سخنرانی
زمان: صبح 8 خرداد 1366 / 1 شوال 1407
مکان: تهران، حسینیه جماران
موضوع: ضیافت الله در عالم ماده و عالم مثال
مناسبت: عید سعید فطر
حضار: خامنه ای، سید علی (رئیس جمهور) ـ موسوی، میر حسین (نخست وزیر) ـ هاشمی رفسنجانی، اکبر (رئیس مجلس شورای اسلامی) ـ موسوی اردبیلی، سید عبدالکریم (رئیس دیوانعالی کشور) ـ مسئولان کشوری و لشکری ـ روحانیون ـ سفرای کشورهای اسلامی
بسم الله الرحمن الرحیم
ضیافت الله و مراتب آن
ان شاءالله ، امیدوارم که این عید سعید به همۀ مسلمین و همۀ مظلومان جهان، خصوصاً ملت شریف ایران، مبارک باشد. من فکر می کردم که این ضیافتی که شما مؤمنین دعوت برش شدید، که ضیافت الله است، این چی است. دعوت شدیم به ضیافت الله . و ضیافت الله در عالم ماده، عبارت از این است که ما را پرهیز بدهد از تمام شهوات دنیوی. این مرتبۀ مادی ضیافت الله است که همۀ کسانی که دعوت شدند به این ضیافت، بدانند که ضیافت خدا در این نشئه، چشمپوشی از شهوات است و ترک آن چیزی که قلب انسان؛ یعنی، روح طبیعی انسان بهش مایل است، آنها را باید ترک کند. این ضیافت خداست و این ضیافت سایۀ ضیافتهایی است که در طول عالم وجود تحقق دارد، منتها در عالم ماده به این صورت است که ترک شهوات طبیعی است، شهوات جسمانی است و در عالم مثال، ترک شهوات خیالی است و در عالم بعد از مثال، ترک شهوات عقلانی است، روحانی است.
شهوت در هر جا به یک صورت تحقق دارد. در این عالم به همین طوری [است] که می دانید و در عالم بعد از این عالم؛ عالم مثال، شهواتی که انسان در عالم مثال دارد بالاتر
صحیفه امامجلد 20صفحه 266
از شهواتی است که در عالم طبیعت دارد و جلوگیری از آن هم مشکلتر است. و ضیافت الله در آنجا این است که از آن شهوات انسان منصرف بشود از شهوات نفسانی، آن شهوات نفسانی ای که الآن عالم گرفتارش است. شهوات عقلانی هم که بالاتر از این شهوات است، ضیافت الله در آنجا باز این است که از آن شهوات عقلانی هم باید دست برداشت. و در همۀ این مراتب هم شیطان وارد است که نگذارد شما در این ضیافت الله استفاده کنید؛ در عالم طبیعت نگذارد، در عالم خیال نگذارد، در عالم عقل هم نگذارد. و دست برداشتن از آن آمال عقلانی نیز مشکلتر از دست برداشتن از این آمال دیگر است. آمال نفسانی که پایینتر از آمال عقلانی است، عالم را به آتش کشیده.
تمام این جنگها و تمام این نزاعهایی که در این عالم واقع می شود، چه در یک عایله واقع بشود یا در همۀ عالم، که آن هم یک عایله است، تمام اینها از همین سر کشی نفس است. و ضیافت الله در آنجا، که ما دعوت بر آن شدیم، این است که وارد بشویم در آنجا و ترک کنیم آن شهوات نفسانیه را، و این بسیار مشکل است. شهوات جسمانی آسانتر است ترکش تا شهوات بالاتر، تا برسید به شهوات نفسانی. تا آن آخر انسان مبتلاست به این شهوات نفسانی. و ضیافت الله هم در آن عالم این است که ما دعوت شدیم که ترک کنیم اینها را. اینجا ظل آنجاست و آنجا روح اینجاست، و شهواتِ عقلانی هم که در بسیاری از تمام عالم پرتو انداخته است، این بالاتر از شهوات روحانی و نفسانی و جسمانی است، و ضیافت الله هم در آنجاست که آن هم ترک بشود. ضیافت الله به ترک این چیزهاست؛ برای اینکه ضیافت، رفتن در حضور آن کسی است که انسان را دعوت کرده است. خدا دعوت کرده است، ما هم در اثر این، در دنبال این دعوت وارد می شویم در ضیافت.
آیا ما در این ماه رمضان، در این ضیافت وارد شده ایم و ترک کرده ایم شهوات جسمانی را؛ فضلاً از شهوات خیالی و شهوات نفسانی و شهوات عقلانی؟ این دیگر هر کسی دست خودش است که خیال کند، ببیند چه کرده است. آیا در محضر حق تعالی است که دعوت کرده است ما را، ما رفته ایم در این محضر؟ وارد شده ایم در این محضر تا
صحیفه امامجلد 20صفحه 267
استفاده بکنیم یا وارد نشده ایم؟ در مسائل بالاتر از اینجا هم هست. اینها مراتبی است از آن ضیافت، فوق این ضیافات که آن ضیافت اهل معرفت است. خدا همه را دعوت کرده است به این ضیافت، و اهل معرفت و کُمَّل از اولیا در آن ضیافت وارد می شوند و می توانند. البته نادری می تواند از عهده برآید و فوق این همه مقامات، آن جایی است که دیگر ضیافتی در کار نیست؛ مضیفی و میهمانی و مهمانداری و ضیافتی در کار نیست. آنچه در وهم تو ناید آن است که اصل مسئله دیگر می رسد به جایی که ضیافتی در کار نیست.
معنای استغفار معصومین از گناهان
و از جملۀ چیزهایی که در ماه مبارک هست، قضیۀ ادعیۀ ماه مبارک است. انسان وقتی ادعیۀ ائمه ـ علیهم السلام ـ را می بیند، چه در ماه مبارک، چه در غیر ماه مبارک ـ خوب، در ماه مبارک زیاد است ادعیه ـ اگر نبود این که نهی شده ایم از مأیوس شدن از رحمت خدا، ما باید وقتی آنها را می بینیم بکلی مأیوس بشویم. این امام سجاد است که مناجاتهایش را شما می بینید و می بینید چطور از معاصی می ترسد. مسئله، مسئله بزرگتر از این مسائلی است که ما فکر می کنیم. مسئله غیر از این مسائلی است که در فکر ما یا در عقل عقلا یا در عرفان عرفا بیاید. مسئله ای است که اولیا می دانند چی است قضیه. آنها فهمیده اند تا آن اندازه ای که بشر باید بفهمد که قضیه چه بزرگ است و در مقابل چه عظمتی ما هستیم و سر [و] کار ما با کیست. اینها به ما تعلیم می دهند، و این طور نیست که دعا برای تعلیم ما باشد. دعا برای خودشان بوده است؛ خودشان می ترسیدند، از گناهان خودشان گریه می کردند تا صبح.
از پیغمبر گرفته تا امام عصر ـ سلام الله علیه ـ همه از گناه می ترسیدند. گناه آنها غیر اینی است که من و شما داریم. آنها یک عظمتی را ادراک می کردند که توجه به کثرت، از گناهان کبیره است پیش آنها. حضرت سجاد در یک شبش ـ به حسب آن چیزی که وارد
صحیفه امامجلد 20صفحه 268
شده ـ تا صبح [گفت:] «اَللهمَّ ارْزُقْنی التَّجافِیَ عَنْ دارِ الغُرُورِ وَ الاِْنابَةَ اِلی دارِ السُّرُورِ و الاِْسْتِعدادَ لِلْمَوتِ قَبْلَ حُلُولِ الْفَوْت».
مسئله، مسئلۀ بزرگی است. آنها در مقابل عظمت خدا، وقتی که خودشان را حساب می کنند، و می بینند که هیچ نیستند و هیچ ندارند. واقع مطلب همین است: جز او کسی نیست و چیزی نیست، وقتی که توجه بکنند به عالم کثرت، ولو به امر خدا. این است که نسبت می دهند به رسول خدا که فرمود: لَیُغانُ عَلی قَلْبی فَإنّی لَأَسْتَغْفِرُ الله َ فی کُلِّ یومٍ سَبْعیِنَ مَرَّة. او غیر از این مسائلی بوده است که پیش ماهاست. آنها در ضیافت بوده اند، در مافوق ضیافت هم بوده اند. در ضیافت بوده اند و از اینکه حضور در مقابل حق تعالی دارند و مع ذلک، دارند، مردم را دعوت می کنند. از همین، کدورت حاصل می شده. توجه به مظاهر الهی، از غیب متوجه شدن به شهادت به مظاهر الهی، ولو همه اش الهی است، برای آنها همه الهی است، لکن مع ذلک، از آن جایی که، از آن غیبی که آنها می خواهند که «کمالِ انقطاع الیک» است، وقتی که توجه می کنند به مظاهر، این گناه بزرگ است. این گناه نابخشودنی است، این دار غرور است پیش سجاد. توجه به ملکوت دار غرور است. توجه به ما فوق ملکوت هم دار غرور است. توجه به حق تعالی طوری که دیگر ضیافتی در کار نباشد که مخصوص کُمَّل اولیا است، آنجا دیگر ضیافت الله نیست در کار.
خداوند به ما نصیب کند که ما انکار نکنیم این مسائل را. از جمله چیزهایی که سد راه انسانیت است، انکار مقامات است؛ محصور کردن همه چیز را در این چیزهایی که خود ما می فهمیم. اگر یک کسی یک قدم بالاتر بگذارد ـ ولو لفظاً ـ این از دیانت به نظر آنها خارج شده است؛ این سد راه است. قدم اول یقظه است. انسان باید بیدار بشود. ما همه
صحیفه امامجلد 20صفحه 269
الآن در خوابیم؛ «النّاسُ نیامٌ». اگر موت حاصل بشود برای انسان، آن وقت انتباه است، ولی کو که حاصل بشود؛ عمده این است که انسان این مسائلی که وارد شده است، ملاحظه کند که تمام آن چیزی که در گفتار اهل معرفت علمی است، در ادعیۀ ما، فوق اوست. اگر انکار کردید، انکار آنها را هم کردید، انکار اقوال ائمه ـ علیهم السلام ـ را هم کردید، ولو نمی دانید. و این انکار، سد راه انسان است؛ نمی گذارد انسان یک قدم بالا برود. و این مآرب نفسانی و هواهای نفسانی سرچشمۀ تمام مفاسدی است که در عالم هست؛ این مفاسدی که دنیا را به آتش زده است و دنیا در آتش، از دست آنها می سوزد.
وحشی بودن از دیدگاه دولتمردان امریکا
لابد اخیراً شنیده اید که رئیس جمهور آمریکا گفته است که کشور ایران یا رژیم ایران وحشی هستند. اگر مقصود از «وحشی» این است که رام نیستند در مقابل آن چیزهایی که شما می خواهید، گاو شیرده نیستند، این را شما اسمش را وحشی می گذارید، بگذارید. و اگر واقعاً «وحشی» به آن معنایی است که شما به خیالتان است که گفته اند، می گویید، بی حساب دارید حرف می زنید.
وحشی آن است که نمی گذارد مردم، زورمندها به او تعدی کنند یا وحشی آن است که می خواهد تعدی کند؟ بی حساب نباید صحبت کرد. شما چنانچه رفراندم کنید بین ملتهای دنیا، که امروز وحشیترین رژیمها کی است، من گمانم این است که بین ملتها اگر اتفاق آرا نباشد، اکثریت قاطع هست که امریکا؛ آن کسی که از آن ور دنیا می آید به این ور دنیا و تهدید می کند که من چه می کنم و چه می کنم، این وحشی است یا آن که می گوید: بابا، بگذارید ما سر جای خودمان، در کشور خودمان آزاد باشیم؟ در منطق آنها، وحشی این است که رام آنها نباشد؛ چنانچه تروریسم هم آن است که تابع آنها نباشد. و لهذا، دیدید که عراق را تا آن وقتی که رام نبود برای امریکا، در [ردیف]
صحیفه امامجلد 20صفحه 270
تروریستها حساب کردند. همچو که رام شد، او را [از لیست تروریستها] از بین بردند. آن وقت به جای او دیگری را گذاشتند. بی حساب انسان اگر حساب کند، این طوری است. وقتی که سر خود انسان بخواهد مسائل را بگوید، این است که رؤسای جمهور دنیا الاّ معدودی آنها فکر می کنند که هر کس که مصالح ما را در نظر گرفت و هر کس که گاو شیرده ما شد، این وحشی نیست! و اما آنکه سر کشی کرد از این فرمان، این وحشی است! این منطق امثال ریگان است. و شما باید، ملتهای ضعیف باید این منطق را بکوبند. روی این منطق است که دارند عالم را می چاپند، دارند مظلومین را زیر پا له می کنند. اگر یک قدری سستی کنید، له می شوید.
تقویت جبهه ها و کنار گذاشتن اختلافات
اینهایی که می گویند باید سازش کرد، اینها می فهمند که ما اگر سازش کنیم، له می شویم. اینها راضی اند به اینکه سازش بشود. اینها می گویند مطیع باشید، هر چه ما گفتیم عمل کنید، خودتان دیگر قدغن است که فکر کنید، فکر خودتان را باید غلاف کنید. آنها می خواهند که آرامش حاصل بشود در دنیا. آرامش وقتی حاصل می شود پیش آنها، که همه تابع باشند. ملتها باید به فکر باشند، ملت ایران باید به فکر باشد، اگر لحظه ای سستی کند تا ابد له است. الآن که صدام رو به جهنم دارد می رود و ان شاءالله ، خواهد رفت، وقت این است که شما جدیتتان زیادتر بشود، چه قوای مسلحه از هر صنف که هستند و چه ملت و چه این بسیج، اگر مهلت بهش بدهید ـ هر روزی که مهلت می دهید ـ او را تقویت می کنند و کار مشکلتر می شود. باید مهلت بهش نداد، سستی نباید کرد؛ مردم در اتصال به جبهه ها و جبهه ها در فعالیت. هر روزی که تعویق بیفتد، این قصه مشکلتر می شود. و شما باید فکر کنید و نگذارید کار مشکل بشود. به جای اینکه مناقشات لفظی بین خودتان باشد، رها کنید. این وقتش نمی گذرد. اگر باشد، همه را رها کنید. یکصدا دنبال این باشید که نگذارید ابرقدرتها در کشور شما دیگر دخالت کنند. آنها الآن مسابقه می کنند در اینکه دخالت کنند در کشور مسلمین، در خلیج. باید نگذاشت، نترسید از این
صحیفه امامجلد 20صفحه 271
هیاهو؛ هیاهویی است که می کنند که ما را با همان هیاهو بترسانند. آنها هم خیال می کنند که ملت ایران از اینکه یک وقت طیاره های آنها بیایند و بمباران کنند جایی را، می ترسند. امتحان خودشان را مردم داده اند. ملتی که دنبال شهادت است، ملتی که افرادش این است که دست و پایشان وقتی قطع می شود، گله می کنند که خدایا! چطور؟ مگر ما لایق نبودیم که جان ما را بگیری؟ یک همچو ملتی را نترسانید از اینکه ما چه می کنیم. شما هر غلطی می خواهید، بکنید و نمی توانید هم بکنید.
این ابر قدرتها می خواهند به همه جا مسلط بشوند. و این بدبختهای خلیج هم مثل کویت گرفتار این وسوسه شده اند. خیال می کنند که اگر در دامن امریکا بروند خلاص می شوند. این اشتباه است. امریکا می خواهد همه چیز شما را از بین ببرد و مسلط بر همۀ حیثیت ملت شما بشود، با همین بازیها. توجه به عواقب امر خودتان بکنید! شما فردا که امریکا دست از روی سرتان برداشت، باز ایران همراه هست، آن روزی هم که دستش روی سر شماست، هست، هیچ ترس از این که او چه می کند ندارد. تا حالا هر چه کردند، هرچه خواستند کردند، ملت ما قویتر شد. عمده این است که همۀ ملت همصدا باشند. مناقشات را دست بردارند، بگذارند برای بعد. وقت زیاد است. امروز که همه چیز همۀ شما، همه چیزتان ـ خدای نخواسته ـ چنانچه غلبه ای پیدا بشود، از یک قدرتی به باد می رود، باید راجع به این چیزهای جزئی که اهمیت ندارد، هی ننشینید و بگویید، هی بنویسید؛ او بنویسد، او بگوید. باید دست برداشت از این چیزها. با هم باشید تا این شیطانها را بیرون کنید. بعد، وقتی که بیرون کردید، بنشینید خودتان هر کاری می خواهید بکنید.
هر چیزی وقتی دارد. امروز وقت مناقشات نیست؛ امروز وقت این نیست که یک دسته ای یک طرفی را بگیرند، یک دسته یک طرفی را بگیرند، یک دسته ای نصیحت کنند ما را که شما باید صلح بکنید. این مال ضعفاست؛ این اشخاص ضعیفی که همیشه در دام امریکا بوده اند یا امثال اینها از این مسائل می گویند، لکن ما تازه خارج شدیم از این دام، دوباره حاضر نیستیم وارد بشویم. ملت ما حاضر نیست به اینکه دوباره در این دام
صحیفه امامجلد 20صفحه 272
وارد بشود؛ دوباره مستشارهای امریکا بیایند و هر حکومتی می خواهند بکنند. تا حالا ما را عقب نگه داشتند، بس است این. می خواهند باز هم نگه دارند، عقبتر ببرند؟
من دعا می کنم، از خدای متعال می خواهم که خداوند ما را بیدار کند؛ و خداوند دشمنهای اسلام را اگر قابل اصلاح نیستند از بین ببرد؛ و ما را آشنا کند به وظایف همین عالم و به وظایف عالمهای دیگر؛ و ما را از این ضیافت، یک حظّی به قدرت خودش عنایت کند.
والسلام علیکم و رحمة الله
صحیفه امامجلد 20صفحه 273