تنها وسیله ارتباطی با ایران

‏‏ما در برخی از اردوگاهها رادیوهای مخفی ای داشتیم که با تشکیلات خاصی مدیریت‏‎ ‎‏می شد و یک عده مسئول نگهداری اش بودند و ناچار بودیم به خاطر جاسوسهایی که در‏‎ ‎‏آسایشگاه و اردوگاه داشتیم، همه روزه جای رادیو را تغییر بدهیم. یک عده مسئول‏
‏‎

‏‏در جاهایی که حاج آقا ابوترابی نبود، گاهی بعضی از مسائل شرعی (مخصوصاً در‏‎ ‎‏رابطه با بهداشت) پیش می آمد که بچه ها مجبور می شدند در نامه های خود پاسخ آن را‏‎ ‎‏از امام بخواهند؛ لذا بعضی مسائل را می نوشتند و به خانواده شان می گفتند که آن را از‏‎ ‎‏حضرت امام سؤال کنند. البته، نام حضرت امام را نمی بردند و تعابیری همچون پدربزرگ‏‎ ‎‏به کار می بردند. جواب این نامه ها که می آمد و خوانده می شد، بچه ها از شبهه هایی که‏‎ ‎‏داشتند دست بر می داشتند. بعضی وقتها هم خانواده ها این نامه ها را نزد حضرت امام‏‎ ‎‏می بردند و ایشان با دست خط خودشان زیر آن نامه چند سطر می نوشتند و گاهی به اسرا‏‎ ‎‏سلام می رساندند و آنها را دلداری می دادند، یا یک مسأله شرعی را با خط خودشان‏‎ ‎‏جواب می دادند.‏

‏‎ ‎

‏‎