خاتمه (در تکبیرات ثلاثۀ اختتامیه)

‏‏خاتمه‏‏ ‏‏در [سرّ] تکبیرات ثلثۀ اختتامیه است‏

‏‏ ‏

‏‏     ‏‏و آن سّر اجمالی تکبیرات افتتاحیه است. چنانچه سالک تا رفع حجب‏‎ ‎‏سبعه را نکند، وصول به باب الله برای او رخ ندهد و فتح ابواب دخول در‏‎ ‎‏محضر برای او نشود و به واسطۀ رفع حجب کشف سبحات جمال و جلال بر او‏‎ ‎‏شود. همین طور، پس از رجوع از مقام وصول و فنای محض و حصول حالت‏‎ ‎‏صحو، تجلّیات ذاتیّه و تجلّیات اسماییه و تجلّیات افعالیّه ـ به عکس‏‎ ‎‏ترتیب سلوک الی الله ـ بر قلب او شود، و برای هر یک از تجلّیات تکبیری‏‎ ‎‏گوید. و چون این تجلّیات به کثرت حجاب جمال محبوب نشود، سالک با هر‏‎ ‎‏رفع یدی اشاره به عدم احتجاب از مقامی کند؛ چنانچه در تکبیر اول جلوۀ‏‎ ‎‏ذات را در حضرت اسما و صفات مشاهده کرده، با رفع ید اشاره کند به آنکه‏‎ ‎‏تعینات اسما و صفاتْ حجاب تجلی ذات نیستند. و در تکبیر دوم، تجلّیات‏‎ ‎‏اسمایی را در حضرات اعیان مشاهده کند، بلکه تجلّیات ذاتی را نیز در آنها‏‎ ‎

‏
‏‎

‏‏     پس، تکبیرات افتتاحیه برای شهود تجلّیات است از ظاهر به باطن و از‏‎ ‎‏تجلّیات افعالی تا تجلّیات ذاتی؛ و رفع ید در آنها برای رفع حجاب است تا‏‎ ‎‏وصول به مقام قرب معنوی و معراج حقیقی. و تکبیرات اختتامیه برای ‏‎ ‎‏تجلّیات از باطن به ظاهر و از تجلّیات ذاتیه تا تجلّیات افعالیه است؛ و رفع ید‏‎ ‎‏در آنها برای اشاره به عدم احتجاب و مرفوعیت حجاب است. وَالْحَمْدُلله اَوَّلاً‏‎ ‎‏وَ آخِراً وَ ظٰاهِراً و باطناً.‏

‏‎ ‎

‏‎