ورود به ایران و همراهی با ناخدای کشتی انقلاب

‏‏ ‏

‏‏□ ورود به ایران و همراهی با ناخدای کشتی انقلاب:‏

‏‏ ‏

‏‏سرانجام در روز 12 بهمن سال 1357 هجری شمسی‏‎ ‎‏خورشید انقلاب اسلامی از مغرب عالم طلوع کرد، و پرشکوه‏‎ ‎‏ ترین مراسم استقبال تاریخ شکل گرفت. امام خمینی در‏‎ ‎‏شرایطی تصمیم به بازگشت به وطن گرفته بود که همه جا خبر‏‎ ‎‏از بستن فرودگاه، انفجار هواپیما و کودتای خونین نظامیان‏‎ ‎‏بود. دوستان، نگران جان امام بودند و توصیه به تعویق سفر تا‏‎ ‎

‏‎

‏‏ ‏

‏

‏‏ ‏‏‏تأمین شرایط داشتند؛ دشمنان انقلاب نیز که حضور امام در‏‎ ‎‏ایران را بمنزله پایان حتمی کار خویش می‌دیدند به هر شیوه‏‎ ‎‏و وسیله‌ای متوسل شدند تا رهبر کبیر انقلاب از این سفر‏‎ ‎‏سرنوشت‌ساز منصرف شود، بدان امید که در این فاصله راهی‏‎ ‎‏برای خاموش کردن شعله‌های قیام در داخل کشور و یا‏‎ ‎‏خاموش کردن صدای رهبری آن در خارج بیابند. اما غافل از‏‎ ‎‏آنکه موسایِ انقلاب تصمیم خویش را گرفته است و عزم آن‏‎ ‎‏کرده تا کار فرعون زمانه را در سرزمینی که قلوب مردمانش‏‎ ‎‏آکنده از عشق به امیر مؤمنان و سالار شهیدان(ع) است‏‎ ‎‏یکسره کند و روند تقسیم‌بندی ظالمانۀ سیاست جهانی را به‏‎ ‎‏نفع دین‌باوران و  خداخواهان تغییر دهد. و در این تصمیمِ‏‎ ‎

‏‎

‏‏قامت افراشتۀ مردی که عزت و استقلال امت اسلامی را‏‎ ‎‏در دستهای مهربان خویش به ارمغان آورده است، بر پلکان‏‎ ‎‏هواپیما که ظاهر شد اشک شوق از دیدۀ منتظران فرو غلطید،‏‎ ‎‏14 سال دوران سخت انتظار به پایان رسیده بود. دوشادوش‏‎ ‎‏خمینی کبیر سیمای مهربان احمد نیز چون ماه در کنار‏‎ ‎‏خورشید، فروزان و آشکار بود. او سالهای سال است که‏‎ ‎‏گوهر حقیقت را در وجود خمینی یافته؛ با خمینی زیسته؛‏‎ ‎‏دوران سخت تنهایی را با عشق خمینی و در راه او مبارزه‏‎ ‎‏کرده؛ و اکنون با خمینی آمده است تا در غرس نهال حکومت‏‎ ‎‏اسلام، این آرزوی دیرین شیعه، مشارکت کند. او آمده است‏‎ ‎‏تا در لحظه لحظۀ رویش این شجرۀ طیبه‌ای که انشاءالله‏‎ ‎‏شکوفه‌هایش عطرافشان مقدم مهدی موعود(عج) خواهد‏‎ ‎‏شد، باغبان پیر انقلاب را همراهی کند. این همراهی و‏‎ ‎‏شایستگی بر فرزند راستین خمینی گوارا باد.‏

‏
‏‎

‏‏□‏

‏‏برای آنکه در این زندگینامه از مکتب تربیتی امام، که‏‎ ‎‏احمد خود دستپرورده آن است بهره گیریم در همینجا به‏‎ ‎‏خاطره‌ای از زبان یادگار امام از لحظه ورود ایشان در 12‏‎ ‎‏بهمن اشاره می‌کنم، که چند روز مانده به رحلتشان در‏‎ ‎‏مجلسی بازگو فرمودند. ایشان می‌فرمود:‏

‏‏«وقتیکه هواپیما در فرودگاه به زمین نشست حضرت آیة‏‎ ‎‏الله پسندیده (برادر بزرگ امام خمینی) وارد هواپیما شد و پس‏‎ ‎‏از سالها دوری با امام خمینی دیدار کرد و لحظاتی در کنار او‏‎ ‎‏به گفتگو نشست. لحظه رفتن که فرا رسید حضرت امام‏‎ ‎‏فرمودند آقا [: آیةالله پسندیده] باید جلو بروند و من پشت سر‏‎ ‎‏ایشان می‌روم عرض کردم: مردم چهارده سال است که انتظار‏‎ ‎‏این لحظه را می‌کشند، خبرنگاران و عکاسان داخلی و‏‎ ‎‏خارجی منتظرند تا این لحظه تاریخی را به تصویر بکشند. هر‏‎ ‎‏چه اصرار کردم فایده‌ای نداشت، سرانجام راهی به ذهنم‏‎ ‎‏رسید. به عموی بزرگوارم پیشنهاد دادم که ایشان با جمعی از‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏‏‏امام خمینی به همراه فرزند عزیزش بعد از دیداری کوتاه با‏‎ ‎‏نمایندگان اقشار انقلابی در سالن فرودگاه، بوسیلۀ اتومبیلی‏‎ ‎‏که از قبل توسط کمیته استقبال فراهم شده بود عازم میدان‏‎ ‎‏آزادی و خیابانها و جادۀ منتهی به بهشت زهرا شد که امواج‏‎ ‎

‏‎

‏‏ ‏

‏

‏‏ ‏

‏‏ ‏‏‏پس از پایان سخنرانی، به علت احساسات غیر قابل‏‎ ‎‏کنترل جمعیت، سوار شدن امام به هلیکوپتر که در چند متری‏‎ ‎‏جایگاه مستقر شده بود ممکن نگردید. و سرانجام بعد از نیم‏‎ ‎‏ساعت تلاش همراهان امام، ایشان به همراه فرزند عزیزشان و‏‎ ‎

‏‎

‏‏اعترافات تکان دهنده ژنرال هایزر که در روز 12 بهمن در‏‎ ‎‏ستاد مشترک ارتشِ شاه کنترل عملیات شکست خوردۀ پس‏‎ ‎‏ماندگان رژیم را بر عهده داشت، پرده از ماجرایی شگفت و‏‎ ‎‏معجزه‌آسا در مورد بازگشت امام از بهشت زهرا بر‏‎ ‎‏می‌دارد. «هایزر» در خاطراتش» ابتدا احتمالات پس از ورود‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏«اگر اوضاع به خوبی‏‎ ‎‏در صلح و آرامش برگزار‏‎ ‎‏می‌شد و هیچ قیامی رخ‏‎ ‎‏نمی‌داد، رفراندومی‏‎ ‎‏صورت نمی‌گرفت،‏‎ ‎‏مطلبی در زمینه اعلام‏‎ ‎‏دولت جدید و امثال آن‏‎ ‎‏نمی‌شد و اقدامی در‏‎ ‎‏جهت سرنگونی دولت [بختیار] انجام نمی‌گرفت هیچ اقدام‏‎ ‎‏ویژه‌ای لازم نبود. اما اگر گروههای مذهبی یا عوامل ثالث‏‎ ‎‏دست به خشونت می‌زدند، باید طبق توافق ما! درجا با آن‏‎ ‎‏مقابله می‌شد و مقابله به طور جدی و قاطع صورت‏‎ ‎‏می‌گرفت. احتمال بعدی این بود که آیةالله خواستار انحلال‏‎ ‎‏دولت و جایگزینی آن بوسیله دولت موقت خودش می‌شد.‏‎ ‎‏این هم طبق تصمیم ما می‌بایست درجا و قاطعانه رد می‌شد.‏‎ ‎‏آنچه مسلّم بود، تلاش موفقیت‌آمیز یا غیر موفقیت‌آمیز برای‏‎ ‎‏کشتن آیةالله به هرج و مرج کامل منجر می‌شد و یا شاید هم‏‎ ‎‏سراسر کشور در یک جنگ داخلی فرو می‌رفت، در چنین‏‎ ‎‏صورتی ارتش باید در سطح بالا فوراً وارد قضیه می‌شد. ما‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏خوانندگان محترم توجه دارند که منظور «هایزر» از‏‎ ‎‏«برخورد قاطع و درجا» در صورت اعلام دولت موقت از سوی‏‎ ‎‏امام و فرمان وی به ادامۀ قیام، همان کودتای همه جانبه‌ای‏‎ ‎‏بود که این ژنرال آمریکایی در بخشهای دیگر کتابش ابعاد آنرا‏‎ ‎‏تا حدودی برملا ساخته و در آن با وقاحت از کشتن 40 تا‏‎ ‎‏50 هزار نفر ظرف یکی دو ساعت از عملیات سریع‏‎ ‎‏کودتاگران، با این توجیه که این کشتار سبب جلوگیری از‏‎ ‎‏کشتارهای بیشتر!! خواهد شد، سخن می‌گوید. به هر حال،‏‎ ‎‏طرحها از قبل تدارک شده بود و چنانکه «هایزر» در ادامه‏‎ ‎‏می‌نویسد گروه عملیاتی وی بدقت سخنان امام در بهشت‏‎ ‎‏زهرا را از رادیو گوش می‌داده‌اند تا ببینند کدامیک از‏‎ ‎‏طرحهای مقابله باید اجرا شود. امام خمینی با صراحت در‏‎ ‎‏سخنرانی خود فرمودند که دولت موقت را بزودی تعیین کرده و‏‎ ‎‏حکومت اسلامی را برقرار خواهد نمود؛ هایزر در همین رابطه‏‎ ‎‏می‌نویسد:‏

‏‏ ‏

‏‏«بدون درنگ گفت که دولت کنونی غیرقانونی است و او‏‎ ‎‏دولت منتخب خود را به جای آن خواهد گمارد که یک دولت‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏معلوم بود که با اتخاذ چنان مواضعی روشن و سازش‏‎ ‎‏ناپذیر از سوی امام خمینی کدامیک از طرحهای پیش‌بینی‏‎ ‎‏شدۀ آمریکا می‌بایست اجرا شود. آنان دل به امیدهای واهی‏‎ ‎‏تیمسار ربیعی (فرماندۀ معدوم نیروی هوایی شاه) داشتند که‏‎ ‎‏نسبت به وفاداری نیروهای تحت امرش به شاه اطمینان داده‏‎ ‎‏بود غافل از آنکه دیرزمانی است که بخش عظیمی از پرسنل‏‎ ‎‏ارتش و بویژه پرسنل نیروی هوایی و همافران به نهضت امام‏‎ ‎‏پیوسته‌اند و چنانکه چند روز بعد – نوزدهم بهمن – شاهد‏‎ ‎‏بودیم، جمع کثیری از درجه‌داران و همافران نیروی هوایی در‏‎ ‎‏حضور امام رژه رفته و با ایشان بیعت کردند. به هر حال، تغییر‏‎ ‎‏مسیر هلی‌کوپتر و فرود پیش‌بینی نشدۀ آن در بیمارستانِ امام‏‎ ‎‏خمینی تمام نقشه‌های سرفرماندهی نیروهای نظامی ناتو در‏‎ ‎‏اروپا را بر هم ریخت. «هایزر» می‌نویسد:‏

‏‏ ‏‏‏«هلی‌کوپتر عازم محل اقامت [امام] خمینی شد. اما‏‎ ‎‏ناگهان [امام] خمینی دستور داد که هلی‌کوپتر به سمت‏‎ ‎‏بیمارستان (هزار تختخوابی) تهران برود. خلبان، مسئله را با بی‏‎ ‎‏سیم اطلاع داد. اما زمانی خبر به ما رسید که آنها به بیمارستان‏‎ ‎‏رسیده بودند... کوشیدیم از طریق تلفن و یا بی‌سیم با خلبان‏‎ ‎

‏‎

‏
‏‎

‏‏ضمناً منظور ژنرال هایزر از «مشاوری» که همراه امام از‏‎ ‎‏هلی‌کوپتر در بیمارستان پیاده شده و به وسیلۀ اتومبیل به‏‎ ‎‏نقطه‌ای نامعلوم روانه می‌شوند و داغ ناکامی عملیاتِ موفق را‏‎ ‎‏بر دل ژنرالهای مغرور آمریکایی و فرماندهان ارتش شاه‏‎ ‎‏می‌گذارند، همان چهرۀ آشنای انقلاب، حضرت‏‎ ‎‏حجت‌الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خمینی است. و‏‎ ‎‏این نخستین بار نیست که صاحبان دستگاههای عریض  و‏‎ ‎‏طویل جاسوسی و اطلاعاتی و نظامی در برابر اقدامات‏‎ ‎‏غافلگیر کننده و برنامه‌های بسیار دقیق و سریع، و غیر قابل‏‎ ‎‏کشف، و تصمیمهای شگفت و غیر قابل پیش‌بینی حضرت‏‎ ‎‏روح‌الله که چند مورد سرنوشت‌سازِ آن با مشارکت و مشورتِ‏‎ ‎‏مستقیمِ فرزند برومندش: «احمد»، اتخاذ شده است، اعتراف‏‎ ‎‏به عجز و ناتوانی می‌کنند. پیش از این، در ماجرای هجرت‏‎ ‎‏امام به پاریس و فعالیتهای گستردۀ رهبری انقلاب در‏‎ ‎‏نوفل لوشاتو، علیرغم تهدیدها و اولتیماتمهای مکرّر دولت‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏«خیلی محرمانه ‏

‏‏ناهید عراق ‏

‏‏23 / 3 / 37 ‏

‏‏دربارۀ سید احمد‏‎ ‎‏خمینی‏

‏‏نامبردۀ بالا اخیراً به‏‎ ‎‏طور خصوصی اظهار می‌‏‎ ‎‏داشت چندی پیش یکی‏‎ ‎‏از کارمندان امنیتی ایران‏‎ ‎‏با اظهار تأسف گفته است ما دیر متوجه شدیم که سید احمد‏‎ ‎‏خمینی دارای فعالیت شدید در قم بوده و حیف شد که از دست‏‎ ‎‏ما جان سالم بدر برد. سید احمد ضمن ابراز ناراحتی از فاش‏‎ ‎‏شدن روابط وی با گروههای چریکی، از اینکه توانسته است قبل‏‎ ‎‏از گرفتار شدن، از ایران خارج شود اظهار خرسندی‏‎ ‎‏می‌نمود.‏

‏‏نظریه یکشنبه: امکان صحت خبر وجود دارد. عناصر منحط‏‎ ‎‏کلیه فعل و انفعالات موجود در ایران بویژه مسائلی که مستقیماً با‏‎ ‎‏خمینی و دارودسته‌اش ارتباط پیدا می‌کند را در اسرع وقت به‏‎ ‎‏اطلاع خمینی و پسرش احمد می‌رسانند.»‏

‏
‏‎

‏‏غیر قانونی شاه به‏‎ ‎‏وزارتخانه‌ها و انحلال‏‎ ‎‏مجلسین فرمایشی شاه را‏‎ ‎‏صادر کرد، و کمیته‌های‏‎ ‎‏انقلاب را تشکیل داد و در‏‎ ‎‏همین محل بود که روزانه‏‎ ‎‏دهها هزار تن از مشتاقانِ‏‎ ‎‏دیدار با امام از سراسر‏‎ ‎‏کشور به حضور رهبر‏‎ ‎‏محبوب خود می‌شتافتند. و در همین محل بود که اولین شبکه‏‎ ‎
‏‎

‏

‏‎ ‎‏

‏‏حضرت امام خمینی با فتوایی کوتاه، فرمان شکستن حکومت‏‎ ‎‏نظامی و حضور مردم در خیابانها را صادر کرد. و ظرف چند‏‎ ‎‏ساعت پس از این فتوا بود که اساس نظام عفن و کهن‏‎ ‎‏شاهنشاهی از ایرانِ اسلامی برچیده شد و ژنرالهای آمریکایی‏‎ ‎‏و مستشاران نظامیِ بزرگترین قدرت هسته‌ای جهان در‏‎ ‎‏حسرت کودتا ماندند و با خفّت و زبونی از مهلکه گریختند.‏

‏‏رهبران رژیم اشغالگر قدس و سران کفر در کاخ سفید، از‏‎ ‎‏پیروزی انقلاب اسلامی در 22 بهمن رسماً به عنوان زلزله‌ای‏‎ ‎‏که ارکانِ هستیِ غرب و اسرائیل را به لرزه درآورده است یاد‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‎

‏‏بدین ترتیب این ایام، مدرسۀ رفاه و علوی کانون خنثی‏‎ ‎‏سازی توطئه‌ها و مرکز هدایت امت اسلام در مواجهه با‏‎ ‎‏دشمنان داخلی و خارجی انقلاب گردیده است. تنظیم امور‏‎ ‎‏این کانون، همچون دفتر و بیت امام در نوفل لوشاتو و‏‎ ‎‏همچون کانون قیام در قم در طول سالهای پس از تبعیدِ‏‎ ‎‏رهبری، بر عهدۀ عالمی کاردان و سیاستمداری زیرک بنام‏‎ ‎‏«احمد» است که در انجام رسالتِ همراهی با امام و انقلاب‏‎ ‎‏لحظه‌ای آرام و قرار ندارد. او به عنوان یک صاحبنظرِ موردِ‏‎ ‎‏اعتماد امام ضمن شرکت در جلساتِ تصمیم‌گیریهای مهم‏‎ ‎
‏‎

‏

‏‏

‏‏انقلاب، و انتقال پیام‌های حضرت امام، و انعکاس لحظه به‏‎ ‎‏لحظۀ رخدادهای انقلاب به ایشان، همچون گذشته یک آن از‏‎ ‎‏حفاظت جان امام و مراقبت و سلامتی ایشان غافل نبود.‏‎ ‎‏تپش قلب امام، طنین بالندگی انقلاب بود و «احمد» این‏‎ ‎‏لیاقت و افتخار را نصیب برده بود تا لطف و ارادۀ حق تعالیٰ‏‎ ‎‏را در حفظ این قلب نورانی وسیله باشد. اگر اسناد و کتابهای‏‎ ‎‏مربوط به کودتاهای نافرجام علیه نظام اسلامی و رهبری آن و‏‎ ‎‏طرحهای ترور و سوء قصد نسبت به جان امام مرور شوند و‏‎ ‎‏اگر روزی تمامی اسناد و مدارک این گونه تلاشهای عوامل‏‎ ‎‏بیگانه منتشر شوند، نقش برجستۀ احمد در ناکام ساختن‏‎ ‎‏دشمنان آشکارتر خواهد شد. در اینجا به نقل یک مورد از آن،‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏‏«بلافاصله بعد از آنکه ضد انقلاب و منافقین علناً‏‎ ‎‏رودرروی نظام اسلامی ایستادند و خط ترور در برنامۀ  کار‏‎ ‎‏آنها قرار گرفت، به مسئولین حفاظت جماران اعلام کردم که‏‎ ‎‏هیچ کس، حتی مقامات و مسئولین حق ندارند هنگام ملاقات‏‎ ‎‏با امام، ساک و یا وسیله‌ای به همراه داشته باشند. چند روز‏‎ ‎‏بعد از انفجار حزب جمهوری اسلامی، اعضای هیئت دولت‏‎ ‎‏و شورای امنیت ملی به حضور امام رسیدند. از دفتر حفاظتِ‏‎ ‎‏سه راه بیت (در جماران) تماس گرفتند و گفتند: کشمیری‏‎ ‎‏دبیر شورای امنیت ملی که همراه شهید باهنر و رجایی  آمده‏‎ ‎‏است، با خود کیفی به همراه دارد و می‌گوید محتویِ وسائل و‏‎ ‎‏صورتجلسات شورای امنیت است و حتماً باید در جلسه‏‎ ‎‏باشد. گفتم بگویید نمی‌شود و باید کیف را تحویل دهد.‏‎ ‎‏چند بار دیگر تماس گرفتند فایده‌ای نبخشید. شهید رجایی‏‎ ‎‏شخصاً به وساطت آمد نزد من، و از اینکه او را می‌شناسد و‏‎ ‎‏وی به حدی مورد اعتماد اعضای شوراست که حتی گاهی‏‎ ‎‏نماز جماعت را به او اقتدا می‌کنند سخن گفت. گفتم همۀ‏‎ ‎‏اینها درست اما ما نمی‌توانیم تصمیمهایی را که به خاطر‏‎ ‎‏مصالح امام و بعد از بحثهای کارشناسی گرفته‌ایم لغو کنیم.‏‎ ‎‏ایشان از اینکه من این قدر سماجت می‌کنم قدری دلگیر‏‎ ‎‏شدند. در همین فاصله اطلاع دادند که دبیر شورای امنیت‏‎ ‎
‏‎

‏‏گفتنی است که آن مناطق – کشمیری – پس از فرار اعتراف‏‎ ‎‏کرده بود که او ابتدا مأموریت داشت تا مواد منفجره را در‏‎ ‎‏جلسۀ دیدار مسئولان با امام کار بگذارد اما پس از ناکامی در‏‎ ‎‏این مأموریت، مواد منفجره را به نخست‌وزیری برده است.‏‎ ‎‏ماجرای فوق تنها یک نمونه از دقتها و قاطعیتهای فرزند روح‏‎ ‎‏الله است که دشمنان انقلاب را ناکام گذاشت. در تمام دوران‏‎ ‎‏یازده سالۀ رهبری امام خمینی بعد از پیروزی انقلاب، همین‏‎ ‎‏مدیریت دقیق حفاظتی او بود که داغ موفقیت دیگر طرحهای‏‎ ‎‏ترور را بر دل مزدوران آمریکا و دشمنان امام گذارد. با آنکه‏‎ ‎‏تروریستهای کوردل طی سالیانی چند در پهنه‌های مختلف،‏‎ ‎‏ضربه‌های سنگینی بر مردم مظلوم ایران وارد ساختند امّا‏‎ ‎‏تمامی راهها در جماران به روی آنها بسته ماند. و البته این‏‎ ‎
‏‎

‏‏ ‏

‏

‏‏‏‏‏حجت‌‌الاسلام والمسلمین حاج سید احمد خمینی در‏‎ ‎‏تاریخ 10 اسفند 1357 همراه با حضرت امام خمینی(رض)‏‎ ‎‏عازم قم گردید و او بلافاصله وسایل و زمینه‌های لازم را برای‏‎ ‎‏هدایت  امور انقلاب و تنظیم امور بیت و دفتر امام و تأمین‏‎ ‎‏شرایط برای ارتباطهای گستردۀ امام با مردم و مسئولین که‏‎ ‎‏روزانه در نوبتهای متوالی به دیدار امام در قم می‌شتافتند،‏‎ ‎‏فراهم نمود. او نخستین کسی بود که با عشق و اعتقادی‏‎ ‎‏وصف‌ناپذیر، فرامین و رهنمودهای رهبر کبیر انقلاب را به‏‎ ‎‏مراکز ذیربط منتقل می‌کرد و در پیگیریِ انجام آنها لحظه‌ای‏‎ ‎

‏‎

‏

‏‎

‏‏دوران یکسالۀ اقامت امام خمینی در قم در فاصله اسفند‏‎ ‎‏57 تا بهمن 1358 که آن حضرت بر اثر عارضه قلبی عازم‏‎ ‎‏بیمارستان قلب تهران (شهید رجائی) گردید، دوران دشوار‏‎ ‎‏تحولات اساسی در نظام سیاسی و اجتماعی ایران بود. در‏‎ ‎‏همین مقطع، رفراندوم بیسابقۀ جمهوری اسلامی و انتخابات‏‎ ‎‏خبرگان قانون اساسی و انتخابات نخستین دورۀ مجلس‏‎ ‎‏شورای اسلامی برگزار گردید و ارکان نظام اسلامی در همین‏‎ ‎‏دوران شکل گرفت و این همه در حالی اتفاق  افتاد که صف‌‏‎ ‎‏بندی گسترده در جبهه دولتهای خارجی علیه انقلاب آغاز‏‎ ‎‏شده بود و در داخل کشور نیز عوامل گروهکها از هر آشوب و‏‎ ‎‏فتنه‌ای حتی آتش زدن خرمنهای  گندم روستائیان نیز دریغ‏‎ ‎‏نداشتند، روزنامه‌ها هنوز جولانگاه اصحاب چپ و راست‏‎ ‎‏بودند. نه هیچیک از آنچه که برشمردیم و نه غائله حزب خلق‏‎ ‎‏مسلمان و غائله‌هائی از آن قبیل نتوانستند در اراده ملت‏‎ ‎‏ایران که گوش بفرمان امامشان در جبهه سازندگی به تلاش‏‎ ‎‏برخاسته بودند تأثیر بگذارد. و احمد را در دفاع از انقلاب امام‏‎ ‎‏و رو در رو شدن با غائله‌ها و بخصوص مواجهه با کینه‌توزیها‏‎ ‎‏و دسیسه‌های روحانی‌نمایان مخالف امام و انقلاب، سهمی‏‎ ‎
‏‎

‏

‏‏ ‏‏‏دفاع از آرمانهای امام خمینی نقش‌آفرین بوده و هریک به‏‎ ‎‏ تناسب موقعیت و رسالت خویش در پیشگیری از سیل‏‎ ‎‏توطئه‌ها، و تحکیم رهبری امام و حاکمیت حزب‌الله بر ارکان‏‎ ‎

‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• . مأموریت در تهران، خاطرات ژنرال هایزر، ترجمۀ رشیدی، انتشارات اطلاعات، 1365، ص 254.
• . همان، ص 267.
• . اریک فون ماربود یکی از مستشاران نظامی آمریکا در نیروی دریایی ارتش شاه بود که به عنوان متخصص جنگهای روانی و مسئول کمیتۀ تبلیغات گروه کودتاچیانِ تحت سرپرستی ژنرال هایزر انتخاب گردیده بود، اما خداوند داغ  آرزوی انجام نیافتۀ کودتا را بر دل آنان نهاد.
• . مأموریت در تهران، خاطرات ژنرال هایزر، ص 269.