در روزنامه هایی که برایمان از طرف عراقی ها می آمد نوشته بود که وضعیت جسمی امام خوب نیست. بچه ها، بعد از آن، هر شب نذر و نیاز مخصوص داشتند و برای امام دعا می کردند.
دشمن هم با اینکه دشمن بود و توقعی نمی شد از او داشت، زیاد مزاحم بچه ها نمی شد. بعد از رحلت امام، آنها هم خوشحال نبودند و ما هم در چهره شان خوشحالی نمی دیدیم.
کتابرنج غربت؛ داغ حسرتصفحه 6