سخنرانی در اقشار مختلف مردم (تشریک مساعی همه در پیشبرد مقاصد)

‏‏سخنرانی‏‏ ‏

‏‏زمان: قبل از ظهر 7 دی 1360 / 1 ربیع الاول 1402 ‏

‏‏مکان: تهران، جماران ‏

‏‏موضوع: لزوم تشریک مساعی همۀ اقشار در پیشبرد اهداف ‏

‏‏حضار: خانواده شهدای 7 تیر (فاجعه انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری اسلامی) ـ مسئولان دفاتر‏‎ ‎‏نهضت سوادآموزی ـ دانشجویان دانشکدۀ افسری وابسته به دفاع ملی مقیم آلمان‏

‏‏بسم الله الرحمن الرحیم ‏

‏‏تشریک مساعی، وظیفۀ همه‏

‏‏     ‏‏این اجتماع امروز، اجتماع عزیزی و پربرکتی است؛ پربرکت است از آنکه اشخاصی‏‎ ‎‏که در اینجا حاضرند یک قشرشان از بازماندگان شهدای حزب جمهوری اسلام که از‏‎ ‎‏عزیزترین افراد این ملت و متعهدترین اشخاص بودند و جمهوری اسلامی از آن شهدای‏‎ ‎‏عزیز و شهدای دیگر استفاده های فراوان چه در حیاتشان و چه در شهادتشان کرده است،‏‎ ‎‏از این جهت، بسیار مبارکند و بسیار ارجمند. و قشر دیگری که حرکت به سوی‏‎ ‎‏سوادآموزی را می خواهند به پایان برسانند که اینها هم این کار بسیار با اهمیت را و بسیار‏‎ ‎‏با ارزش را آغاز کردند و امیدوارم که به انجام برسانند و با کمک همۀ قشرها، دولت و‏‎ ‎‏خصوصاً ملت و خصوصاً قشرهای روستایی، با همت همه این امر به طور شایسته انجام‏‎ ‎‏بگیرد و این نقیصه ای که میراث رژیم شاهنشاهی بوده است برطرف گردد و ملت ما‏‎ ‎‏ان شاءالله ، عالم و آگاه و فعال باشند.‏

‏‏     آنچه که باید عرض کنم این است که هیچ کاری در این کشور نمی شود به خوبی انجام‏‎ ‎‏بگیرد، الاّ با تشریک مساعی. اگر بخواهد ملت ایران بنشیند تا دولت کاری را انجام‏‎ ‎‏بدهد، این امری است که نخواهد شد و اگر دولت بنشیند که ملت کاری را انجام بدهد،‏‎ ‎‏آن هم نخواهد شد. امروز ملت و دولتی در کار نیست، همه ملتند و همه دولت. عمده،‏‎ ‎‏احساس وظیفه است که ما احساس کنیم که در هر امری از امور که برای اصلاح این کشور‏
‏‎

‎‏عزیز است موظف هستیم به اینکه کمک کنیم. در این امر سوادآموزی که یکی از با‏‎ ‎‏ارزشترین امور است باید همۀ قشرهای ملت کمک کنند، چه آنهایی که می خواهند‏‎ ‎‏سوادآموزی کنند و چه آنهایی که می خواهند یاد بگیرند و چه سایر افراد کشور. اگر‏‎ ‎‏اینهایی که می خواهند آموزش بدهند سستی بکنند، آنهایی که می خواهند آموزش ببینند‏‎ ‎‏سستی و اهمال بکنند و ملت که پشتوانه همۀ امور است خودش را بی تفاوت نشان بدهد،‏‎ ‎‏این بار به منزل نمی رسد. همۀ مشکلات این کشور با مساعی جمیلۀ همۀ قشرهای ملت به‏‎ ‎‏پایان رسیده است یا در شرف پایان رسیدن است. بنابراین، همۀ ما و همۀ ملت موظفند که‏‎ ‎‏در کارها به هر قدری که می توانند تشریک مساعی کنند و در هر امری از امور که برای‏‎ ‎‏کشور پیش می آید و مشکلاتی که قدرتهای بزرگ و وابستگان آنها برای این کشور‏‎ ‎‏توطئه دیده اند و پیش می آورند باید با تشریک مساعی خنثی شود. و شما مأیوس نباشید‏‎ ‎‏و مطمئن باشید که چون برای خدای تبارک و تعالی انجام وظیفه می کنید، خدای تبارک و‏‎ ‎‏تعالی هم عنایت دارد به شما و توطئه ها را خنثی می کند. ‏

‏‏تذکر به همۀ اقشار، برای حفظ قانون‏

‏‏     ‏‏خدای تبارک و تعالی که می فرماید: «کسانی که نصرت مرا بکنند آنها را نصرت‏‎ ‎‏می کنم»‏‎[1]‎‏، می داند که ما و ملت ما نصرت دین او را می خواهیم و پیاده شدن احکام‏‎ ‎‏اسلام را می خواهیم و از اول نهضت همه همّ و غم ملت ما بر این بوده است که جمهوری‏‎ ‎‏اسلامی با محتوای اسلامی تحقق پیدا بکند. شهدا همه در راه این مقصد از صحنۀ‏‎ ‎‏ظاهری خارج شدند و دوستان عزیز ارتشی و سپاه پاسداران و سایر قشرهای مسلح و‏‎ ‎‏غیرمسلح، آنها همه دنبال همین مقصد هستند. وقتی که همۀ ما و همۀ شما و همۀ ملت‏‎ ‎‏دنبال نصرت احکام اسلام و نصرت خدای تبارک و تعالی هستیم خدای تبارک و تعالی‏‎ ‎‏نصرت می کند ما را. ‏

‏‏     و من میل دارم که تذکر بدهم به همۀ قشرها که در هر جا هستند و در هر محلی هستند‏
‏‎

‎‏حفظ قانون را بکنند و حفظ قواعدی که بر کشور جاری هست بکنند، اینطور نباشد که‏‎ ‎‏یک قشری به قشر دیگری اعتراض بکند؛ کمک بکنند.‏

‏‏ارشاد، تنها وظیفه انجمنهای اسلامی‏

‏‏     ‏‏انجمنهای اسلامی که در سرتاسر کشور هستند و بسیار ارزشمند هستند، لازم است دو‏‎ ‎‏جهت را ملاحظه کنند: یک جهت اینکه خیلی توجه کنند که در بین آنها افرادی نفوذ‏‎ ‎‏نکند از غیرمتعهدها. بدانید که اگر یک نفر در یک انجمن اسلامی از این اشخاص‏‎ ‎‏منحرف نفوذ کند، آن انجمن را به کجی می کشد. من این را کراراً گفتم که برای انتخاب‏‎ ‎‏افراد برای انجمنهای اسلامی باید با کمال دقت بررسی بشود؛ از تاریخ زندگی آنها،‏‎ ‎‏زندگی خانوادۀ آنها، دوستان سابق آنها، کیفیت عمل آنها در قبل از انقلاب و بعد از‏‎ ‎‏انقلاب و بعد از پیروزی، بعد از اینکه پروندۀ او بطور شایسته بررسی شد و او را یافتید که‏‎ ‎‏یک انسان کامل است، یک انسانی است که می خواهد به این کشور خدمت کند، به اسلام‏‎ ‎‏خدمت کند، او را انتخاب کنید. و باز یک نصیحت دیگری که به این آقایان می کنم این‏‎ ‎‏است که در عین حال که با کمال دقت باید ناظر احوال افرادی که مشغول کار در‏‎ ‎‏وزارتخانه ها، در ارتش، در هر جا، در ادارات هستند، لکن کار آنها فقط ارشاد است، و‏‎ ‎‏اگر ارشاد آنها به جایی نرسید، باید اطلاع بدهند به کسانی که در رأس واقع هستند مثل‏‎ ‎‏قوه قضاییه. خود آنها اگر بخواهند دخالت بکنند، برخلاف قانون است، برخلاف شرع‏‎ ‎‏است و البته نباید همچو کاری بکنند و نمی کنند. و اگر دیدند یکی از آنها یک همچو‏‎ ‎‏پیشنهادی کرد، بدانند که می خواهند اینها شما را به انحراف بکشند. و همین طور در‏‎ ‎‏ادارات و در سایر قشرهایی که مشغول فعالیت هستند و در همین برادرانی که برای‏‎ ‎‏سوادآموزی در تمام کشور همت گماشته اند بدانند که باید افرادی وارد این عمل بشوند‏‎ ‎‏که سوابقشان معلوم باشد و کیفیت عملشان در سابق ولاحق معلوم بشود که ـ خدای‏‎ ‎‏نخواسته ـ اشخاصی نباشند منحرف که بخواهند کودکان این کشور را از اول منحرف کنند‏‎ ‎‏تا آخر. این از امور بسیار مهمی است که باید شما برادرهایی که در نهضت سوادآموزی‏
‏‎

‎‏فعالیت می کنید در نظر داشته باشید، و ان شاءالله در نظر دارید.‏

‏‏وحدت کلمه اساس پیشرفت ملت‏

‏‏     ‏‏ما یک صحبت با داخله داریم، با ملت خودمان داریم و همین صحبتهاست که عرض‏‎ ‎‏کردم که اساس پیشرفت شما ملت عزیز، تعهد به اسلام و وحدت کلمه است. تعهد به‏‎ ‎‏اسلام بدون اینکه با هم اجتماع نکنید در مسائل، بی فایده است. اجتماع در مسائل، بدون‏‎ ‎‏تعهد به اسلام، مضر است. این دو مطلب باید همیشه نصب العین باشد که تعهد به اسلام و‏‎ ‎‏وحدت کلمه و اینکه کشور را همه از خودتان بدانید، دولت را از خودتان بدانید، مجلس‏‎ ‎‏را از خودتان بدانید، ادارات را از خودتان بدانید، ارتش را و سپاه پاسداران را و بسیج را و‏‎ ‎‏قوای نظامی و انتظامی را از خودتان بدانید و همه با هم به یک جهت حرکت کنید و آن‏‎ ‎‏جهت تعالی افکار و جهت تعالی همۀ جهات کشور. کشور را اگر بخواهید از دست‏‎ ‎‏ابرقدرتها تا آخر نجات بدهید، باید تعهد خودتان را به اسلام هر روز محکمتر کنید و‏‎ ‎‏کوشش خودتان را برای وحدت همۀ قشرها فعالتر کنید.‏

‏‏اتحاد دولتهای اسلامی مایه بی نیازی‏

‏‏     ‏‏و یک مطلب دیگری که به خارج از کشور عرض می کنم، و آن اینکه اگر این‏‎ ‎‏دولتهای اسلامی، این دولتهایی که همه چیز دارند، این دولتهایی که افراد زیاد دارند، این‏‎ ‎‏دولتهایی که ذخایر زیاد دارند، اگر اینها با هم اتحاد پیدا بکنند، در سایۀ اتحاد احتیاج به‏‎ ‎‏هیچ چیز و هیچ کشوری و هیچ قدرتی ندارند، بلکه آنها به اینها محتاج هستند. اگر‏‎ ‎‏مسلمین و دولتهای اسلامی با هم آن پیوند اخوتی که خدای تبارک و تعالی در قرآن‏‎ ‎‏کریم فرموده است حفظ کنند و ایجاد کنند، نه افغانستان مورد هجمه واقع می شود و نه‏‎ ‎‏فلسطین مورد حمله واقع می شود و نه سایر کشورها. اگر دولتهای اسلامی با هم وحدت‏‎ ‎‏کلمه پیدا بکنند، چه احتیاج به این است که ما دستمان را پیش امریکا دراز کنیم یا پیش‏‎ ‎‏شوروی؟ ما چه احتیاجی به آنها داریم؟ احتیاج وقتی پیدا می شود که مثل حالا متفرق‏‎ ‎‏باشند؛ کشورها از هم جدا باشند. چرا باید کشورها که یک همچو پشتوانه عظیم دارند و‏
‏‎

‎‏آن قرآن کریم و اسلام عزیز و خدای بزرگ است، چرا باید با یک همچو پشتوانه ای که‏‎ ‎‏آنها را دائم دعوت می کند به وحدت و از تفرقه اندازی و تفرقه آنها را منع می کند، چرا‏‎ ‎‏باید ما در مقابل کتاب خدا و در مقابل اسلام عزیز تفرقه بیندازیم؟ ایران یک کشوری‏‎ ‎‏است که از اولی که نهضت کرده و ماقبل او، کشور متعهد اسلامی بوده است و الآن هم در‏‎ ‎‏مقابل همۀ قدرتهایی که برخلاف اسلام هستند قیام کرده است و دارد به پیش می رود. چه‏‎ ‎‏شده است که باید دعوت کنید دولتهای اسلامی را به ضد اسلام، به ضد کشور اسلامی؟‏‎ ‎‏این کشور اسلامی که برای اسلام دارد زحمت می کشد و برای اسلام دارد شهید می دهد‏‎ ‎‏و برای اسلام دارد آواره می شود، چرا باید آنهایی که دولتهای اسلامی هستند و ادعای‏‎ ‎‏اسلام می کنند جبهه بندی بکنند در مقابل یک همچو کشوری؟ اینها دیده اند که ملت‏‎ ‎‏ایران در عین حالی که یک ملت کوچکی است لکن یک پشتوانۀ بزرگ دارد و آن خدا و‏‎ ‎‏اسلام است، در مقابل همۀ قدرتها ایستاده است و دارد به کار خودش ادامه می دهد و هر‏‎ ‎‏روز هم بهتر خواهد شد و می شود و هر روز هم کار کشور از آن آشفتگیها بیرون می آید‏‎ ‎‏و همۀ جهات ما درست می شود. لکن تأسف در این است که کشورهای دیگر چرا از‏‎ ‎‏ایران الگو نمی گیرند؟ چرا الگو نمی گیرند از ایران و وحدت کلمه پیدا نمی کنند و با‏‎ ‎‏ملتهای خودشان سازش نمی کنند، و هر یک با دیگری سازش نمی کند تا اسرائیل بر آنها‏‎ ‎‏غلبه کند؟ و دیدید که اسرائیل بلندیهای جولان را گرفت و اعتنا به هیچ یک از شما نکرد‏‎ ‎‏و اعلام کرد که هیچ قدرتی نمی تواند اسرائیل را از این تصمیم برگرداند. چرا باید شما به‏‎ ‎‏جای اینکه همه را دعوت کنید به جبهه گیری در مقابل اسرائیل، در مقابل اسرائیلی که‏‎ ‎‏دشمن اسلام است و دشمن انسان است و دشمن شماست و دشمن اعراب است و‏‎ ‎‏دشمنی با همۀ شماها دارد، شما در یک همچو حالی تفرقه بین خودتان ایجاد کنید؟‏‎ ‎‏جمعیتها تفرقه بین خودشان ایجاد کنند؟ گروههای دولتی تفرقه ایجاد کنند؟ جبهه گیری‏‎ ‎‏کنند؟ این جبهه گیریها در مقابل اسلام است، در مقابل قرآن کریم است. قرآن کریم‏‎ ‎‏دعوت به وحدت می کند و شماها دعوت به تفرقه و مقابله با هم. باید عقل را پیشوای‏‎ ‎‏خودتان قرار بدهید و اسلام را مقتدای خودتان قرار بدهید و در مقابل اسلام همه خاضع‏
‏‎

صحیفه امامجلد 15صفحه 452

‎‏باشید و به حکم عقل عمل کنید و عقل و اسلام می گوید شما با هم متحد باشید و اگر‏‎ ‎‏متحد باشید هیچ کشوری به شما نمی تواند تعدی کند. اسرائیل جرأت به خودش نمی دهد‏‎ ‎‏که در این کشورها باقی بماند و در زمینهای غصبی باقی بماند اگر شما با هم متحد بشوید.‏‎ ‎‏اکنون که با هم اختلاف دارید، اسرائیل فریاد می زند که هیچ قدرتی نمی تواند ‏‏[‏‏با ما مقابله‏‎ ‎‏کند‏‏]‏‏؛ برای اینکه او پشتوانه اش امریکاست و ملتهای ما پشتوانه شان خداست.‏

‏‏     چه شده است که شما جبهه گیری می کنید؟ می دانید که این جبهه گیریها برای شما‏‎ ‎‏نفعی ندارد بلکه ضرر دارد. اسلام از شما وحدت می خواهد، اسلام از شما اتحاد‏‎ ‎‏می خواهد. اعتصام به حبل الله می خواهد. چرا با هم اعتصام به حبل الله نمی کنید و هر کس‏‎ ‎‏به یک شاخه، یا شرق یا غرب متوجه شده است؟ بیایید و دست از این کارها بردارید و‏‎ ‎‏همه با هم متحد شوید و همه با هم برادر شوید. همان طور که خدای تبارک و تعالی‏‎ ‎‏فرموده است که مؤمنین برادر هستند‏‎[2]‎‏، برادر با هم باشید و دست رد به سینۀ مخالفان‏‎ ‎‏اسلام بزنید و مطمئن باشید که اگر با هم متحد بشوید پیروز هستید و هیچ قوۀ شرقی و‏‎ ‎‏غربی نمی تواند به شما حکومت کند. من از خدای تبارک و تعالی وحدت کلمۀ مسلمین،‏‎ ‎‏آشنا شدن سران مسلمین به احکام اسلام، آشنا شدن به مصالح مسلمین را خواستارم و‏‎ ‎‏توفیق همه را از خدای تبارک و تعالی امیدوارم و توفیق شما برادران که در نهضت‏‎ ‎‏سوادآموزی هستید از خدای تبارک و تعالی خواستارم.‏

‏‏والسلام علیکم و رحمة الله ‏

‏‎ ‎

‏‎

‎

• ـ سوره محمدص، آیه 7.
• ـ سورۀ حجرات، آیۀ 10: «اِنَّمَا المُؤمِنُونَ اِخْوَةٌ» جز این نیست که همۀ مؤمنین برادرند.