ذلک، روحانیین هیچ نقشی نداشتند؟! در طول مدتی که، از اولی که رضاخان آمد و اول سالوسی خودش را کرد و پایش را محکم کرد و شروع کرد با اسلام مخالفت کردن، این کسی که در مقابل آنها ایستاد و مشتش را گره کرد همین روحانیین بودند، همین علما بودند که از مشهد و از تبریز و از اصفهان و از سایر بلاد مخالفت کردند و این احزاب و این نهضتها و اینها هیچ کدام با آنها مخالفت نکردند؛ آنها نشسته بودند، منتظر اینکه کار را دیگران انجام بدهند و آنها میوه اش را بکِشند.
حالا هم شما این را بدانید که هدفی که برای اینها هدف صحیح است روحانیت است و قشر دانشگاه و دانشجو. اینها الآن وحشت دارند از اینکه دانشجو با روحانی می روند، با هم می خواهند مربوط بشوند و با هم ائتلاف کنند. این یک وحشتی است الآن از برای اینها. ائتلاف این دو قشر یعنی، ائتلاف همۀ ملت.
اینها سالهای طولانی زحمت کشیدند و این دو قشر را از هم جدا کردند، نقشه بود، نه اینکه همین طور مِن باب اتفاق در دانشگاه، به روحانی فحش می دادند و در محیط روحانی، به دانشگاهی. مسئله اتفاقی نبود، مسئله ای بود که در گوشها خواندند. هی تمام رسانه ها که به خدمت آنها بود، در مقابل روحانیین ایستاد و هی فحاشی کرد. شُعرایشان آن شعرها را گفتند: تا آخوند در این مملکت هست، این مملکت درست نمی شود ـ یکی از شعرهای این مرد نانجیب. اینها در گوش همه خواندند و همۀ رسانه ها، همۀ مطبوعاتشان، همۀ چیزها. مقصد این بود که این دو تا طایفه از هم جدا بشوند، دانشجو پهلوی آخوند ننشیند. اینها را مقابل هم قرار دادند؛ برای اینکه می دیدند که اگر اینها با هم باشند، کارشان زار است.
حالا هم از آن خیال، اینها منصرف نشدند. شما خیال نکنید که حالا عمّال آنها منصرفند. الآن هم مثل همان اوایل زمان رضاخان، شروع شده است به حمله کردن به روحانی، در هر جا هست. در شمال که این چپیها زیادتر هستند زیادتر، و در جاهای دیگر
صحیفه امامجلد 12صفحه 389
هم ملایمتر، لکن مشغولند. اینها با عمامه دعوا ندارند، اینها اساس را می بینند که اینها درست می کنند. اینها دیدند که این ملت با روحانی اش و دانشگاهی اش و بازاری اش و کارگرش و اینها با هم شدند و در ظرف یک سال و نیم، تمام چیزهایی که یک حکومتی لازم دارد، اینها درست کردند. این چیز بی سابقه ای [است] در دنیا؛ یک چیزی که دیگران در پنجاه سال هم نمی توانند درست کنند و در پنجاه سال هم قانون اساسی نداشته و ندارند، اینها در یک سال و نیم ـ تقریباً ـ همۀ اینها را درست کردند. اینها از یک همچو اجتماعی می ترسند. اینها خودشان را شکست خورده می بینند و چون می بینند که این شکست از ناحیۀ روحانی و دانشگاهی [است] که اینها مردم دیگر را بسیج کردند، هر آخوندی در محلش، در مسجدش بسیج کرد مأمومین خودش را، اینها از این می ترسند.
از اول هم هدف، روحانی بود. قضیۀ برداشتن عمامۀ روحانی ـ که نمی توانست یک آخوند از توی خیابان بیاید، برای اینکه می ریختند و عمامه اش را می خواستند بردارند و یا بر می داشتند ـ این یک چیزی نبود که مِن باب اتفاق شده باشد، یک نقشه ای بود که می دیدند که این عمامه خیلی کار از آن می آید؛ مردم عقیده دارند به اینها و اینها وقتی یک چیزی را بگویند، از آنها گوش می کنند. از اول، دنبال این افتادند که اینها را به زمین بزنند تا وقتی که بخواهند همۀ نفت ما را ببرند و همۀ چیزهای زیرزمینی ما را ببرند و جوانهای ما را هم به نابودی بکشند، یک کسی نباشد بگوید: چرا.
اینها دیدند که «چرا» از دهان روحانی هی در می آمد. توی مجلسش هم که بود، یک روحانی بود پا می شد می گفت: چرا؟ زمان رضاخان هم که همۀ نَفَسها قطع شده بود، باز روحانی بود که هی قیام می کرد و چرا می گفت. منتها چون این بسیج عمومی نشده بود و اوایل امر بود، هی با شکست مواجه می شد، سرکوبی می کردند اینها را. اما حالا که دیدند یک بسیج عمومی شده است و مردم یک تحولی پیدا کرده اند، دانشگاهی دیگر از آخوند رَم نمی کند و آخوند هم از دانشگاهی؛ هر دو نشسته اند در یک محیط مدرسۀ فیضیه و با هم دارند نقشه می کشند که دانشگاه را درست کنند و ـ عرض می کنم که ـ جهات دیگر را درست کنند. اینها الآن وحشت برشان داشته است؛ اینها می گویند که اگر
صحیفه امامجلد 12صفحه 390
این دو تا قشر را از هم جدا بکنیم، بعد آخوند را از مردم جدا بکنیم، کار دیگر تمام است، دیگر یک همچو اجتماعی نمی شود پیدا بشود. از این جهت، الآن در هر جا که شما بروید، همان حرفهای زمان رضاخان دارد زمزمه می شود. از حلقوم آنهایی که ساواکی هستند و یا مثلاً فدای خلق هستند همه زمزمه ها شروع شده است و هی هرکه از هرجا [رد] می شود به آخوند یک حرفی می زند، نقی به آخوند می زند. اینها دیدند که راه این است؛ راه برای اینکه این ملت را زیر بار بکشند و همۀ ذخایر اینها را ببرند، جز این نیست که این قشر را از نظر مردم بیندازند. همان طوری که زمان رضاخان این کار را کردند و این کار ماسید در آن وقت، الآن [هم] مشغول شده اند.
حرمت شکنی با مقدسات
من تکلیفم این است که به ملت ایران اعلام کنم این را. الآن مسجدها را همین هرزه ها، مسجدها را خالی کرده اند، اینطور که به من اطلاع می دهند؛ همین مسجدها که ستاد اسلام است و اسلام از توی این مسجدها، در صدر اسلام از مسجدها لشکرها بیرون می رفت؛ یعنی، نماز جمعه وقتی که بپا می شد، در نماز جمعه بسیج می کردند طوایف را برای مقابله با دشمنهای اسلام. مسجدها ستاد بود. اینها از مسجد صدمه دیدند و لهذا، می بینی که خوب آقای مسجد می خواهد نماز بخواند، یک عده هم نمازخوانند، یک دسته ای که اصل نماز را نمی خواهند و می خواهند بازی درست کنند، یک دسته ای جلو می آیند و می آیند آن طرف می ایستند. یک مردکِه ای که معلوم نیست وضو اصلش دارد، می ایستد آنجا در مقابل این آقا که مردم به او اقتدا کردند؛ می ایستند یک ده ـ بیست تا از این رفقایش اینجا می ایستند، نماز می خوانند. این نماز است؟ اینها می خواهند نماز بخوانند؟ اگر می خواهند نماز بخوانند، خوب این هم نماز است؟ می خواهند نماز را بشکنند؛ عین همانکه قرآن را سرنیزه کردند و امیرالمؤمنین را شکستند. هر چه حضرت فرمود که من قرآنم، من قرآن ناطقم، به من گوش کنید، این حیله است، آن احمقها شمشیرها را کشیدند، گفتند: اگر نگویی برگردد، می کُشیمت. برگرداندند لشکر اسلام را و
صحیفه امامجلد 12صفحه 391
نگذاشتند که پیروز بشوند. الآن همان قضیه است؛ نماز می خوانند و این نماز برای شکستن مسجد است. مسجد را می خواهند بشکنند. مسجدها را من شنیدم خلوت شده است و این تأسف دارد.
نماز، کارخانۀ انسان سازی است
شما انقلاب اسلامی کردید که اسلام را ترویج کنید، که اسلام و احکام اسلام را پیاده کنید. در اسلام، از نماز هیچ فریضه ای بالاتر نیست. چطور نماز را اینقدر سستی می کنید در آن؟ از نماز همۀ این مسائل پیدا می شود. شما پرونده هایی که در دادگستری ها، در جاهای دیگر، دادگاهها هست، بروید ببینید. از نمازخوانها ببینید پرونده هست آنجا؟ از بی نمازها پرونده هست، هر چه پرونده پیدا کنید پروندۀ بی نمازهاست. نماز پشتوانۀ ملت است.
سیدالشهدا در همان ظهر عاشورا که جنگ بود و آن جنگ بزرگ بود، و همه در معرض خطر بودند، وقتی یکی از اصحاب گفت: ظهر شده است، فرمود که یاد من آوردید یاد آوردید نماز را و خدا تو را از نمازگزاران حساب کند، و ایستاد همان جا نماز خواند. نگفت که ما می خواهیم جنگ بکنیم. خیر، جنگ را برای نماز کردند.
امیرالمؤمنین وقتی که یک مسئله ای، یک چیزی از او پرسیدند، در همان بحبوحۀ جنگ، ایستاد و جواب داد. یکی گفت: حالا [...] من شمشیر برای این می زنم. [... .]
جنگ در اسلام یک چیزی نیست که خودش یک مطلبی باشد و یک چیزی باشد که طرحی باشد، جنگ برای این است که آن زباله هایی که هستند، آنهایی که مانع از پیاده شدن اسلام هستند، آنهایی که مانع از ترقّی مسلمین هستند، آنها را از بین راه بردارند. مقصد این است که اسلام را پیاده کنند و با اسلام، انسان درست کنند. نماز یک کارخانۀ انسان سازی است.
فحشا و منکر را نماز، نماز خوب، فحشا و منکر را از یک امّتی بیرون می کند. اینهایی که در این مراکز فساد کشیده شده اند، اینها آن بی نمازها هستند. نمازخوان ها در مساجدند
صحیفه امامجلد 12صفحه 392
و مهیّایند برای خدمت. مسجدها را خالی نکنید. تکلیف است امروز. امروز یک روزی است استثنایی. ما در یک مقطع از عصر واقع شده ایم که استثنایی است.
نماز بالاترین فریادها
ما با ذکر خدا، با اسم خدا پیش بردیم و نماز بالاترین ذکر خداست. اگر در نماز کوتاهی بشود؛ هر کس بگوید خوب من خودم تنهایی می روم توی خانه ام می خوانم، خیر نماز را در جماعت بخوانید. اجتماع باید باشد. مساجد را پر کنید. اینها از مساجد می ترسند. اینها بیخ گوش شما می گویند که این آخوند، که از او کاری نمی آید، مسجد می روید چه کنید؟ خودمان می رویم فلان جا نماز می خوانیم. نماز نمی خواهند بخوانند، می خواهند نماز را بشکنند. نماز می خوانند؛ با این نمازهایی که در مسجدها می روند و نمی گذارند که مسلمانها نماز درست خودشان را بخوانند؟ با این نمازها می خواهند نماز را بشکنند.
اینها از مسجد می ترسند. من تکلیفم را باید ادا کنم، به شما بگویم. شما دانشگاهیها، شما دانشجوها، همه تان مساجد را بروید پر کنید. سنگر است اینجا. سنگرها را باید پر کرد. «محراب» به آن می گویند؛ یعنی، آنجایی که حرب از آن شروع می شود؛ محل حرب. امروز از همۀ روزها برای ما ـ یعنی، «امروز» مقصود این وقت است، این عصر است ـ از همۀ وقت برای ما حسّاستر است؛ برای اینکه همه چیز درست شده است و شیطانها از اطراف می خواهند حالا که همه چیز درست شده و مأیوس شدند، نگذارند اجرا بشود کارها؛ باز تهیه ببینند، ولو ده سال دیگر، ولو برای ده سال دیگر تهیه ببینند؛ برای اینکه، مسجدها را هی کم کم هی خالی کنند و آخوند[ها] مسجد را کنار بگذارند و یک کسی [را] که وضو ندارد و به هیچ چیز هم معلوم نیست اعتقاد داشته باشد، بیاورند آنجا پهلوی آخوند و نگذارند این نمازش را بخواند و خالی کنند این سنگرها را و بعد از خالی کردن این سنگرها، حمله کنند. این دژهای محکم را محکم نگاه دارید. نگویید که ما انقلاب کردیم، حالا باید هی فریاد بزنیم! خیر، نماز بخوانید از همۀ فریادها بالاتر
صحیفه امامجلد 12صفحه 393
است.
اجتماع کنید. نمازهای جمعه را با شکوه به جا بیاورید و نمازهای غیر جمعه را هم، که شیطانها از نماز می ترسند، از مسجد می ترسند. و این دانشجوها و دانشگاهیها و معمّمین و علما و روحانیون و همۀ این قشرهایی که مغز متفکر هستند، با هم ائتلافشان را زیاد کنند و متوجه باشند به اینکه می خواهند این ائتلاف را بشکنند. اگر آمدند تو دانشگاه و گفتند ما با دانشگاهیها کار نداریم، اما آخوند بازی اش درست نکنید و رفتند توی مدرسه ها گفتند ما با علما که کار نداریم، لکن این دانشگاهیها را راه ندهید با خودتان، بدانید که این حیله ای است برای اینکه شما را از هم جدا کنند و راه را برای خودشان باز کنند. بیدار باشید. متوجه باشید. امروز همۀ چشمها به شما دوخته شده است. اینهایی که، هیأتهایی که از خارج آمدند، بعضی شان گفتند: ملتها اطلاع ندارند از اوضاع ایران؛ برای اینکه همۀ رسانه های گروهی دست دشمن ماست و مع الأسف، در داخل ما هم اینقدر مجله است، اینقدر روزنامه است، و نه اینکه یک روزنامه ای که برای خودش یک تیراژی دارد، نخیر هیچ تیراژی هم ندارد، اما درست می کنند و می روند و می آیند؛ چنانچه کتابهایی که با کامیون از شوروی حمل می شود، دَم دانشگاهها می ریزند. بیدار باشید که شما را اغفال نکنند اینها. از شما صدمه دیدند اینها. آسیب دیده اند از شما، می خواهند تلافی کنند. نگذارید دست اینها باز بشود. نگذارید اینها رشد بکنند.
اسلامی نبودن دانشگاه سبب خونریزیهای رژیم
اجتماعاتتان را حفظ بکنید. مساجدتان را محکم نگاه دارید. دانشگاه را باید تغییر و تبدیل بدهید. متحول بشود به یک دانشگاهی که برای خودمان باشد. اگر ما دانشگاهمان برای خودمان بود، از اول این دانشگاه، دانشگاه برای خودمان بود. اسمش را «دانشگاه ملّی» گذاشتند، اما ابداً از ملت اسلام هیچ حرفی توی آن نیست. اگر ما یک دانشگاه اسلامی داشتیم، اگر یک دانشگاهی که به درد بخورد داشتیم، ما دیگر اینقدر خونریزی نمی کردیم. در ایران اینقدر خون جوانهای ما ریخته نمی شد. این برای این بود که ما دانشگاه نداشتیم. از دانشگاه هر که بیرون آمده بود، یک پستی می گرفت و به مردم زور
صحیفه امامجلد 12صفحه 394
می گفت، هر که بیرون می آمد برای دیگران خدمتگزار بود. وقتی که آن رأس باطل شد و غلط شد تا آخر غلط می شود. وقتی آن نوکر اول حسابش را با بالاییها درست کرد، دیگر[ان] همه را می چاپند. کدخدا را می بینند و ده را می چاپند. بی خود بود که آن سلطنت عثمانی را با آنکه آنها هم خراب بودند، لکن مع ذلک، یک قدرت بزرگی بود، بعد از جنگ عمومی آن را تکه تکه کردند، هر جایش را دادند به یکی از نوکرهای خودشان. الآن هم عراق دست یک نوکر است و مصر هم دست یک نوکر است و نمی دانم کجا هم هی نوکرهای خودشان را گذاشته اند، و یک دیکتاتور گذاشته اند بالای سر ملت و ملت را خفه کردند.
بترسید از آن روزی که باز یک دیکتاتور را بیاورند و بالای سر شما بگذارند و من امیدوارم که نشود یک همچو روزی. باید ما غفلت نکنیم. هیچ اینطور نباشد که ما هی غرور پیدا بکنیم که نه دیگر کسی به ما کاری نمی تواند بکند. البته محاصرۀ اقتصادی را خیلی ازش نترسید و دخالت نظامی هم ازش، اینها را نترسید. یک غلطی کرد و حالا شاید پشیمان هم باشد. اما از این وسوسه ها بترسید. از این شیاطینی که توی جمعیتها می آیند و بیخ گوشها وسوسه می کنند، از اینها بترسید. از اینها که می آیند بیخ گوش شما می گویند که جمهوری اسلامی هم مثل زمان رژیم سابق، از اینها بترسید. رژیم سابق، شما می توانستید اینجا بنشینید؟ می توانستید این اجتماع را بکنید؟ از اینها که می گویند هیچ نشده، بترسید. از اینهایی که خرمنها را آتش می زنند و می گویند ما برای خلق خدمتگزاریم، بترسید. از اینها بترسید. اینها افتاده اند توی جمعیت و می خواهند وسوسه کنند و شما را منحرف کنند از راه راست. خداوند شما را به همین صراط مستقیم راهبر باشد و هدایت کند و ما همه را هدایت کند به راه مستقیم و از چپ و راست منحرف کند.
والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته
صحیفه امامجلد 12صفحه 395