حضرت امام معمولاً در منزلشان در قم و یا در نجف اشرف، روضه داشتند و به حالت حزن به دقت ذکر مصایب گوش می دادند و در فرازهای حساس دستمال روی چشم گذارده می گریستند که از حرکت شانه ها محسوس می شد.
بالاخص در نجف اشرف آقایان ذاکرین که از قم می آمدند، در روضه امام شرکت می کردند و علاقه امام آنها را به ماندن در نجف و کربلا تشویق می نمود. علاقه حضرت امام به روضه های آقایان کوثری و اخوان چاووشی چنان بود که بیش از نصف سال را در نجف و کربلا
صحیفه دلجلد 1صفحه 118
می گذرانیدند.
زیارت عاشورای حضرت امام شهرت داشت و می شنیدیم که امام معمولاً در ایام سوگواری زیارت عاشورا را در پشت بام منزل قم می خواندند.
حالت ذکر در ایشان مشهود بود و حالت حزن مداوم ایشان یادآور حالت انقطاع و احساسات عرفانی بود. مواردی را که در قم و در نجف مشاهده کردم، بدین شرح می شود دسته بندی کرد:
الف ـ التزام ایشان به زیارت هر روزه حضرت معصومه(س) به هنگام تدریس در قم.
ب ـ التزام به زیارت امیرالمومنین علیه السلام که شبها پس از جلسه نیم ساعتۀ بیرونی منزل در نجف اشرف انجام می دادند.
ج ـ التزام به زیارت حضرت سیدالشهدا که معمولاً در شبهای جمعه انجام می گرفت.
د ـ کیفیت زیارت که معمولاً در کنار ضریحها و به حالت ملکوتی و انقطاع و تضرع خفیه و سپس از روی مفاتیح با رعایت آداب مأثور انجام می گرفت. جالب این بود که هیچکدام از مراجع، بویژه در نجف اشرف، این نوع تعبد را نداشتند. معمولاً به همان روال ساده همگانی از روی مفاتیح می خواندند که بویژه در نجف اشرف برای فضلا کاملاً روش غیر معمولی تلقی می شد.
صحیفه دلجلد 1صفحه 119