ما در آنجا به نوعی مسئول بودیم و جلسات زیادی هم با عراقی ها داشتیم. یک روز به آنها گفتیم: چرا شما بچه های ما را می زنید؟ قرار شد بعد از این هر کس را که می خواهند بزنند، ما ناظر باشیم و بدانیم چرا می خواهند بزنند. یک شب، عراقی ها ما را بیرون آوردند و گفتند: یکی از بچه های شما خلاف کرده و می خواهیم او را کتک بزنیم. شما هم باید از دستور فرمانده اطاعت کنید. وقتی رفتم بیرون ـ آسایشگاه ما اولین آسایشگاه بود اینها از موقعیت استفاده کردند و چون من مقداری با آنها بد بودم، گفتند: زود به امام توهین کن. گفتم: من توهین نمی کنم. گفتند: زود بگو خمینی قندره (یعنی کفش). گفتم: به هیچ وجه نمی گویم و گزارش این کار را هم به فرمانده شما خواهم داد. شما به چه حقی به من می گویید توهین کنم؟ مگر خودتان نگفتید حق ندارید به ما حرف بد بزنید و توهین کنید؟ پس چرا الآن سربازهای شما دارند به ما توهین می کنند؟... آنها هم چند تا سیلی به من زدند.
کتابرنج غربت؛ داغ حسرتصفحه 100