نامه
زمان: 1366 ه . ش / 1407 ه . ق
مکان: تهران، جماران
موضوع: پاسخ نامۀ اسیر ایرانی در عراق
مخاطب: حمزه ای، محمد
[بسم الله الرحمن الرحیم. اللهم ایاک نعبد و ایاک نستعین. مادرم سلام.این نامه مخصوص پدر بزرگوارم هست. پدر عزیز و هادی ام و مایۀ دانایی ام و دارای روح خدایی ام، سلام علیکم. گرچه مشکل است معرفت قدر تو، اما این جملاتی است تقدیم به قلب تو. وصفت را از چند چیز پرسیدم. از کوه ، گفت از من استوارتر. از دریا، گفت از من خروشانتر. از خورشید، گفت از من تابانتر. گاهی که سر انقیاد به حال تحقیر بردامنت گذاشتیم، به ما فرزندانت فرمودی: اگر لایق باشم، دست و بازویتان را می بوسم. دانی چرا چنین شاعرانه می گویم. دیده ای پروانه را گرد شمع مجنون وار فقط سر سودای وصال نور دارد. من الآن چنینم و یاد وصال در خاطرم هست که از او دورم، اما عیان می بینم که اگر مولایت بخواهد، بزودی شاید تو را ببینم، وگر نبینم وعدۀ ما بر سر حوض با مادرت. ان شاءالله . خداحافظ ـ التماس دعا (پدر، ما را حلال کن) ـ 22 / 4 / 66]
به نام خدا
فرزند عزیزم، نامۀ شما که از سلامت مزاجتان بحمدالله خبر داد، واصل شد و موجب خرسندی از این جهت، و افسردگی از جهات دیگر شد. عزیزم ما سلامت هستیم و به شما و سایر دوستان دربند دعا می کنم. شما نگران نباش. این نحو گرفتاریها برای دوستان خدا همیشه بوده و موجب بلندی مقام و رحمت خدا هست. امیدوارم بزودی همگی با سلامت به وطن خود باز گردید. به دوستانتان سلام مرا برسانید. خداوند به شماها صبر و اجر عنایت کند. عبد ...
صحیفه امامجلد 20صفحه 307