وقتی تصمیم گرفتیم برای شهید غفاری در قم مراسم شب هفتم بگیریم به همراه بچه‌‌ها (طلبهها) شعار‌هایی دادیم و دسته‌ای به راه انداختیم و به طرف مزار شهید غفاری حرکت کردیم. نزدیکی‌های مرقد مطهر امامزاده در خاک فرج که رسیدیم، از دو طرف محاصره شدیم. یکی از طرف پل رضویه، یکی هم از پشت سر. طلبهها و فضلا به دو طرف جاده که متمایل شدند، یک گروه به طرف شرق جاده به طرف رودخانه حرکت کردند و فرار کردند. یک دسته هم به طرف غرب خیابان، که کوچه‌‌ها باشند. خب، پلیس هم به همین ترتیب تقسیم شد.
من صبح که می‌خواستم از خانه بیرون بیایم، برخلاف معمول، نعلین نپوشیدم. کفش پایم بود، پالتوی زمستانی و لباده پوشیده بودم. گفتم اگر بخواهم فرار کنم درست نیست. دو بار سابقه زندان داشتم، روی دیگران فرار کردنم تأثیر سوء می‌گذارد. یک‌بار متوجه شدم در یک فضای خالی یک افسری دارد یک طلبه را می‌زند. من چون فرار نکردم کسی دنبالم نبود، ناراحت شدم، به طرف افسر رفتم و محکم بالا پریدم و با پا به باسن افسر زدم و همان وقت پایم پیچ خورد و از دو جا در رفت. افسر هم طلبه را ر‌ها کرد و دنبال من آمد، از خیابان رد شدم او هم دنبال من می‌آمد. نزدیک بود بگیرد که دست بردم برای سنگ، زمین یخ بود و سنگ به زمین چسبیده بود، ولی دست خالی‌ام را به طرف افسر پرتاب کردم، یکه خورد و زمین خورد و من به کوچه گریختم.
طلبهها با سنگ به پلیس حمله کردند و پلیس عقب‌نشینی کرد. برای یک لحظه طلبهها به خیابان آمدند. سرهنگ جوادی معاون شهربانی قم به اتفاق یکی دو افسر سوار بنزش شد و برگشت. تعدادی از طلبهها در این رابطه دستگیر شدند.
کتابدهه پنجاهصفحه 131
من از کوچه بیرون آمدم و پاره آجری که دستم بود به طرف ماشین سرهنگ جوادی پرتاب کردم. شیشه عقب ماشین پایین آمد. دوباره ماشین برگشت و ما را تعقیب کردند ولی سرخوردند و ماشین به دیوار برخورد کرد و خراب شد. من رفتم توی خانه‌ای و دیدم قبل از ورودم احمد آقای نجفی وارد خانه شده. توی راه پله پنهان شدیم. مأمورین آمدند، گشتند و تعدادی را گرفتند. نزدیک ظهر بود که صاحب‌خانه به ما خبر داد که دیگر کسی توی کوچه نیست. بیرون آمدیم و لنگ لنگان به طرف خانه رفتم. طبیب محلی آوردند تا مرا درمان کند.
کتابدهه پنجاهصفحه 132