14ـ وقتی امام می خواستند از پاریس به تهران بیایند، قرار گذاشته بودند که در قسمتهای جنوب تهران که مستضعف نشین است، ساکن شوند و جایی باشند که برای رفت و آمدها و ازدحام افرادی که به آنجا می آیند، ظرفیت داشته باشد. به جز مدرسه رفاه هیچ جایی به نظرمان نرسید. امام روز اول و یکی دو روز بعد هم در مدرسه رفاه بودند و بعد از آن به مدرسه علوی منتقل شدند.
15ـ حضرت امام در ملاقاتی که با مسئولان برگزاری حج داشتند، فرمودند:
کتابآئینۀ حُسنصفحه 49
صرفه جویی در حج به مقدار کافی صورت نمی گیرد و اسراف می شود. سرپرستان کاروانها سعی کنند اسرافی صورت نگیرد، نباید مسئلۀ اسراف وجود داشته باشد.
16ـ بعد از مدتی که امام به قم تشریف بردند، روزی دچار حملۀ قلبی شده و چون امکانات کافی برای معالجۀ امام در قم نبود و احتیاج به مراقبت بیشتر داشتند،به ناچار همان روز به تهران منتقل شدند. در تهران بنا به دستور پزشکان، ایشان را بلافاصله به بیمارستان قلب منتقل کردند. حدود دو ماه در بیمارستان بودند و آن دو ماه مرتب پزشکان از ایشان مراقبت می کردند. آنها به هیچ وجه صلاح ندیدند که امام دوباره به قم برگردند و تأکید عجیبی داشتند که در اطراف بیمارستان قلب، منزلی داشته باشند. چندین منزل را در اطراف بیمارستان قلب تفحص کردیم، اما خانۀ مناسبی برای امام پیدا نشد. پزشکان تأکید زیادی داشتند که امام در شمال شهر که از هوای مناسبی برخوردار است، سکونت داشته باشند. چون وضعیت جسمی ایشان طوری بود که حتماً باید در مکانی برخوردار از هوای مساعد، ساکن می شدند. خلاصه منزل مناسب در اطراف بیمارستان قلب پیدا نشد. در نتیجه در خیابان دربند برای امام جایی را یافتند که چهار ماه در آنجا سکونت داشتند، منتها ایشان از ابتدا در آنجا ناراحت بودند. چون ساختمان بلندی بود وقتی که امام می آمدند با مردم ملاقات کنند، مردم امام را داخل یک کاخ می دیدند. البته نمای بیرونی خانه خیلی بزرگ به نظر می آمد، در حالی که درون آن چیزی نبود. به همین دلیل امام تأکید داشتند که حتماً منزلی مناسب با وضع خودشان پیدا شود. ولی منزل مناسبی که بتواند آمد و رفت امام را تأمین کند، پیدا نمی شد. بعد از چهار ماه امام تهدید کردند که: اگر برایم منزل مناسبی پیدا نکنید، به قم می روم. از
کتابآئینۀ حُسنصفحه 50
یک طرف دکترها بر اقامت امام در تهران تأکید داشتند و از طرفی هم امام تهدید کردند که به قم می روند.
یک روز حاج احمدآقا آمده بودند منزل ما که برویم جای مناسبی برای سکونت امام پیدا کنیم. جایی پیدا نشد. ظهر در منزل ما ناهار می خوردیم که به حاج احمدآقا گفتم: «اگر منزل ما به دردتان بخورد، این دو منزل کوچک اخوی و همشیره مان را با حسینیه یکی می کنیم تا بتواند خواسته های ایشان را برآورده سازد». ایشان برآوردی کردند و گفتند: «خوب است، منتها باید خانم بپسندند». خانم همان روز عصر تشریف آوردند و آنجا را دیدند و با اینکه خیلی مطلوبشان نبود، به خاطر امام پذیرفتند.
حسینیه درب جداگانه ای داشت و آن در را فقط به خاطر امام باز کردند. سه چهار روز در حسینیه بنّایی داشتیم، چون ساختمان هنوز تکمیل نبود. قرار شد کارها زودتر پیش برود. این تعمیرات جزیی چهار روز طول کشید. وقتی امام متوجه شدند که این تعمیرات لازم بود، راضی شدند و چهار روز مهلت دادند. بعد از چهار روز تشریف آوردند و گفتند: «منزل مناسب ما اینجاست».
یادم است که آن حسینیه مملو از مصالح بود و برای ورود کسی آماده نبود، اما ظرف این چهار روز، تمام اهل محل به عشق دیدار امام کمک کردند تا حسینیه تکمیل شود و آنجا را برای ملاقاتهای امام مهیا کنند. یادم است که شب 28 اردیبهشت بود و مردم چراغانی عظیمی به راه انداخته بودند و همه شادمان بودند و هرکس سردر منزل خودش را چراغانی کرده بود. مردم محل اطلاع داشتند که امام تشریف می آورند ولی از ساعت و زمان ورود ایشان اطلاعی نداشتند. ظرف این چهار روز، چراغانیها، تعمیر حسینیه و حتی
کتابآئینۀ حُسنصفحه 51
آسفالت کوچه ها و تمام کارهایی که باید بیش از یک ماه طول می کشید، انجام شد و امام فرمودند: «اولِ شب می رویم». این مطلب را فقط من و چند نفر از اطرافیان ایشان می دانستیم.
ساعت هفت شب بود که دیدیم امام با یک اتومبیل بلیزر وارد جماران شدند. با وجود اینکه هیچ کس از ساعت ورود ایشان اطلاع نداشت، وقتی وارد کوچۀ باریک منتهی به حسینیه شدیم، دیدیم تا چشم کار می کرد جمعیت با هیجان عجیبی فریاد می زدند «صلّ علی محمد، رهبر ما خوش آمد» و امام در میان این فریادها وارد جماران شدند. وقتی امام داخل خانه شدند، به اطراف و اتاقی که در آن می نشستند نگاهی کردند و فرمودند: من حالا راحت شدم؛ این چهار ماه همه اش در عذاب بودم.
من و اخوی برای خوش آمدگویی به داخل اتاق رفتیم. ایشان اظهار محبت کردند و فرمودند: «ما مزاحم شما شدیم» و من گفتم: «موجب افتخار ابدی است که شما تشریف آوردید» ضمناً همانجا از ایشان پرسیدم «جای شما تنگ نیست؟ ناراحت نیستید؟» امام فرمودند: «اتفاقاً جای ما اینجاست و جای قبلی برای ما مناسب نبود» و خوشحال بودند که منزلی در اختیار گرفته اند که مناسب حال و روحیاتشان است. هر کسی هم به ایشان مراجعه می کرد، ایشان می فرمودند: «جای بسیار خوبی است برای من».
همان شب حدود ساعت هشت بود که یکدفعه دیدم صدای تکبیر و شور و هیجان جمعیت از بیرون می آید. آمدم بیرون تا ببینم چه خبر است. گفتند مردم آمده اند و می گویند تا امام را نبینیم، از اینجا برنمی گردیم. ما مسئله را خدمت ایشان عرض کردیم، با تبسم عجیبی فرمودند: «من هم حرفی ندارم. کجا می توانم با مردم ملاقات کنم؟». گفتم: «داخل حسینیه» امام فرمودند:
کتابآئینۀ حُسنصفحه 52
«مگر راهی به حسینیه هست؟» گفتم: «بله». چون امام نباید از پله پایین و بالا می رفتند، تختی گذاشته بودند تا از آن به حسینیه بروند، و تا آخر هم آن تخت آنجا بود. امام در همان اولین شب -که شب خاطره انگیزی بود- برای ملاقات با مردم به حسینیه آمدند.
انتخاب این منزل و موافقت حضرت امام، یک روزه انجام شد و به هیچ وجه از قبل برنامه ریزی نشده بود. دو شب بعد از آن، رادیو آمریکا در اخبار خود گفت بعد از حدود سه ماه تجسس و تفحص، جایی را برای امام درنظر گرفته اند که به هیچ وجه حملۀ هوایی به آن میسر نیست. با آب و تابی هم این خبر را پخش کردند.
17ـ بعد از مدتی توقف امام در جماران از طرف ارتش آمدند تا جایی را برای فرود هلی کوپتر فراهم آورند که اگر وقتی مسئله ای یا حادثه ای رخ دهد، بتوانند امام را بدون درنگ از آن مکان به جای دیگر انتقال دهند. حضرت امام متوجه صدای ماشینهایی شدند که قطعه زمینی در نزدیکی منزل ایشان را تسطیح می کردند. بلافاصله پرسیدند: اینها چه می کنند؟ جواب داده بودند: زمینی را صاف می کنند تا هلی کوپتر به راحتی بتواند در آنجا بنشیند.
امام فرمودند: این کار برای چیست و چه کسی گفته است؟
به نظر اطرافیان آمده بود که شاید من این کار را کرده ام. من گفتم: این کار به من ارتباطی ندارد و مربوط به برادران ارتش است. یادم است که در آن ایام نمایندۀ امام در ارتش، حضرت آیت اللّه خامنه ای بودند که امام ایشان را خواستند و فرمودند: من راضی نیستم یک چنین کاری صورت گیرد و بدانید هر شرایطی در اینجا پیش بیاید، به هیچ جا نخواهم رفت و این کار را اگر بنابراین است که من راضی باشم، به هیچ وجه راضی نیستم؛ که دیگر اقدامی
کتابآئینۀ حُسنصفحه 53
صورت نگرفت.
***
کتابآئینۀ حُسنصفحه 54