حجت الاسلام والمسلمین مرتضی اشرفی

‏‏ حجت الاسلام والمسلمین مرتضی اشرفی‏

‏
‏‎

‏
‏‎

‏‏امام بزرگوار از همان اوان ورود به نجف به عنوان رکنی رکین برای حوزه‏
‏‎

‏‏به یاد دارم روز سه شنبه 21 دی 1350 اینجانب با جمعی از فضلا و طلاب‏‎ ‎‏خراسانی برای ابطال خروجیها به اداره اقامت نجف مراجعه ‏‏[‏‏کردیم‏‎ ‎‏]‏‏و گویا‏‎ ‎‏دستور ابطال از مرکز رسیده بود. تصادفاً پرونده اقامت ما زود پیدا شد‏‎ ‎‏خروجی را ابطال ‏‏[‏‏کردند‏‏]‏‏ و مقارن ظهر آماده رفتن به مسجد شیخ بودم، در‏‎ ‎‏راه با حضرت امام برخورد نمودم که از منزل عازم مسجد بودند، پس از‏‎ ‎‏عرض ادب همراهشان به راه ادامه داده عرض کردم: اکنون که خروجیها را‏‎ ‎‏ابطال می کنند، اجازه می فرمایید دروس حوزه شروع شود. ناگهان معظم له‏‎ ‎‏برآشفتند و فرمودند اینها دروغ می گویند، خروجیها را ابطال نمی کنند. گویا‏‎ ‎‏هنوز حقیقت امر به محضرشان نرسیده بود، عرض کردم آقا دستور رسیده و‏‎ ‎‏از ساعت نُه الی ده صبح هر که مراجعه می کند خروجی او را ابطال می کنند و‏‎ ‎‏از آن جمله خود حقیر و عده ای از رفقا را اسم بردم و حتی گذرنامه ها را ـ که‏‎ ‎
‏‎

‏‏نجف امام را خوب شناخت و خوب از این نعمت قدردانی کرد. اکنون‏‎ ‎‏بی لطفی و بی محبتی و خدای نخواسته بی انصافی است اگر بگوییم: در نجف‏‎ ‎‏به امام اهانت می شد و یا نعوذبالله بگویم: «می گفتند امام نماز نمی خواند» و‏‎ ‎‏امثال این جملات مضحک و مسخره. آیا باور می کنید کسی در نجف به خود‏‎ ‎‏اجازه می داد اینگونه بی ادبی به ساحت مقدس امام روا دارد؟ و اصلاً آیا این‏‎ ‎‏حرف معقول بود که کسی  به چنین اتهام مضحکی تفوه نماید؟‏‎[4]‎‏ گویندگان‏‎ ‎‏توجه داشته باشند. حرفها در تاریخ می ماند و «المرءُ عما قال مسئول»؛ در هر‏‎ ‎‏حال هدف و غرض این است که بدانند نجف و حوزه علمیه مرید عاشق و‏‎ ‎‏مطیع بی چون و چرای امام (قده) بود و آقایان باید در اطراف القاکنندگان‏‎ ‎‏مطالب ناروا تجدید نظر فرمایند تا معلوم شود اصل و بن این القائات مغرضانه‏‎ ‎‏از دشمنان است که متأسفانه گاهی هم از لسان دوستان القا و ابراز می نمایند.‏

‏
‏‎

‏‏1. ‏‏آن بزرگوار، شجاع ‏‏[‏‏بود‏‏]‏‏ و در راه اظهار حق هیچ مقامی او را تحت‏‎ ‎‏تأثیر قرار نمی داد. دقیقاً به یاد دارم ایامی که از طرف حکومت ایران قوای‏‎ ‎‏فراوانی به مرزهای عراق آورده بودند و حکومت بعث عراق در وحشت بود،‏‎ ‎‏شبی بعد از نماز مغرب و عشا به بیرونی آقا برای درک محضر مبارکشان رفته‏‎ ‎‏بودم، هنوز آقا تشریف نیاورده بودند. متوجه شدم چند نفر از بغداد از طرف‏‎ ‎‏مجلس قیاده و ریاست جمهوری به خدمت ایشان آمده بودند که آقا را وادار‏‎ ‎‏کنند در مورد تحشّد‏‎[5]‎‏ قوا، تلگرافی و یا بیانیه ای ایراد فرمایند. آقا تقاضای‏‎ ‎‏ملاقات خصوصی را نپذیرفته بودند لذا آنان در جلسه عمومی بیرونی شرکت‏‎ ‎‏جستند. در این بین آقا به بیرونی تشریف آوردند، پس از طی مراسم معمولی‏‎ ‎‏آن دو ـ سه نفر با کمک مترجم که شیخ علی پاکستانی بود، تقاضای مجلس‏‎ ‎‏قیاده را اظهار نمودند. آقا با اشارۀ دست، دو ـ سه کلمه فرمودند: نخیر ما چنین‏‎ ‎‏تلگرافی نمی نماییم. مترجم خواست به اصطلاح سر و صورتی به جواب نفی‏‎ ‎‏امام دهد، ایشان بلادرنگ فرمودند: درست برایشان ترجمه کنید، عین جواب‏‎ ‎‏مرا بیان نمایید. آن دو ـ سه نفر که هرگز توقع اینگونه برخورد را نداشتند و‏‎ ‎‏به گمان خام خود، امام را اسیر خود می پنداشتند، کمی ژست درشتی کلام‏‎ ‎‏گرفتند که آقا بدون اعتنا به آنان حرکت فرمودند، مجلس را ترک و راهی‏‎ ‎‏تشرف به آستان مقدس علوی (ع) شدند و با این عمل کوبنده آنان را‏‎ ‎‏بهت زده و گیج و سردرگم فرمودند.‏

‏
‏‎

‏‏3 . ‏‏به کسی مجال نمی دادند بگویند مبلغ و مروّج شمایم و با اینگونه بیانات‏‎ ‎‏که ممکن بود احیاناً از بعضی ناآشنایان به روحیه آن بزرگوار سر بزند،‏‎ ‎‏برخورد مخصوصی داشتند که طرف را از بیان خود نادم می ساختند. آقای‏‎ ‎‏بزرگواری از اصفهان به خدمتشان مشرف شده بود و به خیال خود‏‎ ‎‏می خواست برساند که مردم منطقه را به شما ارجاع داده ایم، امام بلافاصله‏‎ ‎‏جمله ای فرمودند که طرف فهمید آقا از بیان ایشان خوشش نیامده و بلکه‏‎ ‎‏برزخ شده اند.‏

‏‏4 . ‏‏یک جمله از فروردین 57 عرضه بدارم؛ اواخر اسفند از ایران به نجف‏‎ ‎‏مشرف شدم و در هفته اول فروردین 57 در اتاق درونی به خدمت امام‏‎ ‎‏رسیدم. آقا فرمودند: ایران چه خبر بود؟ عرض کردم قم به صورت شهر قیام و‏‎ ‎‏ستیز با نیروهای دولتی درآمده است. فوراً فرمودند: اینها (حکومت شاه) باید‏‎ ‎‏بروند،بیخود معطلند. هنوز آن جمله قرص و محکم در مغزوفکرم باقی است.‏

‏
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• . لافته: پرده، پلاکارد.
• . ملاذ و مَلجأ: پناهگاه.
• . تسفیر: اخراج.
• . تفوه نماید: استناد کند.
• . تحشّد: گردآوردن، بسیج.
• . ابحاث: جمع بحث.