سخنرانی در جمع اعضای بسیج مستضعفین (استمرار راه انقلاب ـ حفظ نظم)

‏‏سخنرانی‏

‏‏زمان: ساعت 10 بامداد 4 شهریور 1359 / 15 شوال 1400‏

‏‏مکان: تهران، حسینیۀ جماران‏

‏‏موضوع: استمرار راه انقلاب ـ لزوم حفظ نظم و انضباط در نیروهای مسلح ‏

‏‏حضار: اعضای بسیج مستضعفین‏

‏‏بسم الله الرحمن الرحیم‏

‏‏وابسته نبودن انقلاب به اشخاص‏

‏‏     از قراری که گفته اند آقایان از مناطق مختلفه تشریف آورده اند و من از همۀ آقایان و‏‎ ‎‏همۀ مناطقی که آقایان از آنجا آمده اند، تشکر می کنم و سلامت همه را از خدای تبارک‏‎ ‎‏و تعالی خواهانم. من شخصاً یک گرفتاری خاصی دارم و آن این است که اگر من هر روز‏‎ ‎‏صحبت بکنم یا روزی دو مرتبه صحبت بکنم، اطبا می آیند و به من اشکال می کنند و‏‎ ‎‏جمع می شوند که شما صحبت زیاد نکنید. و اگر دو ـ سه روز صحبت نکنم، رادیوهای‏‎ ‎‏خارجی می گویند که فلان چه شده و چه شده و حاصل ‏‏[‏‏اینکه‏‏]‏‏ می رود همین دو ـ سه‏‎ ‎‏روزه و همین چند وقت و اینها. و من یک مثلی یادم آمد و آن این است که یک بچه ای‏‎ ‎‏دعا می کرد که معلمش بمیرد، معلم مرد. پدر، این را برد به یک مکتبخانۀ دیگر ـ به‏‎ ‎‏اصطلاح سابق ـ . باز دعا کرد معلم بمیرد، مرد. باز پدر او را برد به یک جای دیگر؛ مکتب‏‎ ‎‏دیگر. به این پسر گفتند که دعا کن پدرت بمیرد والاّ این معلم بمیرد یک معلم دیگر هم‏‎ ‎‏هست. حالا این خارجیها و آنهایی که تبع خارجیها هستند باید دعا کنند که این سلاح «الله ‏‎ ‎‏اکبر» از ملت ما گرفته بشود و این دعا هم مستجاب نیست و الاّ من نباشم باز خود ملت‏‎ ‎‏هست. ملت ما امروز متوقف نیست نهضتشان و پیشبردشان به اینکه من باشم یا زید باشد‏‎ ‎‏یا عمرو باشد. ملت ما امروز راه را پیدا کردند و می دانند چه بکنند و با همین راهی که پیدا‏‎ ‎‏کردند و همین ترتیبی که تاکنون پیش آمده اند به پیش می روند و اینطور نیست که اگر من‏‎ ‎‏نباشم چه خواهد شد. بیخود اینها در رادیوهایشان نگویند این مسائل را؛ برای اینکه، این‏
‏‎

‏‏اتکال به خداوند و نهراسیدن از توطئه ها‏

‏‏     و من دعا می کنم که خداوند تبارک و تعالی، قدرت و قوه به شما عنایت کند و به شما‏‎ ‎‏می گویم که از هیچ کس نترسید الاّ خدا و به هیچ کس امید نبندید الاّ خدای تبارک و‏‎ ‎‏تعالی و اگر امید خودتان را به خدای تبارک و تعالی تمام کنید، به این معنا که تام بشود این‏‎ ‎‏امید شما، اطمینان برای شما بیاورد این امید شما، من به شما اطمینان می دهم که آسیبی‏‎ ‎‏این مملکت نبیند. توجه به همین معنا داشته باشید. همۀ ملت ما؛ چه دولتیهایشان و چه غیر‏‎ ‎‏دولتیها، چه نظامیها و چه غیر نظامیها، همۀ ملت ما امیدشان را به خدای تبارک و تعالی که‏‎ ‎‏منبع قدرت است و منبع نور است، امید خودشان را به او ببندند و هیچ توطئه ای را از آن‏‎ ‎‏نترسند. کسی که پشتیبان او خداست از این توطئه هایی که هی شایعه اندازی می کنند، که‏‎ ‎‏توطئه است و ـ نمی دانم ـ کجا توطئه است، کجا چه است، از اینها نباید بترسند. البته قوای‏‎ ‎‏انتظامی ما، ارتش ما، ژاندارمری ما، سپاه پاسداران ما، اینها و همین طور بسیج ملی ما،‏‎ ‎‏بسیج اسلامی ما، اینها باید همیشه مراقب باشند. رفت و آمدهای مشکوک را در نظر‏‎ ‎‏داشته باشند و اگر دیدند اطلاع بدهند به مراکزی که باید اطلاع بدهند. در عین حالی که‏‎ ‎‏باید تمام مراقبتها را بکنند و تمام رفت و آمدهای مشکوک را تحت نظر بگیرند، در عین‏‎ ‎‏حال قلبشان مطمئن باشد به اینکه این قلب تا متوجه به خداست آسیبی نخواهد دید.‏

‏
‏‎

‏‏     من برای بار چندم است که به این قوای مسلح سفارش می کنم، به اینکه نظم در بین هر‏‎ ‎‏ارگانی که هست باید برقرار باشد و وظیفه دارند که با نظم باشند. اگر نظام با نظم نباشد،‏‎ ‎‏این نظام نیست، این آشفتگی است و این نمی تواند هیچ کاری انجام بدهد. پاسدارها باید‏‎ ‎‏با نظم باشند، پایینترها از بالاترها اطاعت کنند. ارتش باید با نظام باشد؛ مراتب را حفظ‏‎ ‎‏بکند و باید همه با هم هماهنگ باشند، برادر باشند. هر دسته ای برای خودش علی حده،‏‎ ‎‏نکشد به طرف خودش. همه با هم روابط داشته باشند؛ سرانشان با هم روابط داشته‏‎ ‎‏باشند، بنشینند اگر مسائلی دارند با هم حل کنند و اینطور نباشد که در هر یک از اینها یک‏‎ ‎‏آشفتگی باشد و بین خودشان ناهماهنگی. باید همگام باشند و همه با هم باشند؛ برای‏‎ ‎‏اینکه، یک مملکتی است مال همه است امروز و این مملکت که مال همه است، همۀ شما‏‎ ‎‏باید حفظش بکنید. و خصوصاً قوای مسلحه باید حفظ بکنند این مملکت را. و اگر در‏‎ ‎‏یک جایی از مملکت یک آشفتگی پیدا شد، باید بروند و آن آشفتگی را رفعش بکنند و‏‎ ‎‏ننشینند تا اینکه خودش یا مردم رفعش بکنند. موظفند قوای مسلحه به اینکه اگر در یک‏‎ ‎‏جایی از کشور یک اشتباه، کارهای خلاف واقع می شود، یا ـ فرض کنید ـ چند تا دزد‏‎ ‎‏یک کاری انجام می دهند، یا دور هم می نشینند می خواهند توطئه بکنند، بروند و آنها را‏‎ ‎‏از بین ببرند و حل کنند قضایا را. و من امیدوارم که خداوند تبارک و تعالی به این ملتی که‏‎ ‎‏سالهای طولانی در تحت فشار و اختناق بود، از این به بعد ان شاءالله تعالی همه سالم و‏‎ ‎‏صحیح و استقلال مملکت ما، بکلی استقلال داشته باشد مملکت ما. کسانی که قبلاً به این‏‎ ‎‏ملت جور کرده بودند و ظلم کرده بودند، آنها هم مأیوس بشوند از این ملت و خداوند‏‎ ‎‏همۀ شما را قدرت و قوه عنایت کند.‏

‏‏والسلام علیکم و رحمة الله ‏

‏‎ ‎

‏‎