فصل هشتم: اباحۀ مک

‏‏فصل هشتم‏‏ ‏‏در اباحۀ مکان است‏

‏‏     ‏‏و آن نزد خاصه، خروج از تصرف شیطان است به تعدی نکردن از حدود‏‎ ‎‏الهیّه.‏

‏‏ ‏

‏
‏‎

‏‏     و در نزد اولیا، خروج از تصرف مطلق است در ذات و اسما و‏‎ ‎‏ صفات.‏

‏‏     پس، مادامی که اعضا و قلب در تصرف شیطان یا نفس است، معبد‏‎ ‎‏حقّ و جنود الهیّه مغصوب است و عبادت حقّ تعالی در آنها صورت نگیرد و‏‎ ‎‏جمیع عبادات برای شیطان یا نفس واقع شود؛ و به هر اندازه که از تصرف ‏‎ ‎‏جنود شیطان خارج شد، مورد تصرف جنود رحمانی شود تا آنکه فتوحات‏‎ ‎‏ثلاثه واقع شود یعنی: فتح قریب؛ که پیش ما فتح اقالیم سبعه است به اخراج‏‎ ‎‏جنود شیطانی از آنها، و نتیجۀ آن تجلی به توحید افعالی است: ‏‏نَصْرٌ مِنَ الله وَ‏‎ ‎‏فَتْحٌ قَریب؛‏‎[1]‎‏ و فتحِ مبین؛ که فتح کعبۀ قلب است به اخراج شیطان موسوس‏‎ ‎‏از آن: ‏‏اِنّا فَتَحْنٰا لَکَ فَتْحاً مُبینٰا؛‏‎[2]‎‏ و فتحِ مطلق؛ که ترک رسوم خلقیه و افنای‏‎ ‎‏تعینات شهادتیه و غیبیه است: ‏‏اِذٰا جٰاءَ نَصْرُالله وَ الْفَتْح؛‏‎[3]‎‏ و پس از این، فتح‏‎ ‎‏تمام تصرفات الهیّه شود و نتیجۀ قرب نوافل حاصل شود؛ و تفصیل آن از‏‎ ‎‏حوصلۀ این اوراق خارج است.‏

‏‎ ‎

‏‎

• )) «نصرتی از جانب خدا و فتحی نزدیک است.» (صف/ 13)
• )) «ما برای تو فتح کردیم، فتحی آشکار.» (فتح/ 1)
• )) «هنگامی که یاری خدا و پیروزی آمد.». (نصر/ 1)