رفتار امام با همۀ نوه ها و نتیجه هایشان مانند رفتار با اولادهایشان بود. بچه ها، امام را خیلی دوست داشتند و در موقعیتهایی که امکانش بود با ایشان بازی می کردند. زمانی که آقا در حیاط قدم می زدند، بچه ها دست ایشان را می گرفتند و این طرف و آن طرف می بردند و یا زمانی که رادیو گوش می کردند یا تلویزیون نگاه می کردند، پیش آقا می آمدند و به محاسن ایشان دست می زدند، روی پای ایشان می رفتند تا کلید برق اتاق را خاموش یا روشن کنند. دور پاهای ایشان می دویدند و... ولی آقا ناراحت نمی شدند و حواسشان هم پرت نمی شد و اگر از کار بچه ها جلوگیری می شد که امام را اذیت نکنند، ایشان قبول نمی کردند و می گفتند: چون بچه هستند، بگذارید بازی کنند. تا وقتی که خود بچه ها رها می کردند و یا آقا کار داشتند.
کتابپدر مهربانصفحه 116