آنها به صورت جمعی نیز از ما تقاضا می کردند و وقتی مقاومت بالای بچه ها را می دیدند عصبانی می شدند و به شدت بچه ها را اذیت می کردند. با کابل به سر و صورت بچه ها می زدند؛ با مشت و لگد به شکم و دهان و سینه آنها می کوبیدند، ولی می دانستند بچه های ما، یعنی آن دسته از بچه هایی که خودشان داوطلبانه به جبهه آمده بودند، کسانی نیستند که به امام ناسزا بگویند.
البته، گاهی اوقات، در میان اسرا افرادی هم وجود داشتند که به نوعی با نظام عناد داشتند، ولی اینها از نظر تعداد خیلی کم بودند. این افراد ممکن بود برای اینکه از شکنجه عراقی ها فرار کنند حرفهایی بزنند، ولی هرگز از بچه های بسیج، سپاه، ارتش و خلاصه آنهایی که برای حضور در جبهه و دفاع مقدس انگیزه داشتند، کسی پیدا نمی شد که به امام دشنام بدهد.
کتابرنج غربت؛ داغ حسرتصفحه 107