در ابتدای انقلاب بعضی‌ها احیانا روی ندانم کاری عکس‌های امام را بیش از حد لزوم به در و دیوار می‌زدند. چنانکه در میدان توپخانه تمام پنجره‌های یکی از ساختمان‌های بلند دولتی را از بالا تا پایین عکس امام زده بودند. تا اینکه روزی مرحوم حاج احمد آقا بنده را که وزیر ارشاد بودم به همراه مسئولان روزنامه‌های معتبر آن روز چون: مرحوم شاهچراغی، آقای دعایی، آقای [مسیح] مهاجری به خدمت حضرت امام خواست و گفت: امام با شما کار دارند.
خدمت امام رسیدیم. ایشان فرمودند: مدتی است که یک چیزی مرا رنج می‌دهد و الآن هم گفتم که اعلام بکنند من از اینکه عکسم و اسمم در این روزنامه‌ها باشد و در رادیو و تلویزیون باشد و تکرار بشود بدم می‌آید، اینها ضد تبلیغ است. در این مملکتی که این همه حوادث است و
کتابامام به روایت دانشورانصفحه 134
این همه فداکاری است، این همه مردم دارند زحمت می‌کشند، مگر چه شده که این همه عکس مرا می‌اندازید. اسم مرا می‌برید. شما حق ندارید این کار را بکنید. بله، یک وقت یک حادثه مهمی است، یک انتخاباتی شده، مردم رأی داده‌اند، رئیس جمهوری آمده، جلسه تنفیذ بوده و یا یک واقعه مهم بین‌المللی، سخنرانی است، صحبتی است، آن هم نه به لحاظی که من گفته‌ام، به لحاظ اینکه مسأله مهم است، چاپ عکس و اسم من اشکال ندارد. در آن زمان اگر ما چنین حرف می‌زدیم ممکن بود متهم بشویم به ضد ولایت فقیه، ضد امام، چون مردم به آن حضرت علاقه بسیار داشتند. بنابراین خود امام در صحنه آمدند و فرمودند که شیوه غلط است. امروز نیز بزرگان ما باید آن شیوه و سلوک را داشته باشند تا جلوی مسابقه زشت تملق و چاپلوسی گرفته شود.
امام واقعا برایشان تشریفات مهم نبود، بلکه آنچه می‌خواستند عظمت اسلام و انقلاب بود.
کتابامام به روایت دانشورانصفحه 135
کتابامام به روایت دانشورانصفحه 136