اوایل اسارت، عراقی ها حساسیت خاصی به امام داشتند و می گفتند: ما پانزده سال به امام خدمت کردیم و با او بودیم، ولی حال که او به ایران رفته سر جنگ با ما برداشته و مردم را علیه ما بسیج کرده است. آنها می خواستند همین حساسیت را به بچه ها نیز منتقل کنند و در این راه از هیچ چیز دریغ نمی کردند و مدام بچه ها را شکنجه می کردند. یکی از اساسی ترین موضوعات زمان اسارت، همین بود که امام را از رزمندگان اسیر ایرانی جدا کنند و کاری کنند که آنها به امام توهین کنند. بعد، آنها این خبر را پخش کنند و اذهان عمومی را نسبت به رزمندگان اسلام خراب کنند، که البته هیچ وقت موفق نمی شدند.
کتابرنج غربت؛ داغ حسرتصفحه 39