زمانی که ما در قلعه اردوگاه هجده بودیم، یک سرباز عراقی یکی از دوستان آزاده ما را که اهل بوشهر بود و آن موقع پانزده ـ شانزده سال بیشتر نداشت ـ متأسفانه یادم نیست اسمشان چه بود ـ بلند کرد و گفت: بیا وسط! ما حدود ششصد نفر بودیم که نشسته بودیم و داشتیم نگاه می کردیم. به او گفت: بگو مرگ بر خمینی. گفت: من نمی گویم. و دستهایش را پشتش زده بود و راه می رفت و می گفت: نمی گویم! صحنۀ خیلی جالبی بود. سرباز به او می گفت: به تو می گویم بگو مرگ بر خمینی! باز او قدم می زد و می گفت: نمی گویم. خیلی سرباز اصرار کرد که بگو و تهدید کرد، ناگهان این برادر ما داد زد: مرگ بر ضد خمینی. سرباز گفت: یک بار دیگر بگو! گفت: مرگ بر ضد خمینی! ما گفتیم الآن چه خواهد شد، ولی سرباز عراقی به او گفت: برو بنشین! و هیچ اتفاقی نیفتاد. ما هم داد زدیم: مرگ بر ضد خمینی و هیچ اتفاقی نیفتاد و این خیلی جالب و شیرین بود.
کتابرنج غربت؛ داغ حسرتصفحه 240