بعضی از دوستان نقل می کردند که بعضی از نارساییها و اشتباهات زمان حضرت آیت الله بروجردی را خدمت امام عرض کردیم، ایشان فرمودند که: امروز پرچمدار، آیت الله العظمی بروجردی هستند و ما در این شرایط وظیفه ای نداریم.
سکوت در زمان مرحوم آیت الله بروجردی از سوی ایشان برای رضای خدا بود، بعد از فوت مرحوم آیت الله بروجردی امام فرمودند: الآن بار به روی دوش ما آمده ما حق نداریم ساکت باشیم، باید بگوییم، باید فریاد بزنیم، باید مردم را روشن کنیم. از این وضعیت متناقض و متقابلی که در ایشان مشاهده می شود، یکی در زمان حیات آیت الله بروجردی و دیگری در زمان بعد از فوت مرحوم آیت الله بروجردی احساس می شود، که ایشان فریاد زدنش الهی است، عصبانیت نیست، سکوتش هم الهی است، نشستن شان در خانه
کتابپرتوی از خورشیدصفحه 34
هم در زمان مرحوم آیت الله بروجردی الهی بوده است، ایشان از اول عمر شریفشان موفق به این نوع هدف گیری بودند که برای رضای خدا بخوانند، برای رضای خدا درس بگویند، برای رضای خدا بنویسند، برای رضای خدا حرکت کنند و برای رضای خدا سکوت کنند.
کتابپرتوی از خورشیدصفحه 35
کتابپرتوی از خورشیدصفحه 36