بعد از آشنایی با استاد معظم ـ حضرت امام ـ نحوۀ تشرف ایشان به حرم فاطمه معصومه ـ سلام الله علیها ـ را در نظر دارم. معظم له آخرهای شب به حرم مشرف می شدند. بنده که فیضیه بودم وقتی از مطالعه خسته می شدم، گاهی به حرم مشرف می شدم، که خُدام حرم برای بستن درها آماده می شدند، استاد را در حرم می دیدم. بنده هر شب موفق نبودم؛ ولی هر وقت مشرف می شدم، استاد را در حرم مشاهده می کردم، [تنها] اختصاص به شبهای تعطیل نداشت.
صحیفه دلجلد 1صفحه 32
و در سال 1345 شمسی که ایشان را از ترکیه به عراق تبعید کرده بودند به خدمتشان شرفیاب شدیم.
تشرفش به اعتاب مقدسه همین گونه بود و این یک نوع ریاضت و مخالفت با هوای نفس است، چون انسان بعد از مطالعه و خوردن شام بی نهایت میل به استراحت و خواب دارد.
ندیدم کسی از علما را به غیر ایشان که اینگونه عمل کند آن هم به طور مداوم یعنی هر شب کار خود را ادامه بدهد. البته هنگام سحر و صبح بسیار بودند افرادی که تشرف به زیارات مقدسه را ادامه می دادند. آن کار آسانی است، چون انسان مقداری از شب را در خواب و استراحت به سر برده است.
صحیفه دلجلد 1صفحه 33