قصیده غم

‏‏خداوند به من هم توفیقی داد و قصیده بلندی به مناسبت ارتحال حضرت امام در همان‏‎ ‎‏روزها سرودم و آن این بود:‏

‏‏جز داغ غمت بر دل ما داغ دگر نیست‏  ‎ ‎‏جز راه تو در فکرت و اندیشه و سر نیست‏

‏‏درمان نکند داغ تو را مسکر و تریاق‏  ‎ ‎‏گویم به طبیبان که دگر هیچ ثمر نیست‏

‏‏داغی به بلندای سما ثقل چو هستی‏  ‎ ‎‏ای بیخبران هیچ مکوشید اثر نیست‏

‏‏این داغ و مصیبت به دل امت و دوران‏  ‎ ‎‏تا حشر بماند که دگر هیچ خبر نیست‏

‏‏ای گیتی بیچاره بسوز از غم هجرش‏  ‎ ‎‏چون تا به قیامت به سرت همچو پدر نیست‏

‏‏باشد که مداوا شود این داغ جگرسوز‏  ‎ ‎‏با آمدن حجت حق چاره دگر نیست‏

‏‏گر حافظ و خیام شوند زنده و گویند‏  ‎ ‎‏در مدحت تو شعر به جز خشت و مَدَر نیست‏

‏‏هر سر که در آن معرفت و عشق تو نبوَد‏ ‎ ‎‏حقا که توان گفت بجز سنگ و حجر نیست‏

‏‏الفاظ حکیمانه و شکّر سخن تو‏  ‎ ‎‏قابل به قیاس زر و یاقوت و گهر نیست‏

‏‏اعمال شجاعانه تو وقت توکل‏  ‎ ‎‏در عالم اندیشه دگر جای گذر نیست‏

‏‏هر کس که به تیغ قلمت کشته ره شد‏  ‎ ‎‏در روز قیامت دگرش عفوُ وَذر نیست‏

‏‏و آن کس که به عشقت سر تسلیم به حق داد‏ ‎ ‎‏گو مژده که منزلگهتان نار و سَقَر نیست‏

‏‏امید همه عالمیان اینکه بیایی‏  ‎ ‎‏با حجت حق چونکه دگر فرصت شر نیست‏

‏‏این ظلمت شب تیرگی جهل و ضلالت‏  ‎ ‎‏پیوسته بود تا که در او شمس و قمر نیست‏

‏‏ای شمس و قمر حجت ثانی عشر ما‏  ‎ ‎‏جز دفع سیاهی و ستم فکر بشر نیست‏

‏‏بیچاره من زار که بعد از غم هجرت‏  ‎ ‎‏ترسم که در این راه مرا یار دگر نیست‏

‏‏لیکن خلفت خامنه ای پیرو راهت‏  ‎ ‎‏دستم چو بگیرد به دلم آه و شرر نیست‏

‏‏باشد که تأسّی کنم از راه تو و او‏  ‎ ‎‏مستانه چنانم که مرا پا و چو سر نیست‏

‏‏کی می شود ای یوسف گم گشتۀ زهرا‏  ‎ ‎‏آیی سوی کنعان که بصر بهر پدر نیست‏

‏‏با امتِ در صحنۀ ما کاخ ستمکار‏  ‎ ‎‏لرزانده چنان بر سر او خواب سحر نیست‏

‏‏پوشیده کفن، تیغ به دست، ذکر تو بر لب‏ ‎ ‎‏در وادی طاعت حذر از دشت و حضر نیست‏

‏‏یارب چو قیامش نکنم درک و بمیرم‏  ‎ ‎‏پس زنده نمایم که از آن جای گذر نیست‏
‏‎

‎‏این قصیده را من سه روز پس از ارتحال حضرت امام یعنی در روز هفدهم خرداد ماه‏‎ ‎‏سال 1368 سرودم.‏

‏‎ ‎

‏‎

‎