روش بینی، آینده نگری و قاطعیت امام

‏‏دیگر از خاطرات جالب من، زیارت حضرت امام در یکی از اعیاد ‏‎ ‎‏بود که به همراه پدرم برای عرض تبریک و دست‌بوسی به حضورشان ‏‎ ‎
‏‎

‏‏با دیدن آنها بعضی‌ها گریه کردند و برخی هم سخت اندوهناک و ‏‎ ‎‏مبهوت شده بودند. ‌اما حضرت امام بدون اینکه تغییری در صورت‌شان ‏‎ ‎‏پیدا شود، با لحن بسیار محکمی فرمودند: «شما وظیفه‌تان عوض نشده، ‏‎ ‎‏بلکه قیافه و لباستان تغییر کرده است. هر کجا هستید، به وظیفه‌تان عمل ‏‎ ‎‏کنید. در پادگان هم وظیفه از شما سلب نمی‌شود. فنون نظامی را فرا ‏‎ ‎‏بگیرید و بدانید که این پیشامدها هیچ مسأله مهمی نیست. لباس شرط ‏‎ ‎‏اسلام نیست و شما باید دل قوی داشته باشید. رفتن شما بر خلاف آنچه ‏‎ ‎‏رژیم فکر می‌کند که شاید شکستی برای شما باشد؛ اگر با دید دیگری به ‏‎ ‎‏قضیه نگاه کنید و روحیه داشته باشید، به نفع شماست». حضرت امام ‏‎ ‎‏طوری قاطع و محکم صحبت کردند که همه احساس قدرت و قوت ‏‎ ‎‏نمودند. ‏

‏‏برخورد حضرت امام طوری آن قضیه حزن‌آور را تبدیل به امری ‏‎ ‎
‏‎

‏‏آنچه در مورد رفتار امام می‌گفتند و حقیقت داشت؛ این بود که ‏‎ ‎‏بسیاری از اخلاقیات‌شان منطبق بر سیره معصومین (ع) بود. مثلا تا از ‏‎ ‎‏ایشان سؤال نمی‌کردند، هرگز سخن نمی‌گفتند. لبخند ایشان نیز اغلب به ‏‎ ‎‏صورت تبسم بود. خنده‌ای که حالت قهقهه داشته باشد من از هیچ کس ‏‎ ‎‏درباره ایشان نشنیده‌ام و خود نیز در همان مدت کوتاه هرگز ندیدم. البته ‏‎ ‎‏یک‌بار دیدم که خنده و تبسم نسبتا طولانی داشتند. آن هم در منزل ایشان ‏‎ ‎‏در ایام دهه اول محرم بود: ‏

‏‏مجلسی بود و یک روحانی خوزستانی منبر رفته بود و با اشاره به ‏‎ ‎‏نتیجه معکوس رفتار خودکامانه شاه، ماجرایی از ناپلئون را باز می‌گفت ‏‎ ‎‏که ناپلئون عادت داشت وقتی از سربازخانه‌ها دیدار می‌کرد، سه سؤال را ‏‎ ‎‏از هر سرباز بپرسد، چون همه می‌دانستند که چه سؤال‌هایی می‌کند، ‏‎ ‎‏جواب‌ها را پیشاپیش از حفظ می‌کردند تا بازگو کنند. ‏

‏‏او نخست می‌پرسید چند سال داری؟ سپس سؤال می‌کرد چند وقت ‏‎ ‎‏است سرباز هستی؟ و در پایان می‌پرسید مرا بیشتر دوست داری یا ‏‎ ‎‏وطنت را؟ سربازها هم سن و مدت سربازی‌هایشان را در جواب به ‏‎ ‎
‏‎

‏‏در این جا بود که من دیدم حضرت امام در حالی که خندان و متبسم ‏‎ ‎‏بودند، شانه‌هایشان نیز تکان می‌خورد. ‏

‏‏اما درباره اندوه آن مرد بزرگ، باید بگویم که من حزن ایشان را ـ تا ‏‎ ‎‏آنجا که در چهره‌شان ظاهر می‌شد ـ تنها هنگام بیان مراثی و ذکر مصیبت ‏‎ ‎‏حضرات معصومین (ع) ملاحظه کردم و در هیچ حادثه دیگری چهره ‏‎ ‎‏ایشان نشان نمی‌داد که غمزده باشند. حتی پس از انقلاب در مجلس ‏‎ ‎‏سوگ شهید مطهری آن حضرت با چهره‌ای بسیار عادی نشسته بودند و ‏‎ ‎‏هر قدر مرحوم حجت‌الاسلام ربانی املشی از غم شهادت آن استاد فرزانه ‏‎ ‎‏گفت در چهره پرصلابت امام اثری از گریه و اشک ظاهر نشد؛ اما همین ‏‎ ‎‏که گفت: السلام علیک یا ابا عبدالله... امام دستمالشان را جلو صورت ‏‎ ‎‏گرفتند و به شدت گریستند. با آنکه به شهید مطهری بسیار علاقه‌مند ‏‎ ‎‏بودند و همین علاقه را به شهید مظلوم بهشتی و شهید رجایی و باهنر و ‏‎ ‎
‏‎

‏‎ ‎

‏‎

• . فرمان اعزام روحانیون قم به سربازی را شاه در اول اردیبهشت 1342 صادر کرد. بر اساس این فرمان،  مأموران رژیم به دستگیری روحانیون جوان پرداختند و آنها را به پادگان ها اعزام کردند.