حضور

‏‏پانزدهمین روز است که اینجا مشغول به کار هستم. برای اولین بار پس‏‎ ‎‏از این پانزده روز، به یک باره زنگ اخبار به صدا در می آید. ‏

‏‏     ارتباط گروه با امام از طریق دو نوع زنگ صورت می گیرد.‏‎ ‎‏بدینصورت که در اتاق پرستاران یک زنگ اخبار، و یک زنگ خطر‏‎ ‎‏نصب گردیده است. زنگ معمولی یا پیانویی، برای این است که اگر‏‎ ‎‏ایشان کاری عادی و معمولی دارند با فشار دکمه ای که در اتاق نشیمن‏‎ ‎‏قرار دارد، ما را مطلع می کنند؛ و اما زنگ خطر که دارای صدایی ممتد‏‎ ‎‏و بلندتر است، برای زمانی است که اگر امام احساس درد، سرگیجه و‏‎ ‎‏یا هر گونه ناراحتی دیگر دارند، با فشار دکمۀ آن ـ که در تمام اتاقها و‏‎ ‎‏حتی دستشویی و آشپزخانۀ طبقه اول نصب گردیده است ـ اعضای‏‎ ‎‏گروه، چه پرستار و چه پزشک بی درنگ و سریع خود را به طبقه پایین‏
‏‎

‏‏     اگر چه زنگ معمولی است؛ اما ناخودآگاه، کمی دستپاچه و‏‎ ‎‏مضطرب می شوم. یکی از ما دو نفر باید به خدمت امام برسیم،‏‎ ‎‏همکارم بر من منّت می گذارد و این فرصت حضور را به من می دهد.‏‎ ‎‏کمی سر و وضعم را مرتب می کنم و از پله ها به سمت طبقه پایین‏‎ ‎‏می روم. انگار در حال پرواز هستم! نمی دانم چرا می روم؟ اصلاً برایم‏‎ ‎‏قابل تصور نیست که تا لحظاتی دیگر وارد اتاق امام می شوم. همان‏‎ ‎‏کسی که دیدنشان برای من امری بسیار شیرین و رؤیایی است. به پله‏‎ ‎‏آخر که می رسم اضطرابم بیشتر می شود، گویا قلبم می خواهد از سینه‏‎ ‎‏خارج شود و اگر بگویم صدای آن را می شنوم، اغراق نکرده ام. خدای‏‎ ‎‏من کجا می روم؟ پاهایم بی اراده در حرکتند و دستانم به سوی‏‎ ‎‏دستگیره در دراز. نمی دانم با وارد شدنم چه خواهد شد؟ قبل از اینکه‏‎ ‎‏دستگیره را فشار دهم، چند ضربه آهسته به در می زنم. صدایی از‏‎ ‎‏پشت در شنیده می شود: بفرمایید و آن صدای یک زن است. در را باز‏‎ ‎‏می کنم، خانمِ تقریباً مُسنی چادر نماز به سر با مهربانی و احترام تعارف‏‎ ‎‏می کند و مرا به سمت اتاق نشیمن هدایت می کند. او را نمی شناسم؛‏‎ ‎‏ولی هر که هست از محارم امام است. شاید هم خانم ثقفی ـ همسر‏‎ ‎‏امام ـ باشد. به طرف پذیرایی می روم، قبل از آنکه به اتاق برسم، یک‏‎ ‎‏دفعه آن سفیدپوش خوش چهرۀ معطر روبه رویم نمایان می شود، فوراً‏‎ ‎‏سلام می کنم و ایشان با نگاهی سرشار از مهربانی جواب سلامم را‏‎ ‎‏می دهند؛ گویا ایشان نیز فهمیدند که من تازه واردم و قبل از اینکه‏
‏‎

‏‏     امام خود را موظف می دانند در حد امکان صرفه جویی کنند و این‏
‏‎

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎