درخواست حاج احمدآقا و پاسخ من

‏‏یک روز سر جریان منافقین (گمانم عملیات مرصاد همزمان با آن‏‎ ‎‏بود) آقای دعایی به من گفت احمدآقا یک سوژه به من داده است (قبلا‏‎ ‎‏هم یک سوژه به من داده بود من کار کرده بودم که بعدا فهمیدم این‏‎ ‎‏سوژه مال احمدآقا است) گفته است گل آقا بنویسد سوژه این بود: «که‏‎ ‎‏اگر این جور قوه قضائیه بخواهد با منافقین عمل بکند تا آخرین نفرشان‏‎ ‎
‏‎

‏‏من احمدآقا را خیلی دوست دارم، اما امام را از احمدآقا بیشتر‏‎ ‎‏دوست دارم و من این کار را نباید می کردم. حاضرم از خود امام بپرسید‏‎ ‎‏که من کار درستی کردم [آقای دعایی] گفت دلخوری ایجاد شد. گفتم:‏‎ ‎‏احمدآقا را ماچ می کنم. در یک مراسم [من دیدمشان] . گفتم: شنیده ام‏‎ ‎‏شما از من دلخور هستید سر آن جریان، ماچ کردمش. گفت اگر از تو‏‎ ‎‏دلخور بودم اما از این ماچ محکمی که کردی از دلم درآمد. دیدم راست‏‎ ‎‏می گوید قضیه حل شد. ‏

‏‏یک مورد دیگر چون سر خط خودم بود آن را چاپ کردیم مسأله ای‏‎ ‎‏پیش نیامد. احمدآقا بعداً به دعایی گفته بود که به گل آقا بگو من دیگر به‏‎ ‎‏تو سوژه نمی دهم که دیگر هم سوژه ندادند. ‏

‏‏ با توجه به اینکه گفتید پیام های امام را در جریان بوده اید و‏‎ ‎‏پی گیری می کرده اید، آیا هیچ در کار های نگارشی خودتان از بیان امام‏‎ ‎‏تأثیری تا حال گرفته اید (از نظر سبک ادبی عرض می کنم واژه هایی که‏‎ ‎‏ممکن است امام به کار ببرد.) و چقدر در کار های طنزی تان از امام‏‎ ‎‏صحبت کرده اید؟ برآورد آماری دارید. ‏

‏
‏‎

‏‏در مورد طنز من یک نوع اصطلاحاتی دارم یک نوع جمله چپکی کار‏‎ ‎‏کردن دارم. می دانید امام نگارش شان با شفاهی شان فرق می کند و یک‏‎ ‎‏طنز نویس ضد انقلاب در خارج، همان که اصغر آقا را در می آورد (هادی‏‎ ‎‏خرسندی)، مدت ها روی نحوه حرف امام (نه نگارش) و حتی نحوه‏‎ ‎‏حرف آقای منتظری مسخره می کرد. وقتی من شروع کردم دو، سه تا‏‎ ‎‏برادران روحانی بعد از یک مدتی آمدند گفتند که گاهی یک جور این‏‎ ‎‏جمله را تو می نویسی که یادآور حرف امام است. کلماتی هم که به کار‏‎ ‎‏می بری مثل «لهذا، هکذا، فلذا، فلذاست که» یک مقدار احتیاط کن. من از‏‎ ‎‏طریق آقای دعایی به احمدآقا پیغام دادم. احمدآقا گفت ابدا چنین چیزی‏‎ ‎‏نیست اگر بوده باشد هم، امام خوشش می آید. ‏

‏
‏‎

‏‏یک بار هم احمدآقا به من گفت تو توی خانه ما خیلی طرفدار داری،‏‎ ‎‏ضمن اینکه همه پاسدار های بیت گل آقا خوان هستند، خانم من هم از‏‎ ‎‏طرفداران جدی تو است و «دو کلمه حرف حسابت» را می آورد برای‏‎ ‎‏امام می خواند. جز این، من چنین نیتی نداشتم. بعد از اینکه گفتند، من‏‎ ‎‏یک مقدار در فکر رفتم. خوشبختانه چون من هر روز می نوشتم این‏‎ ‎‏سبک به نام گل آقا جا افتاد هیچ کس تا این لحظه دیگر نگفت که ببین تو‏‎ ‎‏از نوشته هایت معلوم است که زدی به بیان امام نه. شش ساله طنز‏‎ ‎‏[سالهای] 63، 64، 65، 66، 67 و سال 68 که امام مرحوم شدند، شش‏‎ ‎‏سال طنز، خوشبختانه مشکلی پیش نیامد. مورد جدی یادم نیست که‏‎ ‎‏تحت تأثیر سبک ایشان کاری کرده باشم با وجود همه پختگی و غنای‏‎ ‎‏آن، شاید دلیلش این بوده باشد که من 30 سال معلم ادبیات بوده ام. به هر‏‎ ‎‏حال در آن کوران رفت و آمد کار قلمی (چون از قبل از انقلاب هم‏‎ ‎‏می نوشتم) به یک چیزی از نگارش برای خودم از جدی و طنز رسیده‏‎ ‎‏بودم که در گل آقا می بینید یا آن مقالات کوتاهی که من نوشته ام. برای‏‎ ‎‏شهدا خیلی نوشته ام؛ مثلا «نامه به گل سرخ» نوشته ام برای سومین شهید‏‎ ‎‏یک خانواده در همین [روزنامه]  اطلاعات...، بعید می دانم که اساساً‏‎ ‎
‏‎

‏‏اما با مقامات کار کردم و دیگر با همه کار کرده ام منتها بعضی ها را‏‎ ‎‏همان موقع و بعضی ها را گذاشته ام سرد شود. مثلا آقای هاشمی یک روز‏‎ ‎‏در نماز جمعه گفتند این غربی ها مثل گاو تحلیل می کنند. خیلی به من‏‎ ‎‏برخورد. خیلی هم دلم سوخت که یک رئیس جمهور روحانی عزیز‏‎ ‎‏نویسنده بیاد یک چنین حرفی بزند مثل این حرف را ایشان باز هم گفته‏‎ ‎‏بود. یک روزی در نماز جمعه، که اتفاقا بعضی از این سفرای خارجی‏‎ ‎
‏‎

‏‏دو، سه سالی گذشت روزنامه جمهوری اسلامی مقاله نوشت سر چی‏‎ ‎‏بود نمی دانم. نوشت باز هم این غربی ها مثل گاو تحلیل کردند. من‏‎ ‎‏بلافاصله نوشتم ادب ندارند اگر ادب داشتند مثل آدم تحلیل می کردند...‏‎ ‎‏این دو کلمه حرف حساب، آقا گفته بود که زده به رفیق ما، با سه سال‏‎ ‎‏فاصله که در حافظه مردم دیگر نبود از این شیطنت ها کردیم. ‏

‏‏ ‏

‏‎ ‎

‏‎